Οι Έλληνες και οι ηγεσίες τους

Ελληνικός λαός: ένας λαός γεμάτος με "κουσούρια", μα το μεγαλύτερο ελάττωμά του είναι πως δεν ξεχνάει από που έρχεται και όταν χρειάζεται βάζει τον πήχη ψηλά, για να τον δούνε όλοι όταν τον περάσει...

Ο Ελληνικός λαός είναι ένα κοπάδι πρόβατα που άγεται κατά το δοκούν. Παπαγαλίζει ότι του λέει ο Τσίμας και ότι του γράφουν τα Νέα (όχι κατ’ ανάγκη στο πρωτοσέλιδο, και ένα μονόστηλο αρκεί για να φτιάξει κλίμα). Θεωρεί δεδομένο και γενετικά προδιαγεγραμμένο το να είναι ο ουραγός του κόσμου, ο χαβαλές της οικουμένης.
Θεωρεί αυτονόητο το να έχει ανίκανους και αλλοδαπούς κυβερνήτες που να περιμένουν δίπλα στο τηλέφωνο τις εντολές της ΣΙΑ. Θεωρεί πολυτέλεια την ελευθερία και την ανεξαρτησία γιατί “οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι μας ταΐζουν”.
Θεωρεί βάρος το Αιγαίο, τη Μακεδονία, τη Θράκη. Ανακουφίστηκε από την απώλεια της Ιωνίας, της Κύπρου, της Β. Ηπείρου. Λατρεύει τους χρηματοδοτούμενους αναθεωρητές και την Ελευθεροτυπία “που γράφει ιστορία”. Μας απενοχοποίησαν από το ξεπούλημα της πατρίδας μας “αφού και ‘μεις τα ίδια κάναμε”.
Θεωρεί την εξυπνάδα έγκλημα και την πονηριά (την άμυνα δηλαδή των ηλιθίων έναντι των πνευματικά ανώτερων) προτέρημα. Δεν τον κατηγορώ. Η καλλιέργια του ραγιαδισμού, της μοιρολατρίας, του μίσους για την Ελλάδα χρονολογούνται από τον… Θεοδόσιο. Από τότε χρονολογούνται και οι μαυροφόροι γενιαφόροι με παντιέρες που καίνε πανεπιστήμια, τόσο εκσυγχρονιστές είναι.
Το που θα καταλήξει το ξέρουμε, τα σύνορα στην Αλαμάνα. Η λύση είναι η εθνική ανεξαρτήσια όμως θέλει δουλειά και ζόρι και λάτρα και ματσακόνι. Προτιμάμε να είμαστε οι σπιτωμένες πόρνες του νταβατζή…
Από την άλλη, ποτέ ένα έθνος δεν γέννησε τόσους ήρωες όπως η Ελλάδα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτός ο λαός είναι η μοίρα του να δοξάζεται. Είναι η μοίρα του να είναι το κέντρο του κόσμου, γιατί αυτό είναι Ελλάδα.
Αντέξαμε πολλές φορές τον ανθελληνισμό, θα τον αντέξουμε και τώρα.
Μας κυρίευσαν οι ρωμαίοι και τους εξελληνίσαμε.
Γενεές δεκατέσσερις μας αφέντευαν οι τούρκοι και τους ανταποδώσαμε μολύβι και ατσάλι.
Πρώτοι εμείς σηκώσαμε ανάστημα στο γίγαντα του φασισμού την ώρα που μεγάλες δυνάμεις προσκυνούσαν.
Όσο υπάρχουν κοκάλα ηρώων σε τούτη γη, που τα ξεπλένει ακόμα η βροχή, να μη φοβάστε.
Τη ρωμιοσύνη μη τη κλαις…
Τη πολυπολιτισμικότητα μη τη φοβάσαι. Δεν μπορεί να σε κυριεύσει κατώτερος πολιτισμός. Και ποιος πολιτισμός; Ο πολιτισμός της Coca Cola, των Macdonalds και των Reality…
Όσο και εάν προσπαθούν να εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό, ο σπόρος του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και όλων των μεγάλων ελλήνων δεν θα χαθεί…. Όσο κρυμμένος και αν είναι στη γη, θα έρθει η μέρα που θα ξαναφυτρώσει…
Ένας καλός καπετάνιος χρειάζεται και η Ελλάδα θα ξαναγίνει αυτό που πάντα ήταν, Μεγάλη Ελλάδα. Τα έθνη δεν τα μετράμε με τα στρέμματα. Μετριώνται με την ψυχή τους. Και η ψυχή του Έλληνα είναι αθάνατη…
Στην φάση που είμαστε δεν θέλουμε έναν όποιο ηγέτη. Εχουμε τέτοιους…
Θέλουμε έναν τρελλό. Που θα παίξει το κεφάλι του κορώνα-γράμματα. Και το δικό του και της οικογένειάς του. Αλλιώς τίποτε δεν θα γίνει.
Εναν τρελλό που θα βάλει το κεφάλι του “πάνω στον πάγκο του χασάπη”.
Θέλουμε έναν τρελλό και άγιο. Με προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες σαν πουλάκι. Λίγο πάνω από το μηδέν.
Θέλουμε έναν Σπαρτιάτη σε εκστρατεία. Που θα κηρύξει πόλεμο. Που θα μας καλέσει στα όπλα. Που η μάχη είναι το σπίτι του, ο βιότοπός του, η οικολογική του εστία.
Θέλουμε έναν πολεμιστή. Να μας πάει μπροστά, να μας αλλάξει και μας και το πολίτευμα και μετά να παραδώσει τα κλειδιά του πρυτανείου σε μας. Σε μας ανήκουν τα κλειδιά αυτά.
Τον θέλουμε δηλαδή ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ που δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.
Σαν σφαχτάρι να του πεις να νιώθει από τώρα. Αν δεν είναι έτσι ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ, πες του.
Εγώ βέβαια είμαι ο καχύποπτος της παρέας. Κι όσον αφορά τα κόμματα δεν πιστεύω ότι μπορεί να προκύψει τίποτε καλό από αυτά. Γι’ αυτό κρατάω από τωρα και το μικρότερο καλάθι.
Σας περιμένω όμως να σας δω.
Κιαν κάνετε ότι φαίνεται πως λέτε ότι ετοιμάζεστε να κάνετε, ακόμη κιαν δεν με καλέσετε κι εμένα, θα ρθω εγώ να σας βρω. Κιας μη σας νοιάζει καν αν θάρθω ή όχι.
Και θα φέρω κι άλλους μαζί.
Γιατί αυτό που μας περιμένει μπροστά, τους μήνες που έρχονται, είναι πολύ βαρύ

Αναγνώστης

Από το Ας μιλήσουμε Επιτέλους