Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΙ

Νομίζω ότι το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να πάρει πλέον την θέση του ανάμεσα στις υπόλοιπες εθνικές εορτές. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη επέτειος που να "γιορτάζεται" πανδήμως, από όλες τις παρατάξεις και όλους τους Έλληνες, ο καθένας με τον τρόπο του, έτσι όπως έχει εγγραφεί πλέον στο συλλογικό ασυνείδητο μας.
Για τους αριστερούς είναι ο θρίαμβος της επανάστασης, για τους δεξιούς ένα ενοχλητικό συμβάν που τους θυμίζει το άτακτο σπλάχνο τους την χούντα, για τους ακροδεξιούς απλά ένας μύθος παρόμοιος με αυτόν του ολοκαυτώματος.
Σήμερα,40 χρόνια μετά την μεταπολίτευση και αφού έχει καταρρεύσει πλέον το εθνικό κράτος της Ελλάδος, το "Πολυτεχνείο" ως γενιά/ιδέα/πρόσωπα, έτσι στον αχταρμά, αποτέλεσε το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι που φορτωνόταν όλες τις ασχήμιες των Ελλήνων ενώ οι ίδιοι παραμένουν άσπιλοι και πανέμορφοι. Πόσο ωραίο και βολικό, με μιας ξεχάστηκαν τα πάντα.
Ξεχάστηκε αμέσως ότι το 99% των Ελλήνων νοικοκυραίων μια χαρά βολεύτηκε με τους κολονέλους. Σήμερα πάνω στο στραγγαλισμένο κεφάλι του Πολυτεχνείου, όλοι αυτοί που κρύβονταν τότε, έπαιρναν θαλασσοδανειάκια ή έκαναν μπίζνες,διατρανώνουν την αντίστασή τους. Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει και σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Τιμάμε εξόχως τον Εθνάρχη με την εκ Παρισίων Αντίσταση στα μπιστρό του Σηκουάνα και φυσικά την Μελίνα που έμαθε στο διεθνές τζετ-σετ του φεστιβάλ των Καννών τι θα πει επανάσταση υπό τους ήχους των Παιδιών του Πειραιά που χρησιμοποιούσε και η ασφάλεια στη Μπουμπουλίνας για να καλύψει τους ήχους από τα βογκητά των κρατουμένων που τους μαλάκωναν το κρέας και τα κόκκαλα.
Η κατ' όνομα αριστερά που εκπροσωπεί ο Τσίπρας επιτέλους θεωρεί ότι έχει πλέον αποκτήσει την κρίσιμη μάζα μετά την πολιτική σχάση που προκάλεσε το Πολυτεχνείο και είναι εδώ έτοιμη να δικαιώσει το "ψωμί-παιδεία-ελευθερία". Από το λαό για το λαό και βοήθειά μας και πίσω φασίστες και σας φάγαμε.
Επιτέλους η δεξιά μπόρεσε να απενοχοποιηθεί για όλα, όσα έκανε από το 30 και μετά και να σκάσουν πλέον θρασύτατα μύτη τα φασιστοειδή ψευτοφιλελεύθερα μπουμπούκια της για να κουνάνε το δάχτυλο απέναντι σε μια υποτιθέμενη "αριστερά" που παρόλο που δεν διακυβέρνησε ποτέ εντούτοις φταίει για τα πάντα μέσω της ιδεολογικής πρωτοκαθεδρίας που εγκατέστησε μετά το Πολυτεχνείο. Στην πραγματικότητα απλά κουνάνε το μεσαίο δάχτυλο στον πασοκικό αντικατοπτρισμό τους στον καθρέφτη που τους κοιτάζει και λέει "μαζί τα φάγαμε", ενώ σε ένα τρίτο επίπεδο αντανάκλασης ο παππούς ταγματασφαλίτης από τα τάγματα του Πούλου και του Σούμπερτ χαμογελάει πονηρά.
Οι άμεσοι κλώνοι των συνταγματαρχών αρνούνται τα πάντα και με ελαφρό πονηρό "ορθολογικό" σιγοντάρισμα από τους δεξιούς και τους υποτίθεται φιλελεύθερους (που πρόκειται για εξευγενισμένους δεξιούς που ντρέπονται να το λένε) μετράνε αν οι νεκροί είναι 24 ή 23 και σε τι απόσταση σκοτώθηκαν από το Πολυτεχνείο. Προφανώς οι εξωτερικοί νεκροί δεν μετράνε και ο Ντερτιλής που έκανε σκοποβολή επί ζωντανών στόχων ήταν απλά ένας εθνικιστής ήρωας πολέμου που τον τσάτισαν τα αναιδή υποκείμενα που διαδήλωναν.
Στο κάτω κάτω ο προηγούμενος παππούς του καθρέφτη ήταν κοινός πρόγονος.

Τι καλά! Όλοι χαρούμενοι και πεντακάθαροι.

Όλοι δικαιωμένοι έναντι όλων.

Και το πορτραίτο όλο και ασχημαίνει....


Read more...

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του να κάνεις τον ιστορικό (ενώ είσαι τενεκές)

"Εξίσου αναπόφευκτο είναι και το ότι ένα πλέγμα συγκρούσεων τόσο μπερδεμένο όσο αυτό που υπάγεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει εσμό ολόκληρο μύθων και θρύλων. Αυτοί οι μύθοι σχηματίζουν ένα απαραίτητο νήμα της ιστορίας. Δουλειά του ιστορικού δεν είναι να τους εξοβελίσει. Καθήκον του είναι να τους εξετάσει, να εξηγήσει την προέλευσή τους και κατόπιν να καταδείξει την διαφορά ανάμεσα στα γεγονότα και στον τρόπο που αυτά έγιναν αντιληπτά. ....
...Είναι αναπόφευκτο να έχουν οι ιστορικοί διαφορετικές ερμηνείες ή τουλάχιστον διαφορετικά τονιζόμενα σημεία. Καμιά εξιστόρηση δεν θα έχει ποτέ καθολική αποδοχή όσο ομογενοποιημένη και αν είναι. Όμως μπορούμε να πάρουμε τα μέτρα μας απέναντι στις χονδροειδέστερες μορφές ανακρίβειας. Τα όμοια πρέπει να συγκρίνονται με όμοια. Πρέπει να τηρούνται οι αναλογίες. Και οι κανόνες των κριτηρίων που εφαρμόζονται στη μια πλευρά της σύγκρουσης πρέπει να εφαρμόζονται με ισότητα προς όλες τις πλευρές της σύγκρουσης.  Για παράδειγμα η μάχη του Ελ Αλαμέιν και η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν και οι δύο νίκες των συμμάχων οι οποίες συνέβαλαν στην "αντιστροφή του ρεύματος" τις μαύρες μέρες του 1942-43. Όμως αυτές οι μάχες δεν μπορούν να εξισωθούν. Η μία έθεσε εκτός μάχης 6 μεραρχίες του άξονα σε ένα περιφερειακό θέατρο δράσης ενώ η άλλη εξολόθρευσε 20 μεραρχίες του άξονα στον κεντρικό τομέα του κύριου μετώπου.
Παρομοίως τα ηθικά κριτήρια δεν μπορούν να βασίζονται στην αυταπάτη ότι οι ομαδικές δολοφονίες που διέπραξε ο εχθρός ήταν απόδειξη ανείπωτης κακοήθειας ενώ οι ομαδικές δολοφονίες της πλευράς που ανήκουμε ήταν απλώς ένα ατυχές ψεγάδι.."

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Άγγλου ιστορικού Norman Davies, "Europe at war 1939-1945 : No simple victory".

Στην αρχή του βιβλίου του, δίνει κάποια μαθήματα για το πως πρέπει να προσεγγίζεται η ιστορική έρευνα και ποιος είναι ο ρόλος του ιστορικού.
Αν και το αντικείμενο του βιβλίου του είναι ο Β'ΠΠ εντούτοις οι βασικές αρχές ιστορικής έρευνας και προσέγγισης πρέπει να παραμένουν αναλλοίωτες

Θα συμβούλευα όλους αυτούς τους αυτόκλητους "ιστορικούς αναθεωρητές", τους περήφανους  κατεδαφιστές των εθνικών μύθων, επαγγελματίες και μη, με την αιρετική τάχα ματιά που ανακάλυψαν ξανά την Αμερική και νομίζουν ότι μόνο αυτοί ξέρουν ιστορία ενώ οι υπόλοιποι τρώμε το κουτόχορτο της επίσημης κρατικής προπαγάνδας, να διαβάσουν λίγο τον κ. Davies ή κάποιον σαν αυτόν και να πάψουν να μας ζαλίζουν την π@%τσ@ με τις παπαριές τους.
Είναι το ίδιο ημιμαθείς με αυτούς που κατηγορούν στα πονήματά τους.

Read more...

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Όταν ο διαφωτισμός σκοτεινιάζει

Κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και αλληθωρίζοντας μπροστά στα νουμεράκια που δείχνουν μια σαφή άνοδο των νεοναζιστικών κομμάτων, μου ήρθαν κάτι φλασιές από το βιβλίο του Μαζάουερ "Σκοτεινή Ήπειρος", το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ένα βιβλίο που αν διαβάσει κανείς και θυμηθεί λίγο την ιστορία που έμαθε στο σχολείο θα συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη δεν είναι εξ απαλών ονύχων και τόσο η διαφωτισμένη Ήπειρος που πάνε να πλασάρουν πολλοί εγχώριοι αγανακτισμένοι Έλληνες και λάτρεις της Εσπερίας για να μας πείσουν ότι η Ελλάδα είναι η πηγή κάθε κακού, όπως οι αντίστροφα ψεκασμένοι πάνε να μας πείσουν για το αντίθετο.
Στην προμετωπίδα του βιβλίου αναφέρει ενδεικτικά :

"Η Ευρώπη στον εικοστό αιώνα απέδειξε ότι δεν ήταν η φυσική πατρίδα της ελευθερίας και της δημοκρατίας όσο ένα εφιαλτικό εργαστήρι κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού. Εκεί κατέλυσε και ανέπλασε πολλές φορές τον εαυτό της μέσα από τον πόλεμο, την επανάσταση, τον οικονομικό και ιδεολογικό ανταγωνισμό. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός εκδηλώθηκαν έτσι ως εναλλακτικές λύσεις απέναντι στη δημοκρατία και προσέλκυσαν διανοούμενους και μάζες χάρη στους δυναμικούς τρόπους με τους οποίους αντιμετώπιζαν τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Μέχρι το 1940 οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είχαν απογοητευτεί από τη δημοκρατική διακυβέρνηση, και το μέλλον της Ευρώπης ήταν στα χέρια του Χίτλερ. Μόνο η ήττα της ναζιστικής Νέας Τάξης έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στη δημοκρατία και μόνο η υπεροχή του καπιταλισμού απέναντι στον κομμουνισμό εξασφάλισε το θρίαμβό της το 1989. Διατρέχοντας απ' άκρη σ' άκρη την ήπειρο, από τη δυτική Ευρώπη μέχρι τη Ρωσία και τα Βαλκάνια (και μάλιστα με ασυνήθιστα πυκνές αναφορές στην Ελλάδα), ο Μαζάουερ δείχνει την εμπλοκή της σε μια αμφίρροπη πάλη ανάμεσα στην ανεκτικότητα και τη φυλετική εξόντωση, τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, το φορτισμένο παρελθόν και το άδηλο μέλλον μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αδιάκοπη εξέλιξη."

Στην πραγματικότητα μόνο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, που στην ουσία ήταν Ευρωπαϊκός, γνώρισε η Ευρώπη μια δημοκρατικότητα και σταθερότητα. 
Τα ευρωπαϊκά κράτη που λέτε, έφτασαν στις παραμονές του Β'ΠΠ να κυβερνώνται ως επί το πλείστον από φασιστικές κυβερνήσεις/καθεστώτα. Φασίστες στην Ιταλία, ναζί στην Γερμανία, βελοσταυρίτες στην Ουγγαρία, ο Μεταξάς στην Ελλάδα και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί στην μεγάλη τους πλειοψηφία απολάμβαναν της εμπιστοσύνης των λαών που κυβερνούσαν και μην σας κάνει εντύπωση αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος των Γερμανών, Ιταλών κλπ πίστευαν ότι ο Χίτλερ με τον Μουσσολίνι αποτελούσαν λύση στα προβλήματά τους. 
Το θέμα είναι πως έφτασαν στο σημείο να το πιστεύουν αυτό; 
Μια ανάλυση που κάνει ο Μαζάουερ και την οποία ενστερνίζομαι δείχνει πως αυτό οφείλεται στην συντριπτική και παταγώδη αποτυχία των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων να διαχειριστούν τις κρίσεις του Μεσοπολέμου. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία παρά των διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση ήταν παρομοίως νέο φρούτο στην Ευρώπη, οπότε είχε πάρα πολλά λειτουργικά προβλήματα, πλειοψηφιών, συνεργασιών κλπ. Υπήρχαν κράτη-για τα ακριβή στοιχεία μπορείτε να ανατρέξετε στο βιβλίο- στα οποία οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν...ανά μήνα που λέει ο λόγος! Με τέτοιες συνθήκες είναι φυσικό η κοινοβουλευτική δημοκρατία να αποτύχει και ο πολιτικός λόγος των κοινοβουλευτικών κομμάτων να φαίνεται αναιμικός μπροστά στην δυναμικότητα και αποφασιστικότητα ενός Χίτλερ ή Μουσολίνι ο οποίος μπορεί με μια κουβέντα του να δώσει λύσει.
Κοιτάζοντας την σημερινή κατάσταση η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση ως προς την δυναμική της με αυτήν του Μεσοπολέμου βλέπουμε πως εντούτοις παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες.
Η κύρια ομοιότητα είναι πως η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε μια κρίση την οποία προκάλεσε το οικονομικό κραχ. Η εν λόγω κρίση προκάλεσε ένα σοκ στους κατοίκους κυρίως των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ οι οποίοι είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει και να απειλούνται όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα που είχαν κερδηθεί.
Η ΕΕ φαντάζει στα μάτια πολλών -και όχι άδικα ίσως σε πολλές περιπτώσεις, σαν ένα γραφειοκρατικό απρόσωπο τέρας που βγάζει μανιφέστα αλλά αδυνατεί να δώσει λύσεις και το ίδιο αρχίζουν να πιστεύουν και για τα εθνικά τους κοινοβούλια. Σε αυτό το τοπίο απώλειας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ρητορείες εθνικιστικών ή φασιστικών μορφωμάτων. Αυτές στοχεύουν τόσο σε θέματα οικονομικής πολιτικής, απασχόλησης, υγείας κλπ όσο και σε διέγερση των εθνικιστικών συναισθημάτων με ταυτόχρονη ρητορική μίσους (μειονότητες, μετανάστες, Εβραίοι κλπ.).
Εν τω μεταξύ κανένα από αυτά τα μορφώματα, οπουδήποτε στην Ευρώπη, δεν έχει σε καμία περίπτωση μια βιώσιμη λύση ή ένα ουσιαστικό οικονομικό πρόγραμμα. Απλά κηρύσσουν περιχαράκωση, ξενοφοβία και την κάθετη εναντίωσή τους στην αλληλεγγύη που είναι το βασικό γνώρισμα της ΕΕ.
Επομένως κερδίζουν γιατί απευθύνονται με θολή, πομπώδη ρητορική στα απογοητευμένα από την αναποτελεσματικότητα της ΕΕ στρώματα.
Εδώ ακριβώς έγκειται και ο κίνδυνος της σταδιακής ολίσθησης σε πιο ακραία φαινόμενα.
Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών για τα νεοναζιστικά κόμματα στην Γαλλία αλλά και αλλού δείχνουν τον δρόμο.
Η κοιτίδα του διαφωτισμού-θα ξεράσω αργότερα- επιβράβευσε το κόμμα που προτείνει την επιμόλυνση με Έμπολα στις Αφρικανικές χώρες με σκοπό την αντιμετώπιση της μετανάστευσης και την ανακούφιση της Γαλλίας.
Βέβαια τα μεγάλα ποσοστά των νεοναζί στις άλλες χώρες της ΕΕ λύπησαν πάρα πολύ τους ντόπιους ξενολάτρες κυρίως γιατί ξαφνικά ανακάλυψαν ότι οι χώρες που θαυμάζουν ενώ μισούν την δικιά τους είναι πολύ περισσότερο φασιστικές στον πυρήνα τους, αλλά τι να γίνει τώρα; Έτσι παθαίνεις αν μαθαίνεις ιστορία από τον Δήμου και τον Μαραντζίδη με τον Καλύβα.
Τώρα πάντως, μετά την λίγη πλακίτσα,  είναι όσο ποτέ η ώρα που θα κριθεί το στοίχημα της Ενωμένης Ευρώπης. 
Αυτό όμως φαίνεται να είναι αδύνατο από την στιγμή που αντί των συμφερόντων των λαών προτάσσονται διαρκώς τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ και σε βάρος μάλιστα  του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της ΕΕ. Ο μόνος ο οποίος πάει να προτείνει κάτι σε αυτήν την κατεύθυνση είναι ο Guy Verhofstadt, ο οποίος είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος και με όραμα, αλλά που να πιάσει χαρτωσιά μπροστά στους Σούλτς και Γιούνκερ οι οποίοι συμφωνούν πάντα διαφωνώντας και μας βάζουν βαθύτερα στην κρίση μαζί την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας ρίχνοντας νερό στον μύλο του φασισμού.
Έτσι ένας απογοητευμένος και νεόπτωχος Ευρωπαίος είναι πολύ ευκολότερο να συρθεί στο μαντρί του κάθε ακραίου φασίστα που του υπόσχεται την ανάσταση αλλά και το κυριότερο την τιμωρία όλων αυτών που τον έφεραν σε αυτή την δεινή κατάσταση.

Ελπίζω να ξυπνήσουν γρήγορα στις Βρυξέλλες γιατί αλλιώς θα δούμε την ήπειρό μας να ξανασκοτεινιάζει.





Read more...

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Περί ιστορικής αφήγησης, εθνικών επετείων και άλλων τινών.

Όλοι εσείς οι ψαγμένοι ιστορικοί "αναθεωρητές" που διαλέγετε τέτοιες μέρες για να κουρδίσετε τους "αδαείς Έλληνες" με τις πρακτικές σοκ που εφαρμόζετε, αντιλαμβάνεστε ότι έτσι τους οδηγείτε ντουγρού στο μαντρί του επικίνδυνου εθνικισμού λόγω αντανακλαστικών;
Μετά μην παραπονιέστε για την επιρροή των παπάδων, για την πουτινολατρεία των Ελλήνων κλπ. Εσείς την υποδαυλίζετε γιατί νομίζετε ότι διδάσκετε ιστορία από το Facebook και το διαδίκτυο και ότι είστε τόσο έξυπνοι και διαβασμένοι ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι βλάκες και πρόβατα. 


Καλώς ήρθατε στις γκρίζες ζώνες της ιστορίας η οποία παρεμπιπτόντως, μόνο τέτοιες έχει. Η ιλουστρασιόν ιστορία είναι μόνο για τις κυριακάτικες εκδόσεις. Η πραγματική έχει αίμα και σφαγές. Δικές μας, δικές τους. Κανενός τα χέρια δεν είναι καθαρά σε έναν πόλεμο ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν γίνεται με φυσοκάλαμα. Οπότε αντιδιαστολές, συγκρίσεις και ψευτοαναθεωρητισμοί δεν βοηθάνε καθόλου στην πραγματική κατανόηση των γεγονότων. Εθνικοί ιστορικοί μύθοι και αφηγήσεις υπάρχουν σε όλους τους λαούς και πολλοί ήταν ίσως και απαραίτητοι για μια περίοδο προκειμένου να στεγνώσουν οι αρχικές κόλλες των εθνικών κρατών, ιδίως στην Ευρώπη με όλες τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δύο παγκόσμιους πολέμους. Από κει και πέρα είναι ευθύνη του κάθε κράτους με σεβασμό στην ιστορία του να φροντίσει να διώξει τις σκιές όσο μπορεί. Οι οιμωγές εκατέρωθεν σε κάθε εθνική επέτειο όμως είναι πλέον γραφικές.

Όλα τα παραπάνω- και πολύ περισσότερα- τα είπε πολύ καλύτερα σε ένα άρθρο του στο The Greek Cloud ο συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης.

Το άρθρο με τίτλο "Η εμφύλια αλήθεια" είναι πράγματι εξαίρετο και αξίζει τον χρόνο σας.

«Η δυσκολία δεν είναι να ανακαλύψεις μια εύλογη ερμηνεία της ιστορίας. Είναι να ανακαλύψεις την κατάλληλη αφήγηση που θα την κάνει κοινό κτήμα».

Πάντως χρόνο με τον χρόνο, σε κάθε εθνική επέτειο, διαπιστώνω ότι οι οι όψιμοι ιστορικοί αναθεωρητές είναι το ίδιο γραφικοί με τους εθνολάγνους. Αμφότεροι βλέπουν τα δέντρα και θα αναζητούν αιωνίως το δάσος.

Σε όλους αυτούς ένα έχω να πω :

"Θα’ πρεπε να σας κρεμάσουνε σ’ ένα μουσείο
παρά να σας ακούω και να βουλώνω τ’ αυτιά μου
να’ ρχουμαι κάθε 25 Μαρτίου
να σας χειροκροτώ κι εγώ και τα παιδιά μου".



Read more...

About This Blog

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP