Ελευθερία και μνήμη

Για αιώνες, τουλάχιστον οκτώ, βολοδέρνουμε ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στο Ισλάμ και τον «Λουθηρο-παπισμό» που μας πολιορκούν και μας συρρικνώνουν αδιάκοπα. Και άλλοτε η προτεραιότητα περνάει στην Ανατολή και άλλοτε στη Δύση, άλλοτε στους «Φράγκους» κι’ άλλοτε στην Τουρκιά. Και τρώγεται σταδιακά το απόθεμά μας. Είτε πολιτισμικό και οικονομικό, από τη Δύση, είτε γεωγραφικό και πληθυσμιακό από την Ανατολή. Και καταντήσαμε εμείς που «στα μάτια μας άστραψε» κάποτε ο κόσμος όλος, σε έναν Γιωργάκη. Και σήμερα πάλι η ίδια διαδικασία συνεχίζεται. Και κάθε στιγμή που οι δύο κόσμοι συγκρούονται –Ανατολή και Δύση– όπως συμβαίνει σήμερα ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση, πληρώνουμε αυξημένο το τίμημα.
Τώρα κινδυνεύουμε και πάλι από την Ανατολή. Πλέον, όχι μόνο γεωγραφικά και πληθυσμιακά, αλλά και οικονομικά-πολιτισμικά. Και πληθαίνουν οι σειρήνες που μας καλούν σε υποταγή, οι γραικύλοι, πάντα πρόθυμοι για το “ταξίδι προς τα Σούσα”. Και πληθαίνουν εκείνοι που θέλουν να μας αποκόψουν από το τελευταίο αποκούμπι μας, αυτό το απόθεμα από το οποίο ζούμε αιώνες τώρα, την ιστορία μας, την παράδοση μας: μας λεν πως τίποτε δεν είμαστε, παρά τυχάρπαστοι, τυχαίοι σφετεριστές ενός κάποτε ένδοξου κόσμου. Γι’ αυτό και η Διαμαντοπούλου, η Δραγώνα, και οι λοιποί εθνομηδενιστές. Γι’ αυτό τα ΕΛΙΑΜΕΠ, η Ρεπούση, και οι Κύπριοι γραικύλοι που θέλουν να καλύψουν ακόμη και τη σύληση του τάφου του Τάσου Παπαδόπουλου από εκείνους που σε όλη τους την ιστορία ανέσκαπταν τάφους και ιερά.
Γι’ αυτό ο καθημερινός ιδεολογικός πόλεμος καθηγητάδων και ψευδο-ολμέδων ώστε να πείσουν τη νεολαία μας πως δεν αξίζει να είναι Έλληνες, πως δεν πρέπει να στρέφουν την αγανάκτησή τους ενάντια σε εκείνους που μας έχουν υποτακτικούς. δεν πρέπει να στρέφονται ενάντια στις Πρεσβείες τους και τα ποικίλα «ιδρύματα» της εθελοδουλείας. ΟΧΙ. Αντίθετα, υποταγμένοι στα κελεύσματα των πρεσβειών και των εθελόδουλων, να πολεμούν την ίδια τους τη χώρα, να καίνε τη δικιά τους σημαία, την βαμμένη με το αίμα του Ρήγα, του Γρηγόριου, του Βελουχιώτη, του Πέτρουλα, του Πολυτεχνείου, του Σολομού Σολομού, για να μην κάψουν την αμερικανική και την τουρκική. Να μην ενδιαφέρονται για την Κύπρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη το Αιγαίο, αλλά μόνο για το κινητό, το αυτοκίνητο, τα σφηνάκια και τις μακρινές επαναστάσεις.
Γι’ αυτό χρειάζονται την κυρία Δραγώνα στο υπουργείο μιας Παιδείας, που θέλουν να πάψει να είναι «εθνική».
Γιατί ξέρουν πως ο Ρήγας πριν από διακόσια χρόνια μπόρεσε να σηκώσει το ανάστημα του ενάντια στους τυράννους επειδή εμπνεόταν από τα λόγια του δασκάλου του, του Καταρτζή που έγραφε στην «Συμβουλή του προς τους νέους»:
«Να πούμε κ’ άλλο, αφ’ ου ένας Ρωμηός συλλογιστή μια φορά πως κατάγεται από τον Περικλέα, Θεμιστοκλέα και άλλους παρόμοιους Έλληνες, ή απτούς συγγενείς του Θεοδόσιου, του Βελισάριου, του Ναρσή, του Βουλγαροκτόνου, του Τζιμισκή κ’ άλλων τόσων μεγάλων Ρωμαίων, ή έλκει το γένος του από κανέναν άγιο, ή από κανέναν του συγγενή, πώς να μην αγαπά τους απογόνους εκείνων κ’ αυτωνών των μεγάλων ανθρώπων; Πώς να μην το ’χη χαρά του να δυστυχή σε τέτοια πολιτική κοινωνία που συναπαρτίζουν αυτοί; Πώς να μην πονή αιωνίως το έδαφος που τους ανάθρεψ’ εκείνους κ’ αυτουνούς; Και τραβώντας άσμενος το δούλειό του ζυγό, πώς να μη βρέχη με δάκρυα τον τόπο που έβαψαν με το αίμα τους, εκείνοι για δόξα, κ’ αυτοί για τη σωτηρία τους;»
Οι Έλληνες δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι χωρίς την ιστορία τους, δεν έχουν μεγάλες πεδιάδες, μεγάλη βιομηχανία, μεγάλο πληθυσμό. Χάσαμε πολλά στο πέρασμα των αιώνων. Αν χάσουμε και τη μνήμη μας θα είμαστε και πάλι ραγιάδες, ραγιάδες χωρίς ελπίδα. Γι αυτό εκεί σκοπεύουν οι γραικύλοι, οι οδοιπόροι στα Σούσα, οι νέο-οθωμανοί. Να είμαστε οι τελευταίοι των Ελλήνων.

Από το Άρδην