Αλήθεια , υπάρχουν πολίτες χωρίς εργασία ;

Από το blog της Κατερίνας

Στη χώρα μας σήμερα, υπάρχουν πρόσωπα, πολλά πρόσωπα που κάνουν ξεχωριστά τους ατομικούς λογαριασμούς τους με την κρίση. Και όχι τόσο με όρους απώλειας ...αξίας, ...πατρίδας, ...πολιτικής αλλά με όρους ζωής, επιβίωσης, ταυτότητας και κοινωνικού ρόλου.

Γι' αυτούς ξανάγινε κεντρικό, το μεγάλο ζήτημα του εικοστού αιώνα, το ζήτημα της εργασίας... Την έχασαν, τη χάνουν ή δεν κατορθώνουν καν να τη βρουν για πρώτη φορά.


Και ανακαλύπτουν ότι είτε χωρίς εργασία, είτε με τον φίδι του φόβου της απώλειας της, είτε με την απελπισία της μη ευρεση της, χάνουν το δικαιωμα να καλυψουν, να ικανοποιησουν πρωταρχικές αναγκες τους. Και χωρίς εργασία, και με όσα αυτό συνεπάγεται, χάνεται και κάθε ενδιαφερον για δημοσιο λόγο, για συλλογικές υποθέσεις, για δίκιο και για άδικο, για την πολιτική, για την δημοκρατία, για την χωρα και την ...πατρίδα. Όλα αυτά μετατρεπονται σε ανουσιες φλυαριες,σε πραγματα απλά ...άνευ ουσίας. Το μόνο που μπορεί να αντικαταστησει την αξιοπρεπεια που τοςυ αρπάζουν ειναι η οργή και η απελπισία. Κάποιοι την λένε και απογνωση. Χωρίς την εργασία αυτά τα πρόσωπα αισθάνονται ότι είναι πρώην πολίτες.


Ενα παλιό και γνωστό δοκίμιο του Καμυ, που στην εποχή του έγινε αντικείμενο μιας βιαιοτατης πολεμικής έγραφε ότι «ο εξεγερμένος άνθρωπος με το να λέει όχι, επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός συνόρου, ενός απαράδεκτα παραβιασμένου ορίου, και επομένως διατυπώνει αιχμηρά μια αξιολογική κρίση, που είναι ταυτόχρονα για αυτόν το πάν και το τίποτα, αλλά στο όνομα της αξίζει σε κάθε περίπτωση τον κόπο να διακινδυνεύσει».


Η λέξη «εξέγερση» ξανάρχισε να κυκλοφορεί ακολουθώντας τα γεγονότα.

Συνηθως την εξεγερση την οριζουμε σε αντιπαραβολή με την επανασταση. Υποτίθεται ότι η εξέγερση είναι ανεξέλεγκτη, τυφλή και απροετοίμαστη, ενώ η επανάσταση είναι συνειδητή, ξέρει πού και πώς θέλει να φτάσει, ξέρει ακόμα και να διασώζει την εξέγερση, μετατρέποντάς την σε ένα στάδιο της πορείας της.


Η εξέγερση από την άλλη, είναι ...παράκαιρη. Η δική της μέρα έρχεται τυχαία, από μια σπίθα που έπεσε πάνω σε ένα λάστιχο αυτοκινητου ή έτσι... φυσικά, σαν ένας σεισμός... Η εξέγερση δεν χρειάζεται καμιά δικαιολόγηση. Ξαφνικά ...απορρίπτεις την απάτη. Όταν σου αρπάζουν το ψωμί απο το τραπεζι, όταν σε βάζουν στο σκοτεινό τουνελ του φοβου, όταν τσαλαπατανε την αξιοπρεπεια σου...είσαι απλά μια σπιθα αποσταση.

Η οικονομική κρίση απειλεί να γίνει κρίση νομιμότητας, έλλειμμα ισότητας, πρόβλημα δημοκρατίας. Ποτέ άλλοτε το συναίσθημα αποκλεισμού των ηττημένων δεν ήταν τόσο ισχυρό. Μπαίνει σε κρίση η ίδια η αρχή των δικαιωμάτων του πολίτη, η σχέση με το κράτος, η σχέση ανάμεσα σε ελευθερία και εξουσία. Και κανεις Χατζιαβάτης, δεν είναι ικανός να το διαχειριστεί.


Ο καιρός των επαναστάσεων έχει περάσει. Η ίδια η λέξη «επανάσταση» έχει τόσο ουδετεροποιηθεί, ώστε μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε σε καθωσπρέπει συζητήσεις, σαν απλό συνώνυμο μιας αλλαγής. Μπορούμε ακόμα και να λέμε «μια αληθινή πολιτιστική επανάσταση» και να αναφερόμαστε ας πουμε στον τρόπο με τον οποίο... έχουν κρεμάσει τους ζωγραφικούς πίνακες στους τοίχους μιας έκθεσης. Ή ακόμα χειροτερα να μιλάμε για την ...επανασταση στην καρτοκινητή τηλεφωνία.


Η Ελλαδα νικησε την πρόκληση του εικοστού αιώνα, και τωρα κινδυνεύει να χάσει τα πάντα μπροστά στο μοναδικό ερώτημα που μετράει για τους αποκλεισμένους. Ποια είναι, τελικά, η αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας, η ικανότητά της να δώσει απάντηση, το όριο της ευαισθησίας της; Πόση νέα φτώχεια μπορούμε να αντέξουμε μέσα στη χωρα μας, αφού για δεκαετίες βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας τη φτώχεια των άλλων; Ποια πολιτική μπορεί να παράγει η δημοκρατία; Και ποια δημοκρατία τελικά αφορά τους...πρώην πολίτες;