BACK TO THE FUTURE

Μου έστειλαν με email το παρακάτω βιντεάκι , προφανώς διαφημιστικό της εταιρίας Corning η οποία ειδικεύεται σε εφαρμογές γυαλιού και κεραμικών υψηλής τεχνολογίας.
Το βίντεο οραματίζεται ( και προπαγανδίζει) ένα high tech κόσμο, με διαδραστικές οθόνες , έξυπνη τεχνολογία στην καθημερινότητα. Ακόμα και όταν χέζεις, τα πλακάκια του μπάνιου μετατρέπονται σε διαδραστική οθόνη και διαβάζεις τα email σου. Για τόση τεχνολογία μιλάμε. Χαρούμενοι εργαζόμενοι, μαύροι , κίτρινοι και λευκοί- για να περνά και το μήνυμα της πολυπολιτισμικότητας- δουλεύουν αρμονικότατα σε ιδανικά εργασιακά περιβάλλοντα.
 Μιλάμε για μια ιδεατή κατάσταση που όλοι (σχεδόν) ονειρεύονται.
Βασικά μιλάμε για τόση αποστείρωση που σε μια δόση ευχόμουν να πεταχτεί ο Sly με τον Wesley  από το Demolition Man και να τα κάνουν όλα πουτάνα.
Όλα αυτά πάρα πολύ ωραία και εντυπωσιακά και πολύ σύντομα θεωρώ πως θα είναι εφικτά και σε επίπεδο ευρέως καταναλωτικό.
Το ερώτημα πλέον για μένα είναι ένα.

Για κάθε έναν που θα απολαμβάνει αυτήν την τέλεια, αποστειρωμένη και high tech ζωή , πόσοι άραγε θα είναι στην ανέχεια και στην μιζέρια.

Γιατί αν υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι οι πόροι του πλανήτη  και το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης (λέμε τώρα ανάπτυξη) που κυριαρχεί σήμερα, μπορεί να συντηρήσει για πολλούς τέτοιο επίπεδο καταναλωτισμού και πολυτέλειας καλύτερα να ξυπνήσει τώρα.

Read more...

Οργανώνοντας την Ευρώπη

......Η Ευρώπη  θα γινόταν οικονομικά αυτάρκης υπό τη γερμανική ηγεσία.  Οι ίδιοι οι Γερμανοί θα έπρεπε να διαπαιδαγωγηθούν στην "αυτοκρατορική ευρωπαϊκή ιδέα" και να ετοιμαστούν για ελάσσονες στρατιωτικές επιχειρήσεις στα ανατολικά. Όσο για τα έθνη πάνω στα οποία κυριαρχούμε η γλώσσα μας προς αυτά θα γίνει  πολύ πιο ελεύθερη και ψυχρή.
Δε θα τίθεται ζήτημα βέβαια κάποιο κρατίδιο να παρεμποδίζει την ευρωπαϊκή ειρήνη με ειδικά αιτήματα ή ειδικές απαιτήσεις. Σε τέτοια περίπτωση θα του υπενθυμίζεται πολύ κοφτά ποια είναι τα ειδικά του καθήκοντα μέσα στην Ευρώπη. 


Είναι αποσπάσματα από μια ραδιοφωνική εκπομπή του εξέχοντος ραδιοφωνικού παραγωγού Χανς Φρίτσε  που έγινε κατά παραγγελία του Αδόλφου Χίτλερ το 1941 όταν η κυριαρχία της Γερμανίας φαινόταν αδιαμφισβήτητη.  Υπήρξε μια από τις λίγες περιπτώσεις όπου οι πολιτικοί στόχοι των Γερμανών στον Β'ΠΠ εκτέθηκαν για λίγο δημόσια.


Αυτό το τραχύ όραμα αντανακλούσε τις ναζιστικές απόψεις εκείνης της εποχής ενάντια φιλελεύθερο διεθνές δίκαιο.
Η Γερμανία με την στρατιωτική ισχύ είχε κερδίσει το δικαίωμα να άρχει στην Ευρώπη, αλλά πάνω απ' όλα είχε κερδίσει το δικαίωμα να κυβερνά με νέους κανόνες.


(Mark Mazower ,Dark Continent : Europe's twentieth century)


-----------------------------------------------------------------------------------------------------


Μήπως τα παραπάνω, αν εξαιρέσει κανείς τα περί στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ανατολικά, σας θυμίζουν τίποτα; 


Σήμερα η Γερμανία με την οικονομική της ισχύ -που θεμελιώθηκε στη βάση της αντικομμουνιστικής υστερίας της Δύσης και του Ψυχρού πολέμου- θεωρεί πως για ακόμα μια φορά ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει στην Ευρώπη.
 Ο σημερινός της Lebensraum (ζωτικός χώρος) είναι οι ανυπεράσπιστες οικονομίες των κρατών μελών της ΕΕ που αλώθηκαν από το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας και την ελεύθερη, χωρίς προστατευτικούς δασμούς αγορά.
Το σημερινό της BlitzKrieg δεν το εκτελούν οι τεθωρακισμένες μεραρχίες Panzer του Gunderian αλλά οι τραπεζίτες της Deutche Bank και της ΕΚΤ.
"Αντίπαλοί" της για ακόμα μια φορά η ξεβρακωμένη Γαλλία και η ανίσχυρη Βρετανία, τα Γιουσουφάκια των Αμερικανών στην Ευρώπη με τις κυριαρχικές ψευδαισθήσεις τους.
Για ακόμα μια φορά οι Γάλλοι και οι Βρετανοί χαϊδεύουν και κανακεύουν τους Γερμανούς, μη αντιλαμβανόμενοι τι πάει να γίνει μπροστά στα μάτια τους. Νομίζουν ότι κάνουν συμμαχίες αλλά στην πραγματικότητα απλά ρίχνουν λάδι στη φωτιά της γερμανικής κυριαρχίας.
Οι ΗΠΑ είναι απομονωμένες, κοιτώντας τα δικά τους μεγάλα εσωτερικά προβλήματα και προσπαθώντας να κλείσουν τα πολυάριθμα μέτωπα που άνοιξαν.
Όσο για μας ....
Όπως το Γ' Ράιχ είχε τις κατοχικές κυβερνήσεις μαριονέτες στα κατεχόμενα και κυβερνούσαν μέσω του δημοσιοϋπαλληλικού μηχανισμού με την εποπτεία των τοποτηρητών, έτσι και σήμερα έχουμε τις άβουλες κυβερνήσεις οι οποίες χρησιμοποιούν τον κρατικό μηχανισμό (διοίκησης και καταστολής) για να επιβάλλουν την οικονομική κυριαρχία του Βερολίνου.
Κακά τα ψέματα, είμαστε μικρά ψάρια σε αυτό το παιχνίδι. Είμαστε τα βατράχια που ποδοπατούνται στην όχθη ενώ μαλώνουν τα βουβάλια.


Είμαστε αυτοί που θα δουλεύουμε πολύ και θα τρώμε λίγο για να ικανοποιήσουμε τις νόρμες παραγωγής και τους οικονομικούς στόχους τους, ώσπου η εργασία να μας απελευθερώσει.


Τελικά αυτήν την κλισέ φράση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, θα καταλήξω να την πιστέψω στο τέλος.

Read more...

Άσυλο στην υποκρισία

 

γράφει ο Θεόδωρος Παντούλας

Το πανεπιστημιακό άσυλο λειτουργεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια ως άσυλο βανδάλων. Και τα πανεπιστήμιά μας ως κακές σχολές επαγγελματικής αποκατάστασης που παράγουν ημιμαθείς πτυχιούχους. Αλλά γι’ αυτά δεν συζητάμε. Δεν μας ενοχλούν. Όπως δεν μας ενοχλεί η εικόνα χαμαιτυπείου που εδώ και δεκαετίες έχουν τα ανά την επικράτεια «εκπαιδευτικά» μας ιδρύματα.
Ενοχληθήκαμε όμως που σε ένα από αυτά κατέφυγαν –με την εγκληματική μεθόδευση ολιγοφρενών της καθεστωτικής «αριστεράς»- κάποιοι μετανάστες. Εάν μάλιστα άσυλο είναι «ο χώρος όπου παρέχεται προστασία και ασφάλεια σε καταδιωκόμενα πρόσωπα», ίσως να είναι και η πρώτη φορά σε όλη την Μεταπολίτευση που γίνεται πραγματική χρήση του ασύλου.
Οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι κυνηγημένοι. Εάν ψεύδονται, ας τους ελέγξει η Πολιτεία. Εάν όχι, ας αναλάβει εξ ολοκλήρου τις ευθύνες της. Αλλά εμείς, ως Πολιτεία αλλά κι ως κοινωνία, δεν κουβεντιάσαμε καθόλου γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Ποιοι είναι; Γιατί είναι εδώ; Ποιοι τους έφεραν; Τι θέλουν;
Εσπευσμένα τους στεγάσαμε αλλού, να μην μας χαλάν την σπασμένη μας βιτρίνα. Στρίβειν δια της μεταστεγάσεως σε απευθείας σύνδεση.
Το «μεταναστευτικό» ωστόσο δεν είναι πρόβλημα τηλεοπτικό. Είναι πρόβλημα πολιτικό. Και δεν αντιμετωπίζεται ούτε με δεκάρικους επιδοτούμενης ή μη φιλανθρωπίας ούτε με ξενοφοβικές κορώνες. Είναι πρόβλημα της Δύσης στην οποία σεμνυνόμεθα ότι ανήκουμε –άλλοτε ως φτωχοί συγγενείς κι άλλοτε πάλι ως μακρινοί πρόγονοι.
Οι μετανάστες είναι εδώ γιατί η Δύση, εδώ κι αιώνες, είναι εκεί. Γιατί ο καπιταλισμός απομυζεί τις πατρίδες τους και κερδοσκοπεί με την απόγνωσή τους.
Ευθύνη μικρή σ’ αυτό το ανήθικο αλισβερίσι έχει και η χώρα μας. Η χώρα μας, που μέχρι πρότινος σας θυμίζω ότι καμάρωνε, που χάρη στην ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών κατάφερε το ολυμπιακών διαστάσεων έγκλημα της Ολυμπιάδας 2004.
Αμέσως μετά βεβαίως ξεθώριασε η «ισχυρή Ελλάδα» των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων και το greek dream έγινε εφιάλτης για ημεδαπούς κι αλλοδαπούς. Δεν είμαστε ακριβώς Δύση, αλλά πύλη για την Δύση. Μια πύλη που για την ώρα λειτουργεί ως χωματερή της απελπισίας των μεταναστών, τους οποίους δεν καλοξέρουμε πλέον τι να τους κάνουμε. Αυτοί θέλουν να φύγουν, εμείς επίσης θέλουμε να φύγουν κι εντέλει μένουν όλοι τους εδώ. Κι Ευρώπη να μας τραβάει τ’ αυτί, έτσι, για να μην ξεχνάμε τίνος αποικία είμαστε.
Η εδώ νομιμότητα εκπροσωπείται από ανανήψαντες επενίτες ή υποκαθίστανται από γκρουπούσκουλα που κάνουν τις ασκήσεις τους χρησιμοποιώντας τους μετανάστες με τον πλέον χυδαίο τρόπο.
Στην πραγματικότητα όμως δεν φταίνε οι απόκληροι για το ότι εμείς έχουμε διάτρητα σύνορα. Δεν φταίνε επίσης αυτοί που εμείς δεν έχουμε μεταναστευτική πολιτική.
Οι μετανάστες κατά τα λοιπά είναι καλοί για να μας χτίζουν ανασφάλιστοι το μικρομεσαίο μας εξοχικό. Είναι καλοί για να μαζεύουν ανασφάλιστοι τις ελιές μας στο χωριό και να μας αρμέγουν τις κατσίκες. Είναι επίσης καλοί για να μας κάνουν –πάντοτε ανασφάλιστοι- τα θελήματα.
Κι οι μετανάστριες επίσης είναι καλές για να ξεσκατίζουν –ανασφάλιστες κι αυτές- τους γέρους μας ή να μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Είναι επίσης καλές για να τις πηδάνε οι θεριακλήδες μας για δέκα ή είκοσι ευρώ.
Μέχρι εκεί. Οι υπόλοιποι να φύγουν, να πάνε αλλού.
Εδώ να μείνει ο στρουθοκαμηλισμός κι η υποκρισία μιας ακοινωνησίας που πουλά νταηλίκι μόνον εκεί που την παίρνει.



Από το Μανιφέστο

Πηγή: http://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2639-Άσυλο-στην-υποκρισία.html

Read more...

Οι αλυσίδες μας και ο Μαρξ

Αν στον 19ο αιώνα ο Μαρξ μπορούσε να λέει ότι η πλειονότητα της ανθρωπότητας «δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από τις αλυσίδες της», σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίς αυτές τις αλυσίδες δεν θα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν οι αλυσίδες σπάνε (απεργία στα μέσα μεταφοράς, διακοπή στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, καθυστέρηση στον ανεφοδιασμό με τρόφιμα), όλοι ζητούν αμέσως την επανασυγκόλληση.

Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι, "Ο νέος κομφορμισμός"

Τα σημαντικά γραπτά χαρακτηρίζονται από μια εγγενή εχθρότητα προς κάθε τι το φαινομενικά ομόσταβλο. Το να γράφεις (αντί να πληκτρολογείς), σημαίνει να επιχειρείς, μέσα από τις λέξεις, να καταστρέψεις κάθε σύνδεσμο ανάμεσα στις δικές σου λέξεις και τις πανομοιότυπες λέξεις χιλιάδων άλλων συγχρόνων σου, φυτεύοντας σε κάθε τετριμμένη και χιλιοχρησιμοποιημένη λέξη ικανή ποσότητα δυναμίτη, και μετατρέποντας την αλληλουχία των λέξεών σου σε ένα μακρύ φυτίλι στο οποίο η τελική περίοδος προσφέρει το μοιραίο σπίρτο. Πόσες και πόσες χιλιάδες εμβριθείς και έμπλεες υψηλών φρονημάτων και ιδεών λέξεις της ελληνικής καθημερινότητας της "αριστεράς" δεν καθιστά άχρηστες το παραπάνω απόσπασμα; Πόση απ' τη γύμνια που βρίσκεται πίσω τους δεν ξεσκεπάζει; Η σημαντική γραφή είναι αδελφοκτόνος. Είναι γεμάτη λύσσα και απέχθεια για ό,τι την περιβάλλει, ό,τι την πλαισιώνει, ό,τι την χειροκροτά, ό,τι την υποδέχεται. Τίποτε δεν έχει σημασία για αυτή εκτός από την απευθείας σύνδεση με την ζωοδόχο πηγή ενός παρελθόντος που ατενίζει ένα μέλλον που η ίδια γνωρίζει, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι δεν είναι το δικό μας παρόν. 

Από το Radical Desire

Read more...