Αγώνας άγονος
Η επίθεση ενάντια στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων είναι πρωτοφανής.
Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες καταστρατηγούνται εν μια νυκτί με πέντε υπογραφές καλαμαράδων.
Η αγορά στενάζει και στραγγίζει μέρα με την μέρα.
Η ανεργία καλπάζει.
Η γεωργία αργοπεθαίνει.
Οι μεγάλες πόλεις κατάντησαν φρικτές
Η επαρχία βουλιάζει.
Το βιοτικό επίπεδο αρχίζει να καθιζάνει.
Θα περίμενε κανείς όλοι να είναι στους δρόμους ,να έχουν ξεσηκωθεί και να είναι εκτός εαυτού , να αφυπνιστούν και να αρχίσουν την πάλη και την αντίσταση.
Στις μεγάλες πόλεις όπου το πρόβλημα φαίνεται εντονότερο οι Έλληνες έχουν αφυπνιστεί και αρχίσουν την αντίσταση. Το αποδεικνύουν αυτό η μεγάλη συγκέντρωση της 5ης Μαίου , αλλά και η σημερινή της 20ης Μαίου .
Το θηρίο αρχίζει να ξυπνά και αλίμονο σε αυτούς που θα βρεθούν μπροστά.
Όμως εδώ στην επαρχία ΠΑΠΑΛΑ .
Σήμερα στην πόλη μου στα Τρίκαλα (Θεσσαλίας) ήταν σχεδόν μια συνηθισμένη μέρα . Είχε διοργανώσει μια συγκέντρωση και πορεία στην κεντρική πλατεία το ΠΑΜΕ σε συνεργασία με την Παναγροτική Συνομοσπονδία , Συνταξιούχους, τους Εμποροβιοτέχνες και κάποια άλλα σωματεία , συνολικά καμιά 300-400 άτομα το πολύ.
Επίσης είχε μια άλλη διαφορετική συγκέντρωση του ΑΝΤΑΡΣΥΑ , ΚΚΕ μ-λ κλπ , σε άλλο σημείο με μια άλλη πορεία , αυτοί δεν ήταν ούτε 30 άτομα.
κατά τα άλλα τίποτα , ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ ,λοιποί χώροι ανύπαρκτοι.
Τι πρέπει να κάνει λοιπόν κάποιος που δεν ενστερνίζεται τις απόψεις του ΠΑΜΕ και των υπολοίπων γκρουπούσκουλων , απεργεί και θέλει να εκφράσει την διαμαρτυρία και την αγωνία τους και να δηλώσει παρόν στον αγώνα .
Οι επιλογές που έχει είναι οι εξής :
1. Πάει για καφέ
2. Πάει σπίτι του
3. Συμμετέχει αναγκαστικά στην μοναδική συγκέντρωση που γίνεται
Εγώ διάλεξα την 3η λύση.Βρήκα κάποιους γνωστούς (δεν είμαστε και Νέα Υόρκη , λίγοι είμαστε) , κάποιοι ήταν στο ΠΑΜΕ κάποιοι άλλοι όμως δεν ήταν και αναγκαστικά ακολούθησαν αφού ήταν ο μόνος τρόπος να συμμετέχουν σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας , έστω και έτσι.
Διασχίσαμε μια αδιάφορη πόλη , με τον κόσμο να πίνει καφέ μακάριος και αμέτοχος και την αστυνομία να ρυθμίζει την κίνηση σχεδόν βαριεστημένα.
Ειλικρινά ντράπηκα.
Που είναι όλοι αυτοί που τα δικαιώματά τους απειλούνται ;
Που είναι όλοι οι νέοι που δεν θα πάρουν σύνταξη και θα δοκιμάσουν την ελαστική εργασία στο πετσί τους ;
Που είναι οι γονείς που τα παιδιά τους δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα ;
Που είναι όλοι αυτοί που αγωνίζονται να κρατήσουν ένα μαγαζί για ένα κομμάτι ψωμί ;
Που είναι οι Έλληνες που βλέπουν την Ελλάδα να μικραίνει μέρα με την μέρα
Είναι δυνατόν σε μια πόλη 60,000 κατοίκων να ενδιαφέρονται μόνο καμιά 200αριά άτομα του ΠΑΜΕ ( αυτοί τουλάχιστον παρόλα τα κολλήματα τους ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ) τα οποία και διοργανώνουν μια πορεία και άλλοι τόσοι που συμμετέχουν στην πορεία τους γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική ;
Τις προάλλες που η ποδοσφαιρική ομάδα των Τρικάλων έπαιζε μπαράζ για την άνοδο στην Β' Εθνική , κινητοποιήθηκαν οι πάντες για να γεμίσει το γήπεδο και να υποστηρίξουν την ομάδα.
Είναι δυνατόν ;
Που πάμε αλήθεια ;
Ειλικρινά μετά και το σημερινό δηλώνω πολύ απογοητευμένος . Η επαρχία ζει στον δικό της κόσμο με τους αργούς , υπνωτιστικούς ρυθμούς .
Ο καθημερινός καφές στον κεντρικό δρόμο (3.5 ευρώπουλα , να μην ξεχνιόμαστε ) , να τους δούμε και να μας δουν όλους να το παίξουμε φατσιμάρια ,ένα ποτάκι το Σαββατοκύριακο , τσοντάρει ο μπαμπάς και η μαμά γιατί "δεν βγαίνουμε" αλλιώς , μας κρατάν και τα παιδιά , κανένα σκυλάδικο πότε πότε και " La vie est belle" .
Άσε τους μαλάκες τους blogger και όλους του down-ιάρηδες που πάνε να μας ψυχοπλακώσουν με τις νοστραδαμικές προφητείες τους . Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Τι πρέπει άραγε να γίνει για να ξυπνήσουμε ;
