Περί ιστορικής αφήγησης, εθνικών επετείων και άλλων τινών.

Όλοι εσείς οι ψαγμένοι ιστορικοί "αναθεωρητές" που διαλέγετε τέτοιες μέρες για να κουρδίσετε τους "αδαείς Έλληνες" με τις πρακτικές σοκ που εφαρμόζετε, αντιλαμβάνεστε ότι έτσι τους οδηγείτε ντουγρού στο μαντρί του επικίνδυνου εθνικισμού λόγω αντανακλαστικών;
Μετά μην παραπονιέστε για την επιρροή των παπάδων, για την πουτινολατρεία των Ελλήνων κλπ. Εσείς την υποδαυλίζετε γιατί νομίζετε ότι διδάσκετε ιστορία από το Facebook και το διαδίκτυο και ότι είστε τόσο έξυπνοι και διαβασμένοι ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι βλάκες και πρόβατα. 

Καλώς ήρθατε στις γκρίζες ζώνες της ιστορίας η οποία παρεμπιπτόντως, μόνο τέτοιες έχει. Η ιλουστρασιόν ιστορία είναι μόνο για τις κυριακάτικες εκδόσεις. Η πραγματική έχει αίμα και σφαγές. Δικές μας, δικές τους. Κανενός τα χέρια δεν είναι καθαρά σε έναν πόλεμο ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν γίνεται με φυσοκάλαμα. Οπότε αντιδιαστολές, συγκρίσεις και ψευτοαναθεωρητισμοί δεν βοηθάνε καθόλου στην πραγματική κατανόηση των γεγονότων. Εθνικοί ιστορικοί μύθοι και αφηγήσεις υπάρχουν σε όλους τους λαούς και πολλοί ήταν ίσως και απαραίτητοι για μια περίοδο προκειμένου να στεγνώσουν οι αρχικές κόλλες των εθνικών κρατών, ιδίως στην Ευρώπη με όλες τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δύο παγκόσμιους πολέμους. Από κει και πέρα είναι ευθύνη του κάθε κράτους με σεβασμό στην ιστορία του να φροντίσει να διώξει τις σκιές όσο μπορεί. Οι οιμωγές εκατέρωθεν σε κάθε εθνική επέτειο όμως είναι πλέον γραφικές.

Όλα τα παραπάνω- και πολύ περισσότερα- τα είπε πολύ καλύτερα σε ένα άρθρο του στο The Greek Cloud ο συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης.

Το άρθρο με τίτλο "Η εμφύλια αλήθεια" είναι πράγματι εξαίρετο και αξίζει τον χρόνο σας.

«Η δυσκολία δεν είναι να ανακαλύψεις μια εύλογη ερμηνεία της ιστορίας. Είναι να ανακαλύψεις την κατάλληλη αφήγηση που θα την κάνει κοινό κτήμα».

Πάντως χρόνο με τον χρόνο, σε κάθε εθνική επέτειο, διαπιστώνω ότι οι οι όψιμοι ιστορικοί αναθεωρητές είναι το ίδιο γραφικοί με τους εθνολάγνους. Αμφότεροι βλέπουν τα δέντρα και θα αναζητούν αιωνίως το δάσος.

Σε όλους αυτούς ένα έχω να πω :

"Θα’ πρεπε να σας κρεμάσουνε σ’ ένα μουσείο
παρά να σας ακούω και να βουλώνω τ’ αυτιά μου
να’ ρχουμαι κάθε 25 Μαρτίου
να σας χειροκροτώ κι εγώ και τα παιδιά μου".