Οι αλυσίδες μας και ο Μαρξ

Αν στον 19ο αιώνα ο Μαρξ μπορούσε να λέει ότι η πλειονότητα της ανθρωπότητας «δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από τις αλυσίδες της», σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίς αυτές τις αλυσίδες δεν θα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν οι αλυσίδες σπάνε (απεργία στα μέσα μεταφοράς, διακοπή στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, καθυστέρηση στον ανεφοδιασμό με τρόφιμα), όλοι ζητούν αμέσως την επανασυγκόλληση.

Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι, "Ο νέος κομφορμισμός"

Τα σημαντικά γραπτά χαρακτηρίζονται από μια εγγενή εχθρότητα προς κάθε τι το φαινομενικά ομόσταβλο. Το να γράφεις (αντί να πληκτρολογείς), σημαίνει να επιχειρείς, μέσα από τις λέξεις, να καταστρέψεις κάθε σύνδεσμο ανάμεσα στις δικές σου λέξεις και τις πανομοιότυπες λέξεις χιλιάδων άλλων συγχρόνων σου, φυτεύοντας σε κάθε τετριμμένη και χιλιοχρησιμοποιημένη λέξη ικανή ποσότητα δυναμίτη, και μετατρέποντας την αλληλουχία των λέξεών σου σε ένα μακρύ φυτίλι στο οποίο η τελική περίοδος προσφέρει το μοιραίο σπίρτο. Πόσες και πόσες χιλιάδες εμβριθείς και έμπλεες υψηλών φρονημάτων και ιδεών λέξεις της ελληνικής καθημερινότητας της "αριστεράς" δεν καθιστά άχρηστες το παραπάνω απόσπασμα; Πόση απ' τη γύμνια που βρίσκεται πίσω τους δεν ξεσκεπάζει; Η σημαντική γραφή είναι αδελφοκτόνος. Είναι γεμάτη λύσσα και απέχθεια για ό,τι την περιβάλλει, ό,τι την πλαισιώνει, ό,τι την χειροκροτά, ό,τι την υποδέχεται. Τίποτε δεν έχει σημασία για αυτή εκτός από την απευθείας σύνδεση με την ζωοδόχο πηγή ενός παρελθόντος που ατενίζει ένα μέλλον που η ίδια γνωρίζει, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι δεν είναι το δικό μας παρόν. 

Από το Radical Desire