Το χρυσό σταυρουδάκι

Μια εξαιρετική ανάρτηση από το blog της Κατερίνας

Ειλικρινά, το βαρέθηκα όλο αυτό το παραμυθάκι με το Βατοπέδι. Δεν λέω έχει το απαραίτητο φολκλόρ. Έχει όλα τα συστατικά της συνταγής για ένα επιτυχημένο reality show. Πουλάει, όπως πουλάνε από τηλεοράσεως οι μαγειρικές, τα λογής λογής big brother και next top model, οι γάμοι της Μενεγάκη, ή... μια μαύρη σημαία στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Η τελευταία σοκαρε ...αρκούντως τους οπαδούς του πολιτικά ορθού. Ooh LaLa!!!

Σοκαριστικές ευκολίες, ράσα, λιβάνια, ελικόπτερα, λίμνες, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, επιχειρηματίες και ψιλικατζήδες. Ίσως αν είχε και 5 γκόμενες μπορεί να ήταν και πιο ...juicy όλο αυτό το show. Αλλά και χωρίς γυναίκες- από όσο ξέρω δηλαδή, δεν παίρνω και όρκο, δεν το παρακολούθησα και φανατικά- μια χαρά έπαιξε.

Ειλικρινά δεν με αφορά στο ελάχιστο αν υπάρχει ζημιά του Δημοσίου από τις ανταλλαγές της Βιστωνιδας με ολυμπιακό ακίνητο ή πάσης άλλης φυσης ...ακινητο.
Υποθέτω απλά, ότι όταν η Κυβέρνηση πάει να παίξει τον άσσο της με το Βατοπεδι και επί ένα χρόνο ...δεν έχει εκτίμηση που να τεκμηριώνει την ζημιά του Δημοσίου, προφανώς η εκτίμηση δεν ανταποκρίνεται στα πολυπόθητα της Κυβέρνησης.

Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο, ούτε ο Δρυς, ούτε ο Φωτιάδης ή τα όποια άλλα φαντάσματα της Κυβέρνησης Σημίτη- μου φτάνει ότι απαλλαγήκαμε από τα συγκεκριμένα, αν και στην θέση τους ξεφύτρωνουν δεκάδες άλλα.
Ειλικρινά δεν με ενδιαφερουν στο ελάχιστο, ούτε τα τότε ...μικρά στο κομματικό μέγεθος στελεχακια, όπως ο Ξυνίδης και ο Πεταλώτης, που εσπευδαν να εισηγηθούν, να υπογράψουν και να επιβεβαιώσουν ότι η Κυβέρνηση Σημίτη προσταζε και που βέβαια έκαναν ...καριέρα.
Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο ούτε η ΚΕΔ, ούτε οι διάφοροι Ρουσόπουλοι, Δούκες, Βουλγαράκηδες και ...λοιποί συγγενείς, που συνδιαλέγονταν με τους καλόγερους βάσει ενός διακομματικού σχεδίου, ενίσχυσης της περιουσίας της Μονής.

Μάλιστα αν κάτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με εντυπωσιάζει συχωριανοί μου, είναι ότι όλο αυτό το ...project φαίνεται να το διεκπεραιώνουν όλοι αυτοί χωρίς να εμφανίζεται πουθενά μίζα.
Ασφαλώς το ...αζημίωτο, δεν είναι στην φύση όλων των προαναφερθέντων και η σωτηρία της ...ψυχής τους δεν μου ακούγεται και πολύ πειστικό επιχείρημα.
Υποθέτω ότι ένα μικρό έστω ...κατι τις, θα το έβγαλαν και αυτοί, ο καθένας ρε αδελφέ για τον κόπο του. Ή μπορεί απλά να υπολόγιζαν στην πολιτική εύνοια του εκάστοτε Πρωθυπουργού καθώς και στην ...πολιτικάντικη εύνοια των καλογέρων και των παπάδων στην πολιτική τους πορεία.
Αλλά όλα αυτά, πολύ μικρό ενδιαφέρον έχουν και όσο έχουν, εξαντλείται στα παράθυρα του τηλε-κουτσομπολιού.

Το ένα και ...ΜΟΝΟ από όλο αυτό το διακομματικό τουρλουμπούκι, που είχε για μένα τουλάχιστον, εξαιρετικό ενδιαφέρον, ήταν την «αντίδραση» του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του και ...οικολόγου επονομαζομενου. Γιατί... το Βατοπέδι είναι το δικό του μαγαζί. Δεν είναι ούτε του ...χαριτωμένου Εφραιμ, ούτε του …εμπνευσμένου επιχειρηματικά Αρσένιου. Και η ...εκκωφαντική σιωπή του ...Πατριάρχη, ήταν η πιο ηχηρή απάντηση στην υπόθεση Βατοπεδίου. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν απαντώ... ο Κύριος να βάλει το χέρι του.

Ναι λοιπόν, θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω την ΑΛΗΘΕΙΑ για την υπόθεση Βατοπεδίου. Αλλά την ΑΛΗΘΕΙΑ. Την ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ. Αυτή που καταγράφεται και εντάσσεται στο διαχρονικό νταβατζηλίκι της Εκκλησίας σε αυτόν το τόπο, από την Τουρκοκρατία και βέβαια σε όλη τη πορεία του Ελληνικού Κράτους.

Κάποιοι θα μιλήσουν για ...θέμα εθνικής σημασίας. Ναι, πάντα η Εκκλησία έπαιζε πολιτικά και οικονομικά παιχνιδια ..."εθνικής" σημασίας.

Ψάχνοντας να βρω ...τι απέγινε η πρόσφατη «βούληση» της Κυβέρνησης για μια μικρή φορολόγηση της Εκκλησίας, έπεσα στην ιστορία του Ανδρέα Παπανδρέου που με περισσή ...ελαφράδα πριν καμιά 25 χρόνια επιχείρησε να ψελλίσει κάτι, για την εκκλησιαστική περιουσία. Βεβαίως ηττήθηκε κατά κράτος. Όχι μόνο η εκκλησιαστική περιουσία δεν ακουμπηθηκε απο την Πολιτεία, όχι μόνο ο Τρίτσης που βλακωδώς ...τον πίστεψε, αποπέμφθηκε από την Κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά ο δημόσιος κορβανάς φορτώθηκε και με το κόστος των μισθών των παπάδων. Κι άλλοι δημοσιοι υπάλληλοι κ. Αντιπροεδρε... Ευτυχώς ο Ιερωνυμος ευλογησε την πορεία της συζυγου σας προς το δημοτικό θώκο. Αυτός τον έβγαλε τουλάχιστον το μισθό του.
Σκηνές από τον Χριστόδουλο να κηρύσσει ιερό πόλεμο στον Σημίτη, τον Καραμανλή να υπογράφει τις ιερές λίστες, τον Ιερώνυμο πρώτη μούρη στο Υπουργικό Συμβούλιο του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’.

Τώρα βέβαια εμείς που επιτρέπουμε ΑΚΟΜΑ στην Πολιτεία να γράφει στα σχολικά εγχειρίδια που μορφώνουν τα παιδιά μας, για το κρυφό σχολειό, την Αγια Λαύρα, και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον Παπαφλέσα, ας μην σοκαριζομαστε από τα διακομματικά παιχνίδια με τα λογής λογής Βατοπέδια.

Άλλωστε ακόμα και ο Άρης, ο Άρης που έφτιαξε τον μεγαλύτερο εθελοντικό στρατό της βαλκανικής ιστορίας -και όχι μόνον-, όταν μιλούσε στις πλατείες των χωριών δεν αρκούνταν μόνο στη μαγεία και στη φωτιά των λόγων του, ξεκούμπωνε τάχα μ’ τάχα, το κουμπί από το αμπέχωνο για να φαίνεται ότι φορούσε ένα χρυσό σταυρουδάκι.

Read more...

Όλα από χέρι χαμένα ;

Έχω καιρό να κάνω ανάρτηση.
Όχι γιατί έπαψαν να με απασχολούν τα όσα με απασχολούσαν μέχρι σήμερα. Τα ίδια που μου την έδιναν, εξακολουθούν να μου τη δίνουν και μάλιστα ακόμα ποιο άσχημα.
Πόσα να αντέξεις άραγε ;
Μνημόνια
Τρόικες
Μειώσεις μισθών - συντάξων
Υποβιβασμός βιοτικού επιπέδου
Υποβιβασμός νοημοσύνης

Έρχεται και στο καπάκι ο Καλλικράτης να μας αποτελειώσει.
Από που άραγε ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι γελοίοι ντεμέκ αυτοδιοικητικοί του κώλου ;
Έρχονται μέσα από τα κομματικά μαντριά που μας έφτασαν σε αυτά τα χάλια, φοράνε τον μανδύα του ανεξάρτητου και ζητούν θρασύτατα ψήφο.
Εμείς απλά τους ακούμε και οι περισσότεροι θα του ψηφίσουν και μετά θα καμαρώνουν περιφέροντας την νωπή λαϊκή εντολή και τα κομματικά επιτελεία θα μετράνε τα κουκιά και θα θριαμβολογούν, που για ακόμα μια φορά τα κορόϊδα έφαγαν το παραμύθι.

Δεν μπορω πλέον άλλο ρε παιδιά , ειλικρινά βαρέθηκα.
Πόσα να γράψεις, πόσα να πεις, πόσο να σκάσει η καρδιά σου ;
Άλλωστε και για ποιο λόγο ;
Τι ελπίδα έχουμε σε αυτήν την χώρα όσοι δεν σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο ;
Σε τι να πιστέψουμε σε αυτό των λάκκο με τα λαμόγια, τους παπατζήδες και τους προδότες;
Ποσα μπορούμε να κάνουμε άραγε και αν μπορούμε γιατί δεν τα κάνουμε ;
Μήπως τελικά πάμε κατά διαόλου και ο δρόμος δεν έχει επιστροφή ;

Read more...

Χρειαζόμαστε νέους ηγέτες με όραμα και θάρρος...

Μια συνέντευξη του καθηγητή Βασίλη Μαρκεζίνη , έναν από τους λίγους σήμερα πνευματικούς ανθρώπους με κύρος, γνώσεις και άποψη .
Έναν άνθρωπο που δεν μασά τα λόγια του.

Είναι εξάλλου γνωστή η εκτίμηση μου στο πρόσωπό του και στο παρόν ιστολόγιο έχουν δημοσιευτεί και άλλα κείμενα του.
Εδώ και εδώ


-------------------------------------------------------
Από το Αντίβαρο


Κύριε Μαρκεζίνη, πιστεύετε ότι πέρασαν τα χειρότερα της οικονομικής κρίσης;

Όχι ακόμη. Στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, οι Ευρωπαίοι μιλούσαν απαξιωτικά για την Ελλάδα και σήμερα παριστάνουν τους υπεραισιόδοξους. Και στις δύο περιπτώσεις, ενήργησαν με εγωκεντρικά πολιτικά κίνητρα, αλλά και στις δύο περιπτώσεις έσφαλαν. Στην Ελλάδα, δεν έχουμε φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι. Ούτε όμως η Ευρώπη ή οι ΗΠΑ έφτασαν. Το σύστημα δεν εξυγιάνθηκε έπειτα από την τραπεζική κρίση. Δεν αυξήθηκαν οι δανεισμοί προς τις επιχειρήσεις. Δεν επετεύχθη μια ισορροπημένη τοποθέτηση μεταξύ κρατικού παρεμβατισμού και φιλελευθεροποίησης της αγοράς. H αύξηση του ΑΕΠ παραμένει χαμηλή. Στην καλύτερη περίπτωση, θα χαρακτηρίζαμε τη σημερινή κατάσταση του κόσμου μας ως αβέβαιη και επισφαλή.

Ποιος, κατά τη γνώμη σας, ευθύνεται κυρίως για την ελληνική κρίση;

Για να κατανοήσουμε τη σημερινή ελληνική κρίση, πρέπει να εστιάσουμε κυρίως στην τελευταία περίοδο της προηγούμενης διακυβέρνησης. Σε όλα τα πολιτικά, οικονομικά, εξωτερικά αλλά και ηθικά ζητήματα, τα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή χαρακτηρίστηκαν από υπεκφυγές, αναποφασιστικότητα, εσωτερικές τριβές, έλλειψη ηγεσίας και διαρκή φημολογία περί ενδοκομματικών προσπαθειών διαδοχής του πρωθυπουργού. Ισως η ιστορία θα «αναδείξει» την κυβέρνηση Καραμανλή ως μία από τις πλέον «ατυχείς» της μεταπολεμικής περιόδου, αν και είναι αλήθεια ότι οι παραλλαγές γύρω από το θέμα της «κυβερνητικής συνεργασίας», στα τέλη της δεκαετίας του '80. τη συναγωνίζονται επάξια από πλευράς αναποτελεσματικότητας…

Δηλαδή ο κύριος Παπανδρέου είναι άμοιρος ευθυνών;

Οχι, δεν είναι. Επιτρέψτε μου όμως να διευκρινίσω τι εννοώ. Τα προαναφερθέντα ελαττώματα της κυβέρνησης Καραμανλή δίνουν μόνο μερική άφεση αμαρτιών στην κυβέρνηση Παπανδρέου για την ανεύθυνη προεκλογική εκστρατεία της. Ο νέος πρωθυπουργός, άπαξ και ανήλθε στην εξουσία, άργησε πάρα πολύ να εκτιμήσει την έκταση και το βάθος της οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, ήταν και παραμένει εμφανής η αδυναμία του να κάνει τους υπουργούς του να ακολουθήσουν μία ενιαία, συμφωνημένη γραμμή. Οταν, τελικά, ο κ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να δράσει λόγω εξωτερικών πιέσεων, οι προσπάθειές του επικεντρώθηκαν στη μείωση του ελλείμματος και όχι στην προώθηση της ανάπτυξης. Το δίλημμα αυτό, θεωρητικά, απασχόλησε όλες τις χώρες που αντιμετώπισαν αυτού του είδους τις δυσχέρειες. Στην Ελλάδα, όμως, η έλλειψη κυβερνητικής συνοχής και η πλήρης αποδιοργάνωση του κράτους -στην οποία συνέβαλαν πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις (και των δύο κομμάτων) με τους υπέρμετρους διορισμούς φίλων και συγγενών σε κρατικές θέσεις- επιδείνωσαν την κατάσταση.

Τι έχει κάνει η κυβέρνηση από αυτή την άποψη;

Στα πράγματα που θεωρώ ιδιαίτερα «δυσάρεστα» συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι η ευθύνη της κυβέρνησης εκτείνεται και στην «επεμβατική πολιτική» που ασκεί σε σημαντικό αριθμό των επονομαζόμενων «σοβαρών» ΜΜΕ. Τα συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα έντυπα, βρίσκονται σήμερα σε τόσο άσχημη οικονομική κατάσταση, ώστε η επιβίωσή τους εξαρτάται άμεσα από τη συνεχή και πολύπλευρη στήριξη της κυβέρνησης. Και λαμβάνουν πράγματι τη στήριξή της, δημοσιεύοντας ως αντάλλαγμα «ρόδινα» ρεπορτάζ περί προόδου, χωρίς να προειδοποιούν το λαό ότι δεν έχει έλθει ακόμη η χειρότερη φάση της κρίσης. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, φέρ' ειπείν, έχουν τονίσει επαρκώς ότι μεγάλο μέρος της μείωσης των δαπανών πραγματοποιείται υπό τη μορφή της μη πληρωμής των οικονομικών υποχρεώσεων του Δημοσίου (όπως είναι π.χ. η καταβολή του εφάπαξ, το κόστος πληρωμής προμηθειών σε νοσοκομεία ή η πληρωμή διά μέσου ομολόγων κ.λπ.).

Πρέπει να δοθεί μέγιστη προσοχή σε αυτό το γεγονός διότι:

(α) η -πραγματική ή πλασματική- έμφαση στις περικοπές έχει οδηγήσει σε ύφεση και αυτή με τη σειρά της σε μειωμένα φορολογικά έσοδα.

(β) Τα πιο επώδυνα μέτρα (που πρόκειται να επακολουθήσουν -και, σημειωτέον, δεν είναι νέα μέτρα, αλλά αναπόσπαστα τμήματα ήδη συμφωνηθέντων στο μνημόνιο-) έχουν συσκοτιστεί ή ακόμη και συγκαλυφθεί.

(γ) Η επίλυση της κρίσης δεν συνδέεται μόνο με την εξάλειψη του ελλείμματος: συνδέεται άμεσα με τη δομική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και την «ενεργοποίηση» των κρατικών οργάνων, που βρίσκονται εδώ και καιρό σε κατάσταση αδράνειας (π.χ. δεν έχουν ακόμη πληρωθεί θέσεις ανώτερων φορολογικών υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν ακόμη να εισπραχθούν φορολογικά χρέη). Τέλος, δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι η ανεργία θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο στη χώρα μας, ιδίως όταν η εργασιακή νομοθεσία (αναγκαστεί να) γίνει ακόμη πιο ευέλικτη για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα.

Ποια είναι, συνεπώς, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα;

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η αναδόμηση του ελληνικού κράτους, μεταξύ των βασικών προϋποθέσεων της οποίας θα ανέφερα: Πρώτον, τη μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και ειδικά στις ΔΕΚΟ (πράγμα δύσκολο, ασφαλώς, μιας και οι ΔΕΚΟ αποτελούν προπύργιο κομματικών διορισμών). Δεύτερον, την αλλαγή της διαδεδομένης δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας που ευνοεί την απάτη, την οκνηρία και την έλλειψη περηφάνιας για το εργασιακό καθήκον. Τρίτον, την αντιμετώπιση της αναπόφευκτης ανόδου της ανεργίας. Ασφαλώς, όλα αυτά συνιστούν στόχους δυσεπίτευκτους, αλλά τα καθήκοντα της κυβέρνησης δεν σταματούν εκεί: η κυβέρνηση οφείλει να πραγματοποιήσει την αναγκαία μεταρρύθμιση κατά έναν τρόπο που θα είναι και θα θεωρείται δίκαιος, ιδίως σε ό,τι αφορά τα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας.

Κρίνετε πως έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Και, εάν όχι, πώς θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα;

Σημαντικές αλλαγές, αναμφισβήτητα, έχουν γίνει, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί. Εξακολουθούν, βλέπετε, να επικρατούν φαινόμενα όπως:

(α) Υπέρογκες δαπάνες στις ΔΕΚΟ.

(β) Προνομιακή μεταχείριση συγκεκριμένων επαγγελματικών κλάδων και θεσμών, όπως λ.χ. συμβαίνει στο Κοινοβούλιο που, στην ουσία, έχει παραμείνει ανέγγιχτο από τα μέτρα.

(γ) Μνημειώδους κρατικής γραφειοκρατίας, αν όχι και αδράνειας.

(δ) Πλήρης ατιμωρησία των πολιτικών που εξώθησαν τη χώρα στην οικονομική και ηθική κατάπτωση.

(ε) Μια αναίσχυντη αλλά και αδιανόητη προσπάθεια ορισμένων ΜΜΕ να επαναφέρουν στο προσκήνιο τους πολιτικούς που ευθύνονται για την κρίση.

Τα τελευταία δύο ζητήματα (δ και ε) συνιστούν προβλήματα «πολιτικής» αλλά και «ηθικής» τάξεως. Εάν όμως θέλεις να πείσεις το λαό να κάνει περισσότερες οικονομικές θυσίες, πρέπει συγχρόνως να τον πείσεις ότι οι κύριοι ένοχοι για την κρίση δεν βρίσκονται πλέον στο «απυρόβλητο»

Τι πρέπει, δηλαδή, να κάνει η κυβέρνηση;

Πρέπει να θέσει σε προτεραιότητα την ανάπτυξη. Και για να επιδιώξει επιτυχώς αυτόν το στόχο:

(α) Πρέπει να απλοποιήσει τη διαδικασία προσέλκυσης ξένων επενδύσεων.

(β) Πρέπει να στραφεί συγκεκριμένα προς την Ινδία και την Απω Ανατολή, ενθαρρύνοντας τους επενδυτές τους να συμμετάσχουν σε προσεκτικά επιλεγμένες ιδιωτικοποιήσεις (αποφεύγοντας, ταυτοχρόνως, πάση θυσία τις διάφορες ύποπτες τράπεζες της Νέας Υόρκης, καθώς και τους διεθνείς κερδοσκόπους που κυκλώνουν σαν γεράκια τις κερδοφόρες επιχειρήσεις ή οργανισμούς της χώρας μας).

(γ) Πρέπει να αλλάξει τη νοοτροπία του δημόσιου τομέα και των εταιρειών, εμπνέοντάς τους γνήσιο ενδιαφέρον και φροντίδα για τους υπαλλήλους. Οπως έχουν επισημάνει μερικοί από τους κορυφαίους παγκοσμίως Ινδούς και Απωανατολίτες διευθύνοντες συμβούλους, το γνωστό μότο «προτεραιότητα στον πελάτη» θα πρέπει σήμερα να γίνει: «προτεραιότητα στους υπαλλήλους». Διότι, εάν δώσεις κίνητρα στους υπαλλήλους σου, εάν τους εμπνεύσεις περηφάνια για τη δουλειά τους και συνεργαστείς μαζί τους στο πλαίσιο της αναπτυξιακής προσπάθειας, τότε όχι μόνο θα έλθουν μεγαλύτερες πωλήσεις και ανάπτυξη, αλλά και οι «πελάτες», με τη σειρά τους, θα μείνουν ικανοποιημένοι.

(δ) Πρέπει να καταμερίσει τα οικονομικά βάρη με πιο δίκαιο τρόπο και να πείσει τους εύπορους ότι είναι αναγκαίο προσωρινά να επωμιστούν μεγαλύτερο μέρος του φορτίου που τους αναλογεί, για να επανέλθουν, μια μέρα, σε ένα αποδεκτό ύψος κερδών.

(ε) Πρέπει να ενθαρρύνει την κερδοφορία (καταδικάζοντας όμως την απληστία) στον εταιρικό τομέα.

(στ) Πρέπει να «καθαρίσει» τις σάπιες πολιτικές ελίτ, δικάζοντας πραγματικά (και όχι μόνο σε επίπεδο ακατάπαυστης παραφιλολογίας…) εκείνους μόνον τους πολιτικούς που πρέπει να δικαστούν και να αποκηρύξει τις κατάφωρα υποκριτικές προσπάθειες που καταβάλλουν συγκεκριμένοι πολιτικοί (και οι δημοσιογράφοι φίλοι τους) για να μας πείσουν ότι έχουν πλέον «διορθωθεί» ή «αλλάξει» και ότι, ως εκ τούτου, δικαιούνται ξανά τις ψήφους μας.

Τι σας ανησυχεί περισσότερο σήμερα;

Το γεγονός ότι, σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν λάβει αυτά τα μέτρα, ο λαός θα αναζητήσει τη λύση στους δρόμους. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση έχει χειριστεί επιδέξια τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χάρη στη βοήθεια πειθήνιων ΜΜΕ, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο τελεί υπό τον έλεγχό της. Η αποδοκιμασία, λοιπόν, περιορίζεται σε λίγους σχετικά πολιτικούς, όταν κάνουν δημόσιες εμφανίσεις. Η περιορισμένη όμως αυτή αντίδραση δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Αναπόφευκτα, η επιδείνωση της κατάστασης θα ανοίξει το δρόμο για όλα εκείνα τα μικρά τμήματα της κοινωνίας που θέλουν να δουν τη «δημόσια κάθαρση» να προσλαμβάνει βίαιη μορφή. Εύχομαι, ειλικρινά, να μη δούμε μια τέτοια εξέλιξη, η οποία, όπως μας διδάσκει η ιστορία, πάντα συνοδεύεται από τεράστιο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος.

Από την άλλη πλευρά, όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι κατανοώ την απογοήτευση που αισθάνονται πολλοί Ελληνες απέναντι στους άπληστους και υπερόπτες εκείνους πολιτικούς που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.

Είναι λοιπόν αναγκαίο οι μεσαίες τάξεις -οι αστοί, οι «νοικοκυραίοι»- να εγκαταλείψουν πια τον κυνισμό, την αταραξία και τη μοιρολατρία τους, να δουν επιτέλους τη σοβαρότητα της κατάστασης και να αλλάξουν εκ βάθρων τον ελληνικό πολιτικό κόσμο με τρόπο ομαλό και μελετημένο, προτού η ίδια αλλαγή εκδηλωθεί με βιαιότητα.

Και ας σημειωθεί ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, μόνον εάν απομακρυνθούν από την πολιτική σκηνή πολλά μέλη της «παλαιάς φρουράς», και όχι εάν αναλάβει την εξουσία της χώρας μια «οικουμενική κυβέρνηση» ή «κυβέρνηση συνεργασίας» όπως θέλουν να μας πείσουν οι περισσότεροι από τους «αποτυχημένους» πολιτικούς μας. Διότι οι εν λόγω πολιτικοί, που εδώ και τρεις γενεές εχθρεύονται ο ένας τον άλλον, δεν μπορούν αίφνης -ως διά μαγείας!- να γίνουν αποτελεσματικοί συνεργάτες και φίλοι. Διόλου, λοιπόν, δεν ευσταθούν τα επιχειρήματα περί του αντιθέτου, διότι, απλούστατα, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης απέβη τελείως ατελέσφορο στην Ελλάδα.

Γενικότερα, και λαμβανομένης υπόψη της ειδικότητάς σας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, θα θέλατε να προσθέσετε ένα τελευταίο σχόλιο και για αυτόν τον τομέα;

Σας ευχαριστώ που μου δίνετε τη δυνατότητα να επισημάνω το φόβο μου για ένα γενικότερο θέμα που συνδέεται άμεσα με τα προηγούμενα: την ενδεχόμενη απεμπόληση των εθνικών συμφερόντων μας. Τα οικονομικά άπτονται αυτού του ζητήματος από δύο απόψεις.

Πρώτον, επειδή η οικονομική κρίση του 2008 - 2009 συγκαλύφθηκε και δεν αντιμετωπίστηκε εγκαίρως από την προηγούμενη κυβέρνηση και ο κίνδυνος είναι σήμερα ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τα εξωτερικά προβλήματα της χώρας: συγκαλύπτονται αντί να συζητιούνται ανοικτά.

Δεύτερον, η σχέση μεταξύ οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής είναι σήμερα ακόμη πιο δυσοίωνη, μιας και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί συνεχώς την πρώτη για να μας προετοιμάσει -αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου εντύπωση- για μια «υποχώρηση» στον εξωτερικό τομέα.

Εάν όντως η πρόθεσή της είναι να βασιστεί στις οικονομικές δυσκολίες για να περάσει αμφιλεγόμενες λύσεις -έστω και εντέχνως συγκαλυμμένες-, τότε διαφωνώ διαρρήδην. Προς επίρρωση της άποψής μου, θα αναφέρω τις διαφορετικές σκέψεις ενός μεγάλου ξένου ηγέτη, ο οποίος βίωσε το ίδιο υπαρξιακό πρόβλημα και το ξεπέρασε. Αναφέρομαι στον Κεμάλ Ατατούρκ, που υποστήριζε ότι μια αποφασιστική εξωτερική πολιτική είναι εφικτή μόνον «όταν έχει κανείς πίσω του μια ενωμένη χώρα, ένα οργανωμένο κράτος και ένα όραμα». Επίσης, για να παραθέσω έναν ακόμη Τούρκο πολιτικό, τον οποίο θαυμάζω ως συγγραφέα αλλά διαφωνώ μαζί του πολιτικά -αναφέρομαι στον κ. Νταβούτογλου-, «ο ανθρώπινος παράγων είναι η σημαντικότερη από όλες τις ''μεταβλητές'' της εξωτερικής πολιτικής». Τα στοιχεία που τονίζουν οι γείτονες είναι ακριβώς αυτά που μας λείπουν. Με θλίβει βαθιά να το λέω, αλλά, μιας και το πιστεύω, δεν μπορώ να κρύψω τη γνώμη μου.

Η χώρα μας, λοιπόν, πρέπει να βρει νέους ηγέτες, ηγέτες με όραμα, ηγέτες με θάρρος να ασκήσουν ελληνική εξωτερική πολιτική. Αυτό δεν είναι εύκολο και απαιτεί αρκετό χρόνο, αλλά η συνέχιση του σημερινού status quo είναι, κατά τη γνώμη μου, αδύνατη.

Τα τονίζω όλα αυτά, όχι επειδή έχω έστω και την παραμικρή προσωπική φιλοδοξία για πολιτικούς ρόλους, αλλά γιατί η χώρα μας περπατά σε μια στενωπό χωρίς διαφαινόμενο τέλος. Η σημερινή απαισιοδοξία μου για την υπόλοιπη διαδρομή οφείλεται στο ότι, εάν δεν βρεθούν πολιτικοί αυτού του είδους, ο κίνδυνος η τρέχουσα κρίση να καταλήξει στους δρόμους δεν είναι απλώς πραγματικός, αλλά και ιδιαίτερα τρομακτικός.

Η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι της ιστορίας της. Και ωστόσο, πολλοί από τους πολιτικούς μας ασχολούνται κυρίως με τα επικοινωνιακά τεχνάσματα ή βασίζονται σε ξένους για να τους οργανώσουν την κυβέρνηση ή να χαράξουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Αυτό είναι συνταγή για αποτυχία και ο ελληνικός λαός πρέπει να το καταλάβει. Το μήνυμα μπορεί να πονάει, αλλά η αρρώστια είναι βαριά και δεν θεραπεύεται με το να κρύβουμε την αλήθεια ως προς το είδος της αναγκαίας θεραπείας.

----------------------------------------------------------

Το νέο βιβλίο του καθηγητή Βασίλη Μαρκεζίνη, με τον τίτλο «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα - Στα πλαίσια της βαθμιαίας ανεξαρτητοποίησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ», θα κυκλοφορήσει από τις «Εκδόσεις Λιβάνη » και θα παρουσιαστεί την Τρίτη 19 Οκτωβρίου στις 7 μ.μ., σε εκδήλωση στο ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας».

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ το περιμένω μα κυκλοφορήσει με ανυπομονησία

Read more...

Το Μεξικανικό πλυντήριο της Ελληνικής Δημοκρατίας του Vanuatu.

Πολλά τα προβλήματά μας, μακρύ και σκοτεινό το τούνελ στο οποίο μπήκαμε και η έξοδος δεν φαίνεται κοντά.
Πολλοί και διάφοροι οι μαθητευόμενοι μάγοι, εντεταλμένοι της τρόικας και μη.
Η λύση είναι μία τελικά στην οποία καταλήγουν όλοι και δεν θέλουν να μας την πουν, γιαυτό και προσπαθούν να μας την φέρουν απ'έξω-απ'έξω.
Λιγότερο κράτος, φορολογική ασυλία-ασυδοσία σε μεγαλοεπιχειρηματίες και φοροφυγάδες, το μπαστούνι του baseball του Bαbe Ruth χωρίς καπότα στον κώλο των υπόλοιπων φορολογούμενων, χαϊδολόγημα των λαθρέμπορων καυσίμων, εξίσωση του πετρελαίου κίνησης με του θέρμανσης για το popolo καιτο ξεπούλημα των ασημικών, των χάλκινων και των τσίγκινων της κρατικής περιουσίας.
Μπάτε-σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε αρκεί να βελτιωθούν οι δείκτες, να έρθουν επενδύσεις και να κινηθεί η αγορά.
Ξεφτιλίστε τα εργασιακά δικαιώματα, μειώστε στο ελάχιστο τις αμοιβές, μηδενίστε τον κρατικό έλεγχο, δώστε τα πάντα σε αυτούς που σας βούλιαξαν και ΙΣΩΣ σας κάνουμε την χάρη να έρθουμε να επενδύσουμε κάτι. Όταν θα μπορούμε να εγκαταστήσουμε και Maquiladoras επί Ελληνικού εδάφους , τότε κάτι θα γίνει . Μέχρι τότε ξεχάστε το.
Μετά που ακούστηκε πόθεν έσχες και τέτοιες μαλακίες. Ο ίδιος ο σύμβουλος της Eurobank με το σιγοντάρισμα του τύπου , λέει ότι :

"χρειάζεται να απελευθερωθεί από τα πολλά βάρη η αγορά κατοικιών από ξένους και Έλληνες με χρήματα που θα έρχονται απο το εξωτερικό. Χωρίς "πόθεν έσχες" και διατυπώσεις, μόνο με φόρο μεταβίβασης, μπορεί να έλθει ζεστό χρήμα και έτσι να αναγεννηθεί η παραπάιουσα κρίσιμη οικοδομική δραστηριότητα."

Δηλαδή , ας προέρχονται απ'όπου νάναι τα λεφτά , ακόμα και από το καρτέλ του Μεντεγίν, ή από παράνομη έξοδο στο εξωτερικό και φοροδιαφυγή. Αρκεί να μας κάνει την χάρη να τα φέρει, αφού του πάρουμε και πίπα για το ευχαριστώ, για να συνεχίσει να ταΐζεται η εκτρωματική ατμομηχανή της Ελληνικής οικοδομικής δραστηριότητας της αντιπαροχής και της αυθαίρετης δόμησης ή της νόμιμης με τα 5000 παραθυράκια, που κατέστρεψε το αστικό και φυσικό περιβάλλον της χώρας με της ευλογίες των κυβερνήσεων από τον Εθνάρχη του Παρισιού και μετά.

Ξέρετε πόσα πολλά παπαγαλάκια σιγοντάρουν τέτοιες απόψεις ; Απίστευτα πολλά . Δεν χρειάζεται παρά να δεις τα δελτία ειδήσεων ή να διαβάσεις κάποιες από τις εφημεριδες των εκδοτών εργολάβων . Βομβαρδιζόμαστε συνέχεια με μηνυματα λες και είμαστε στο "Ζουν ανάμεσά μας" του Κάρπεντερ. Παντού ακούς "εσείς φταίτε ", είστε αντιπαραγωγικοί" , "είστε τεμπέληδες", "είστε κρατικοδίατοι"και άλλα πολύ ωραία.
Αυτό που λένε στην ουσία είναι το εξής :
Είστε πολύ ακριβοί , άσχετα αν οι μισθοί σας είναι οι χαμηλότεροι στην ΕΕ και άσχετα αν δουλεύετε περισσότερες ώρες απ'όλους, επειδή απλά εμείς θέλουμε να παντελονιάζουμε περισσότερα. Μετά, η μέση ηλικία συνταξιοδότησής σας είναι στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο (61.4 έτη). Απαράδεκτο , τι δουλειά έχετε εσείς με την Ευρώπη; Πρέπει να δουλεύετε ως τα 75 που είναι ο προσδόκιμος μέσος όρος ζωής. Μετά θα τα τινάζετε και θα εκτινάσσονται ταυτόχρονα και τα κέρδη μας.
Γενικά έχουμε πάθει στην κυριολεξία vertigo. Μας έχουν κάνει να χάσουμε το πάνω και το κάτω , το σωστό και το λάθος. Η πυξίδα μας δουλεύει σαν του Τζακ Σπάρροου στους Πειρατές της Καραϊβικής. Τα άθλια παπαγαλάκια των διεθνών κερδοσκόπων και των ντόπιων κολαούζων μας έχουν αποπροσανατολίσει σε τέτοιο βαθμό που να θεωρούμε απολύτως λογικό το να δώσουμε εμείς το σκοινί που θα μας κρεμάσουν.
Πάνε να μας μετατρέψουν σε ένα τουριστικό, φορολογικό και οικονομικό παράδεισο της Ευρώπης , φυσικά για για τους ξένους και για τους φραγκάτους.
Για εμάς την πλέμπα θα μοιάζει περισσότερο με την κόλαση. Το κακό είναι ότι μάλλον θα μοιάζει με αυτήν του Δάντη και όχι με αυτήν του Αρκά.

Read more...

Επιστολή ενός πλουσίου

Έλαβα την επιστολή σας με την οποία καλείτε τους 2.500 πιο πλούσιους Έλληνες να ανταποκριθούν στην πρωτοβουλία σας για την ενίσχυση του Ταμείου Στήριξης της Ελλάδας. Ομολογώ ότι την αγνόησα μέχρι προ ημερών, οπότε έμαθα ότι υπήρξε κάποιος εφοπλιστής που ανταποκρίθηκε στην έκκλησή σας με 500.000 ευρώ στο Ταμείο. Απορώ μαζί του.

Άκουσα επίσης ότι εκφράζετε παράπονα για τη φτωχή ανταπόκριση των πλουσίων αυτής της χώρας σ’ αυτή την έκκληση πατριωτισμού. Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί αυτό μας αδικεί αλλά και σας αδικεί. Διολισθαίνετε σ’ έναν λαϊκισμό που δεν συνάδει με τον άθλο της μεταρρύθμισης της χώρας εκ θεμελίων. Συνελόντι ειπείν, θέλω να σας ξεκαθαρίσω εξαρχής την άποψή μου: δεν χρωστάμε στην πατρίδα, η πατρίδα μας χρωστάει. Κι αν δεν μας δώσει ό,τι νομίζουμε εμείς ότι μας χρωστάει, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Σας ακούγεται κυνικό και άκαρδο; Θα δείτε παρακάτω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Όπως ανέφερα παραπάνω, δεν θα απαντούσα στην επιστολή αν δεν μάθαινα ότι βρέθηκε άλλος ένας από την τάξη μου που ανταποκρίθηκε. Λέω να του κάνω παρέα, αλλά αρνούμενος να βάλω στο Ταμείο έστω και δραχμή (ναι, δραχμή, δεν το λέω τυχαία, γιατί δεν ξέρεις…). Κατ’ αρχάς, με ενοχλεί το «σαβουάρ βιβρ» της πρωτοβουλίας. Πού ξέρετε εσείς ποιοι είναι οι πλουσιότεροι Έλληνες; Από την εφορία; Από τα εκκαθαριστικά, τα πόθεν έσχες και τα περιουσιολόγιά μας; Θα μπορούσα να σας εναγάγω για παραβίαση του προσωπικού, του φορολογικού και του τραπεζικού απορρήτου – αν και για το τελευταίο είμαι βέβαιος ότι είναι απαραβίαστο, εκεί που είναι, πολύ μακριά από την όποια εξουσία σας... Αλλά, αφενός εμείς, ο ανθός αυτής της χώρας, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, αφετέρου κατά κανόνα λύνουμε τα προβλήματά μας διακριτικά, σε ιδιωτικούς χώρους, με τρόπους που οι πολιτικοί γνωρίζουν καλά. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιος είναι πραγματικά πλούσιος μην περιμένετε να το μάθετε από τις λίστες του «Forbes». Αυτά είναι προς λαϊκή κατανάλωση. Έχουν περάσει δύο αιώνες και πάνω από τότε που ο Άνταμ Σμιθ, ο λεγόμενος πατέρας του καπιταλισμού, διαπίστωνε ότι η κυριότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι από τον πλούτο τους είναι η επίδειξή του. Μπορεί να ίσχυε τότε. Κακή τακτική. Βλακώδης. Η κυριότερη προσπάθεια κάθε πλούσιου που σέβεται τον πλούτο του έγκειται στην απόκρυψή του. Ξέρετε τι μου κοστίζει σε δικηγόρους και γραφειοκρατία η δυνατότητα να έχω τα χρήματά μου κάπου στον Ατλαντικό, τους τίτλους ιδιοκτησίας της ταπεινής μου έπαυλης κάπου στον Ειρηνικό, τη σημαία της σεμνής θαλαμηγού μου κάπου στην Αφρική και τα χαρτιά των λοιπών εντός Ελλάδος ακινήτων μου στην Κύπρο, στο Λονδίνο ή στις Σεϊχέλες; Τα μαλλιοκέφαλά μου! Και δεν δικαιούμαι καν φοροαπαλλαγή γι’ αυτό το κόστος. Κρίμα κι άδικο. Γιατί, βλέπετε, η ιδιοκτησία δεν είναι πια ένα προνόμιο. Έχει γίνει ντεμοντέ. Και είναι φορολογικά ύποπτη. Μιλάμε περί διωγμού. Γι’ αυτό, όσο κι αν ξετινάξετε το Ε1 ή το Ε9 των περισσότερων πλούσιων Ελλήνων, δύσκολα θα μάθετε τι πραγματικά κατέχουν.

Σας φαίνεται αντικοινωνική αυτή η συμπεριφορά; Αν το καλοσκεφτείτε δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτήν της κυβέρνησής σας. Αν πράγματι πιστεύατε ότι ο πλούτος μας θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας θα στρεφόσαστε δια μιας σε όλους τους κατόχους μεγάλων εισοδημάτων, παχυλών τραπεζικών λογαριασμών και πολυτελών ακινήτων, θα βάζατε ένα χαράτσι και θα τελειώναμε. Αλλά δεν το κάνατε. Προτιμήσατε να κόψετε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων -καλά τους κάνατε, είναι ένα ακριβό σμάρι από κηφήνες-, να κόψετε κρατικές δαπάνες και μάλιστα αυτές τις αντιπαραγωγικές -πρόνοιας, υγείας, συντάξεων- που στο κάτω κάτω κάνουν τους αποδέκτες τους νωθρούς, τεμπέληδες και ανόητους. Εν ολίγοις, στραφήκατε στη φτώχεια κι όχι στον πλούτο (αν εξαιρέσουμε τις παρασπονδίες σας με κάτι έκτακτες εισφορές – καλά αυτά για το ξεκάρφωμα). Βλέπετε; Στην ουσία έχουμε συναντίληψη σ’ αυτό. Ο πλούτος πρέπει να προστατεύεται γιατί πολύ απλά ο πλούτος παράγει πλούτο. Έχετε καμιά αντίρρηση σ’ αυτό; Όχι, αν κρίνω από τον τρόπο που πολιτεύεται κι αυτή κι οι προηγούμενες κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες.

Εμείς είμαστε ο παραγωγικός ανθός αυτής της χώρας. Ξέρετε πόσες θέσεις εργασίας συντηρεί η διαβίωση της οικογένειάς μου; Μόνο στο σκάφος με το οποίο σαρώσαμε φέτος όλο το Αιγαίο συντηρήσαμε τρεις μισθωτούς – συμπεριλαμβανομένου του Κινέζου σεφ που μου ήρθε φτηνός, 300 τον μήνα, αλλά μαγείρευε απαίσια, πεταμένα λεφτά. Έπειτα, μόνο η διαχείριση των εισοδημάτων μου από διάφορες πηγές -μερίσματα, ομόλογα, τόκοι, μέταλλα κ.λπ.- απασχολεί τουλάχιστον τέσσερις ανθρώπους – και μιλάω μόνο γι’ αυτούς που βλέπω. Η κατανάλωσή μου, που την κοιτάνε καχύποπτα οι φορολογικοί ελεγκτές (μέχρι να κάνω την κίνηση που θα τους καταστήσει χαρούμενους και χαμογελαστούς), συντηρεί επίσης κάμποσους μισθωτούς. Επομένως, το εισόδημά μου φορολογείται επαρκέστατα στον βαθμό που γίνεται εργασία και μισθοί άλλων που έτσι κι αλλιώς φορολογούνται. Τώρα, αν νομίζετε ότι δεν φτάνουν οι φόροι στους μισθούς, τι να σας πω, αυξήστε τους, δεν μου πέφτει λόγος.... Και να μην υπολογίσω πόσες θέσεις εργασίας έχουν περάσει από τα χέρια μου, από τα κεφάλαιά μου όταν τα επένδυα ο ίδιος. Τώρα το ’κοψα, με κούρασε, έγινα κανονικός ραντιέρης – αλλά και πάλι είμαι πολύ παραγωγικότερος από το κράτος σας.

Και ξέρετε γιατί με κούρασαν οι επενδύσεις, αξιότιμε Πρόεδρε; Διότι στην Ελλάδα υπάρχει επιχειρηματικός μεσαίωνας: Μάλιστα! Δεν ακούσατε πώς το είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ; Η επιχειρηματικότητα τελεί υπό διωγμόν. Σας φαίνεται υπερβολή; Γιατί να μην μπορώ να ιδρύσω επιχείρηση σε μία ώρα και να την κλείσω σε άλλη μία; Γιατί πρέπει να συντηρούμε όλους αυτούς τους κηφήνες του Δημοσίου που εκδίδουν άδειες πολεοδομικές, υγειονομικές, περιβαλλοντικές, αρχαιολογικές, φορολογικές; Δεν σας αρκεί ο λόγος μου ότι θα είμαι νομοταγής; Γιατί να περιμένω τους αρχαιολόγους να μου αδειάσουν τη γωνιά σκάβοντας με το πάσο τους στο οικόπεδό μου για πανάρχαια σκουπίδια; Δηλαδή, τι νομίζετε, αν βρω εγώ αξιόλογα αρχαία θα τ’ αφήσω αναξιοποίητα; Δεν είμαι και αμόρφωτος, δα… Άλλωστε, οι άνθρωποι της τάξης μου συχνότατα έχουμε τα δικά μας ιδιωτικά μουσεία. Διαθέτουμε γούστο και υψηλή αισθητική, είμαστε χορηγοί της τέχνης, ακόμη και της πιο πρωτοποριακής και αιρετικής, ακόμη κι αυτής που μας βρίζει… Αρκεί φυσικά η χορηγία να φοροαπαλλάσσεται. Άμα λάχει γινόμαστε κι ευεργέτες, δωρητές και τα τοιαύτα. Αλλά, ως εδώ. Ευεργεσίες, τέλος.

Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι είστε έτοιμος να μου μιλήσετε για το ύψος των περιστάσεων, να με κτυπήσετε στο μαλακό υπογάστριο του πατριωτισμού μου, σας απαντώ ευθαρσώς ότι ως πλούσιοι αυτής της χώρας έχουμε εξαντλήσει κάθε απόθεμα πατριωτισμού. Δεν χρωστάμε στην πατρίδα, στο κράτος, στην κοινωνία. Αυτά, αντιθέτως, μας χρωστάνε. Κι αν δεν μας τα δώσουν, θα τα πάρουμε μόνοι μας. Πώς; Απλούστατα. Να μείνει μεταξύ μας, αλλά ως κάτοχος τραπεζικών μετοχών, κρατικών και τραπεζικών ομολόγων επί της ουσίας είμαι πιστωτής αυτής της χώρας. Χάρη στον πατριωτισμό μου δανειζόταν τόσα χρόνια κι εξακολουθεί να δανείζεται σήμερα, έστω και μέσω μνημονίου. Κι ευτυχώς, να ’ναι καλά η τρόικα, είμαι κάπως ασφαλής πως δεν θα χάσω τα λεφτά μου. Ξέρετε το τι θα συμβεί αν αποφασίσω να φύγω διά παντός από το ελληνικό χρέος; Φαντάζεστε τι θα γίνει αν οι πλούσιοι αυτής της χώρας αποφασίσουν να μεταναστεύσουν διαμιάς σε άλλες, φιλικές προς τους επενδυτές χώρες, χωρίς ανόητους ελέγχους, προστατευτικές νομοθεσίες, επαχθείς φορολογίες στα κέρδη και τις περιουσίες, ΠΑΜίτες, ΓΣΕΕέδες, ΑΔΕΔΥτες, εργατοπατέρες, συνδικαλιστικά καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, ακόρεστες συντεχνίες, επικίνδυνους διαδηλωτές, ενοχλητικούς δημόσιους λειτουργούς, αχάριστους πολιτικούς, αναιδείς υπαλλήλους, άπληστους και τεμπέληδες μισθωτούς… Ουφ! Νισάφι πια! Πρέπει να ξεμπερδεύουμε για πάντα μ’ αυτούς τους ανόητους μύθους: ας το πάρετε απόφαση, δεν είναι η εργασία που δημιουργεί τον πλούτο, ο πλούτος κάνει την εργασία. Ακόμη κι εσείς, οι πολιτικοί, σε μας δεν οφείλετε την ύπαρξή σας; Να μην μπω σε λεπτομέρειες περί αυτού, ζούμε και στον αιώνα της διαφάνειας…

Ως εκ τούτου, για μερικά χρόνια, ξεχάστε μας. Όταν, με το καλό, περάσει η μπόρα της χρεοκοπίας, του μνημονίου, της τρόικας, της ύφεσης, των λουκέτων, των φόρων, των απολύσεων, αν οι υπεραξίες που θα έχουμε εξασφαλίσει απ’ αυτό το καθαρτήριο μας το επιτρέπουν, αν αυτή η απείθαρχη κοινωνία έχει επιτέλους διαπαιδαγωγηθεί στις αρχές του καπιταλισμού της νέας εποχής κι έχει μάθει να σέβεται τον πλούτο, το κέρδος, την παραγωγικότητα του κεφαλαίου, ενδεχομένως δείξουμε και πάλι τη γενναιοδωρία μας, όπως σ’ όλες τις άλλες δύσκολες στιγμές της πατρίδας: στη Μικρασιατική Καταστροφή, στη γερμανική κατοχή, την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, στη χούντα, στα μικρά και μεγάλα θαύματα της μεταπολίτευσης που μας έφεραν ως εδώ.

Με απεριόριστη εκτίμηση
Κροίσος Νεοπλουτίδης (ο επονομαζόμενος και «Πτωχός»)
Για την αντιγραφή
ΚΙΜΠΙ


Από τον Kibi

Read more...

Η έλλειψη βασικών γνώσεων οικονομίας δημιουργεί φοβισμένους πολίτες

Είναι φοβισμένοι οι Έλληνες γιατί δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το νέο περιβάλλον!

Έχουν πλήρη άγνοια των οικονομικών πραγμάτων και φοβούνται φίλοι μου. Το σύστημα, με τα ΜΜΕ και την κατευθυνόμενη (από το σχολείο ακόμα) αγνωσία, κατάφερε να τους τρομοκρατήσει! Δεν μπορούν να διανοηθούν πως υπάρχει διέξοδος μακριά από το σημερινό τραπεζικό σύστημα γιατί δεν το κατανοούν καν! Δεν ξέρουν καν τι είναι το χρήμα και έτσι το εκλαμβάνουν ως... προϊόν !
Γι αυτούς υπάρχει ο τρόμος της στάσης πληρωμών και στο βαθμό που κανένα από τα κόμματα που αντιτάσσονται στο μνημόνιο (και το ΚΚΕ μέσα) δεν κάνει ΑΚΡΑΙΦΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΔΟΥ (ούτε κάν..."τολμηρή"!) από αυτό, δεν θα απεμπλακούν από τον δικομματισμό! Γι αυτούς η σιγουριά, το "μή χείρον"..., είναι συνυφασμένο πλέον με τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα... άλλα κόμματα είναι "περιπέτεια", αλχημίες, επικίνδυνοι ακροβατισμοί! Διαλύονται κιόλας πάντα πριν τις εκλογές (!) εντελώς τυχαία...
Έτσι νομίζω πως βλέπετε πλέον όλο το σκηνικό μπροστά σας και όλους τους ηθοποιούς στους πραγματικούς ρόλους τους...!
Όλα όμως είναι Παιδεία και η ανυπαρξία ή η στρέβλωσή της, είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός του "συστήματος"!!!
Δεν υπάρχει, εσκεμένα, η παραμικρή οικονομική γνώση στο σχολείο! Τα παιδιά μας -όπως και όλες οι προηγούμενες γενιές- σχεδιασμένα, δεν μάθανε τίποτε για το οικονομικό μας σύστημα και την έννοια του χρήματος! Φανταστείτε ούτε αυτό!!! Τα βιβλία κατ' ευφημισμόν απαράδεκτα, άκαιρα και αντιεπιστημονικά, με ανακρίβειες, αλλά και ψεύδη. Αντί οι μαθητές μας να μαθαίνουν, από την β' Γυμνασίου ακόμα, την έννοια του χρήματος, την καταναλωτική συμπεριφορά, την αναγκαιότητα της στήριξης των ντόπιων προϊόντων, το μποϊκοτάζ στα τράστ, την αναγκαιότητα της καταβολής φόρων, μαθαίνουν την... πεντατονική κλίμακα της Ινδίας και ξαναχαρακτηρίζουν (και θα το κάνουν μέχρι την Γ΄ λυκείου) τον Πρίαμο, την Ωραία Ελένη και τον Πάρη ως καλόκαρδους, καλοσυνάτους και... τέτοια!
Τα οικονομικά μαθήματα είναι ανύπαρκτα στα σχολεία και διώκονται. Από την οικονομία της Γ' λυκείου αφαιρέθηκε όλη η μακροοικονομία! Η ύλη δηλαδή που θα μάθαινε στα παιδιά μας τι είναι το ΑΕΠ, το τραπεζικό σύστημα, οι "οικονομικοί κύκλοι", ο πληθωρισμός κλπ! Τα πιο βασικά δηλαδή για να μπορούν κάπως να παρακολουθούν τα... αυτονόητα που συμβαίνουν γύρω τους και έτσι να δρουν πολιτικά και δυναμικά...(!) (Στα 18 ψηφίζουν !)
Το μάθημα της Οικονομίας είναι, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ που όλοι κατάλαβαν το ρόλο και τη σημασία της οικονομικής επιστήμης, προαιρετικό, επιπλέον μάθημα στο 5ο επιστημονικό πεδίο(!!). Έτσι πολύ λίγοι μαθητές το επιλέγουν, αφού θα επωμιστούν ένα ακόμα μάθημα, το οποίο μπορεί να τους μειώσει τον γενικό! Είδατε κόλπο;
(Βέβαια η ύπαρξη Οικονομικών μαθημάτων δεν είναι πανάκεια, στο βαθμό που οι περισσότεροι συνάδελφοι που τα διδάσκουν (το έχω διαπιστώσει ο ίδιος), έχουν ΠΛΗΡΗ μα ΠΛΗΡΗ μεσάνυχτα. Δεν ξέρουν καν τι είναι και πως δημιουργείται το χρήμα, ποιός και πως το αυξομειώνει και είναι φυσικό! Ξέρουν ό,τι τα πανεπιστήμια τους δίδαξαν: τίποτα δηλαδή!!! Ο Λιανός ακόμα γράφει και διδάσκει -και κανονικά πρέπει κι εμείς στη συνέχεια να το διδάξουμε στους μαθητές μας- πως οι "οικονομνικοί κύκλοι" είναι... απροσδιόριστο γιατί συμβαίνουν! Μυστήριο...!)
Καλείται ο -περιθωριακός στο Ελληνικό σχολείο- επιστήμονας οικονομολόγος να διδάξει αυτό που αισχρά και αντιεπιστημονικά αναφέρεται στο μάθημα "Αρχές οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων" ως... οικονομικός ορισμός: πως "...για το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ φταίει η χαμηλή παραγωγικότητα, κυρίως (sic) της εργασίας". Οι εργάτες δηλαδή φταίνε που δεν ξεζουμίζονται περισσότερο, όχι οι αδιέξοδες και ματαιόδοξες επιλογές της επιχειρηματικής ελίτ. Οι δεκανείς και οι στρατιώτες φταίνε και όχι οι στρατηγοί!
Πως να αρθρώσει πολιτικό λόγο ένας άνθρωπος με τέτοια παιδεία! Πως να απαιτήσει διέξοδα και πολύ περισσότερο: Πως να επαναστατήσει ΧΩΡΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ ΤΟΥ, έρμαιο της προπαγάνδας τρόμου και αδιεξόδων; Πως να αντιδράσει με τέτοια κατεθυνόμενη και παρελκυστική παιδεία; Θα τρέμει σε κάθε τι που θα τείνει να αλλάξει αυτό στο οποίο ζεί! Θα υποτάσσεται και θα πείθεται σε κάθε επίκληση αδιεξόδου και πτώχευσης !
Του τα λέμε, του τα εξηγούμε αλλά δεν είναι δυνατόν να τον πείσουμε! Είναι (τουλάχιστον) δύσκολο γιατί ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΓΥΡΩ ΤΟΥ! ΤΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΠΟΛΛΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ!!!
Πηγή

ΥΓ: Στην παραπάνω κατηγορία ανήκει και η συντριπτική πλειοψηφία των πτυχιούχων!!! Για να μην παρεξηγηθώ!

Από το "Ας μιλήσουμε επιτέλους"

Read more...

ΕΚΛΟΓΕΣ !!!

Read more...

Τεχνικές εξαπάτησης από τον ΟΟΣΑ

Οδηγίες προς ναυτιλομένους μέσα στις θάλασσες του ΔΝΤ

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα επιτίθεται στον αδύναμο κρίκο (την υπερχρεωμένη Ελλάδα) ώστε να δοκιμάσει τη συνοχή ολόκληρης της αλυσίδας. Το επόμενο βήμα θα είναι η κερδοσκοπία κατά άλλων χωρών ώστε να επιτευχθούν τεράστια κέρδη. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τις τριτοκοσμικές χώρες στη δεκαετία του ’80, οι οποίες “βοηθήθηκαν” από το ΔΝΤ. [...] Παρά τις πολυάριθμες μελέτες του ΔΝΤ που προσπαθούσαν να αποδείξουν το αντίθετο, η φτώχεια αυξήθηκε στις χώρες αυτές και οι προϋπάρχουσες μεσαίες τάξεις προλεταριοποιήθηκαν».

Το απόσπασμα αυτό ανήκει σε ένα κείμενο του Γάλλου πανεπιστημιακού B. Conte, το οποίο «περιέχει εκτενή αποσπάσματα από έκθεση του ΟΟΣΑ του 1996 (γαλλικά), η οποία δίνει χρήσιμες συμβουλές στους πολιτικούς που θέλουν να καταργήσουν το κοινωνικό κράτος».

Αυτά τα αποσπάσματα μας επισημαίνει ο εξαίρετος ιστολόγος Herr K, ο οποίος το ανέσυρε στις 25 Αυγούστου. Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη άξια λόγου επισήμανση εκείνης της έκθεσης, καθώς, σε νεότερο κείμενο του ιδίου ιστολόγου, το οποίο γράφτηκε για τη μηνιαία εφημερίδα Ρήξη (φύλλο Σεπτεμβρίου) και εν συνεχεία αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Herr K, παρατίθενται πολλές ακόμη «συμβουλές» του ΟΟΣΑ, ειδικά για κυβερνήσεις οι οποίες έχουν ήδη προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παραθέτουμε τις πιο χαρακτηριστικές από τις επισημάνσεις:

Περί προπαγάνδας

«“Μια κυβέρνηση έχει μία περίοδο χάριτος 4-6 μηνών, κατά την οποία η κοινή γνώμη την υποστηρίζει και κατά την οποία μπορεί να ρίξει την ευθύνη για τα μέτρα που θα λάβει στους προκατόχους της. Μετά την περίοδο αυτή, η κυβέρνηση θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος της κατάστασης. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να υπογραμμίσει – υπερβάλλοντας αν χρειαστεί – τις ευθύνες των προκατόχων της και τον ρόλο δυσμενών εξωτερικών παραγόντων. Στη συνέχεια, αφού εφαρμόσει το πρόγραμμα σταθεροποίησης, ο λόγος της μπορεί να είναι πιο αισιόδοξος”.

Σημειωτέον ότι “εάν μία κυβέρνηση αναλάβει δεσμεύσεις έναντι του ΔΝΤ, κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της, εφόσον τότε θα δύναται να απαντήσει στην αντιπολίτευση ότι η συμφωνία με το ΔΝΤ τη δεσμεύει και δεν γίνεται αλλιώς” (ελληνιστί: μονόδρομος).

Συνιστάται επίσης “να συμμετέχουν πολλοί ειδικευμένοι οικονομολόγοι στις δημόσιες συζητήσεις για την οικονομική πολιτική ώστε να διαμορφώνεται ευνοϊκό κλίμα”.

Κάτι που βοηθά πολύ είναι οι θεαματικές κινήσεις: κυνήγι φοροφυγάδων, κερδοσκόπων… “Οι κινήσεις αυτές”, σημειώνει η έκθεση, “ίσως είναι περισσότερο θεαματικές παρά αποτελεσματικές, ωστόσο το μόνο που μετράει είναι (να βελτιωθεί) η εικόνα της κυβέρνησης”».

Συμμαχίες και συντεχνίες

«Εξίσου απαραίτητη είναι όμως και η οικοδόμηση συμμαχιών και η λήψη μέτρων σταδιακά. Διότι “όσο περισσότερο υπάρχουν οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, τόσο πιο στενά είναι τα περιθώρια κυβερνητικών ελιγμών”. Η κυβέρνηση οφείλει να στρέψει τους αγρότες κατά των δημοσίων υπαλλήλων, τον υπόλοιπο κόσμο κατά των “συντεχνιών” κ.ο.κ. Εν γένει θα πρέπει σε κάθε δέσμη μέτρων που λαμβάνει “να στηρίζεται σε συμμαχία των νικητών κατά των χαμένων” μέχρι την επόμενη δέσμη μέτρων όπου οι συμμαχίες αλλάζουν».

Πώς να υποβαθμίσετε την εκπαίδευση
«Ενδεικτικές και πολύ συγκεκριμένες είναι οι συστάσεις για το πώς θα περικοπούν εκπαιδευτικές δαπάνες:

“Όταν μειώνουμε τις δαπάνες, πρέπει να προσέχουμε να μην μειώσουμε και την ποσότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας – έστω και αν η ποιότητα πέσει. Π.χ. μπορούμε να μειώσουμε τις πιστώσεις για τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια. θα ήταν όμως επικίνδυνο να μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών και των φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια αν τους στερήσουμε το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους στο σχολείο. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μία σταδιακή επιδείνωση του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Σιγά σιγά το σχολείο μπορεί να ζητήσει από τους γονείς να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι μία σχολική δραστηριότητα* ή και να την καταργήσει. Αυτό δεν πρέπει να γίνει όμως συγχρόνως και στο διπλανό σχολείο, αν θέλουμε να αποφύγουμε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του πληθυσμού”».

Είναι επικίνδυνες οι απεργίες;

Τέλος ας δούμε πώς απαντά η έκθεση σε ένα... βασανιστικό ερώτημα, το οποίο απασχολεί ήδη πάρα πολλούς: «εάν οι απεργίες είναι επικίνδυνες για το καθεστώς»:

«Σύμφωνα με την εμπειρία από χώρες όπου εφαρμόστηκαν μέτρα ΔΝΤ, οι απεργίες δεν είναι επικίνδυνες καθ’ εαυτές, σε αντίθεση με τις διαδηλώσεις. “Οι απεργίες δεν αμφισβητούν το καθεστώς, κάτι που εξηγεί και την έλλειψη στατιστικής συσχέτισης απεργιών και καταστολής”. Οι απεργίες γίνονται επικίνδυνες όταν αφήνουν ελεύθερο χρόνο για άλλες πολιτικές δραστηριότητες (“οι απεργίες των εκπαιδευτικών δεν ενοχλούν την κυβέρνηση, είναι όμως επικίνδυνες διότι οι μαθητές έχουν χρόνο να διαδηλώσουν”) και όταν πρόκειται για γενικές απεργίες».

Κοινωνικός... Ραν Ταν Πλαν;

Και μια τελευταία επισήμανση της έκθεσης αυτής, την οποία αλίευσα από ένα άλλο ιστολόγιο, με το... ταπεινό όνομα Τίποτα το Σημαντικό, το οποίο είχε παρουσιάσει επίσης αποσπάσματα από την ίδια έκθεση ήδη από τον Μάιο:

«Παρατηρούμε μια σχέση, μια καθυστέρηση τριών με έξι μηνών ανάμεσα στην ανακοίνωση των μέτρων σταθεροποίησης και τις κοινωνικές αντιδράσεις, απεργίες ή διαδηλώσεις. Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με την θεωρία των “αναλογικών προσδοκιών”, οι πολιτικές αντιδράσεις εμφανίζονται όχι τη στιγμή που ανακοινώνονται, αλλά τη στιγμή που εφαρμόζονται».

Και... όταν αρχίσει η εφαρμογή της σταθεροποίησης;

«Αν μια κυβέρνηση πρόκειται να χρειαστεί επαρκή χώρο για πολιτικές μανούβρες για την προσαρμογή, πρέπει να υποστηριχθεί από ένα ή δύο μεγάλα κόμματα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και όχι από έναν συνασπισμό μικρών κομμάτων, που σημαίνει ότι ένα ευθέως πλειοψηφικό σύστημα για κοινοβουλευτικές εκλογές προτιμάται από απλή αναλογική αντιπροσώπευση (ή τουλάχιστον έναν συνδυασμό των δύο).

Υπάρχουν και άλλες μέθοδοι ενδυνάμωσης της εκτελεστικής εξουσίας, όπως η πιθανότητα προσωρινών εκτάκτων / ειδικών εξουσιών ή εκ των υστέρων έλεγχο από τη δικαστική εξουσία (σ.σ.: των αποφάσεων της κυβέρνησης), ώστε να αποφευχθεί ένα εκ των προτέρων μπλοκάρισμα του προγράμματος από το δικαστικό σώμα. Ένα δημοψήφισμα μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικό όπλο για μια κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση ότι μόνο η κυβέρνηση μπορεί να το καλέσει. (...)

Σε περιόδους πραγματικών αναμετρήσεων, το ειδικό πολιτικό βάρος ενός επικεφαλής του κράτους μπορεί να αναδειχτεί σε καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία της αναδιάρθρωσης. Οι κυβερνήσεις πάντα έχουν μια πραγματική δυνατότητα να αντισταθούν, βέβαια, χάρη στον στρατό και την αστυνομία».

Εξ άλλου... «Η σύγκριση δικατορικών και δημοκρατικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική το 1981-82 δείχνει ότι στα στρατιωτικά καθεστώτα οι ταραχές είναι πολύ σπανιότερες».

Κουίζ: Πόσες αναλογίες βρήκατε ανάμεσα στις προτροπές του ΟΟΣΑ και την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα μετά την αποφράδα 23η Απριλίου 2010, όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη υπαγωγή της χώρας στον «Μηχανισμό Στήριξης» και το ΔΝΤ; Ο ευρών σιγά μην... αμειφθήσεται. Ιστοσελίδα είμαστε, δεν θα το καταντήσουμε «Εκδίκηση της Ξανθιάς»...

* Στον Τύπο γράφτηκε πρόσφατα ότι σε αμερικάνικα σχολεία οι δάσκαλοι ζητούν από τους μαθητές να έρχονται κάθε μέρα στο σχολείο με ένα... ρολό τουαλέτας υπό μάλης!

Από το Ποντίκι

Read more...

Οι πανεπιστήμονες , Ο Ναπολέοντας και οι μαλάκες

Ο κύριος Χρυσοχοΐδης ήταν Υπουργός Δημοσίας Τάξεως και έγινε Υπουργός Ανάπτυξης.

Η κ. Ξενογιαννακοπούλου ήταν Υπουργός υγείας και έγινε Υφυπουργός Εξωτερικών.

Η κ. Κατσέλη ήταν Υπουργός Ανάπτυξης και έγινε Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ο κ. Λοβέρδος ήταν Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και έγινε Υπουργός Υγείας

κλπ, κλπ, κλπ, κλπ ...................................................................................

Το ίδιο μοτίβο υπάρχει σε όλους τους ανασχηματισμούς παλαιόθεν.

Εγώ στο επάγγελμά είμαι μηχανικός .Αν αύριο σας πω ότι μπορώ να κάνω τον γιατρό , το δικηγόρο ή τον καθηγητή ή όλους αυτους ταυτόχρονα, θα με πάρετε με τις πέτρες και θα έχετε και δίκιο.

Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι άραγε για να πιστεύεις ότι ξέρεις τα πάντα για τα πάντα;

Με πόση ξετσιπωσιά, όλοι αυτοί μεταπηδάνε από το ένα υπουργείο στο άλλο και κομπάζουν ότι έχουν τις γνώσεις για τα ΠΑΝΤΑ για τα λύσουν όλα τα προβλήματα;

Πως μιλάνε όλοι έτσι επί παντός επιστητού με τον αέρα του παντογνώστη ;

Ποια υπερφίαλη ματαιοδοξία άραγε κινεί όλους αυτούς τους εγωπαθείς πολιτικούς ντενεκέδες;

Πως αισθάνεται ο Gap μετακινώντας στην σκακιέρα όλους αυτούς τους
"αναντικατάσταστους" λακέδες του ;Κάτι σαν Ναπολέοντας που κινεί τα στρατέυματα του πριν την μάχη του Μαρέγκο; Ή πρόκειται για το Βατερλό τελικά ;

Πολλοί από αυτούς ήταν και παλιότερα υπουρργοί και απέτυχαν παταγωδώς. Τώρα τι έγινε ξαφνικά ;

Μήπως κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα και τους φώτισε ;

Πόσο μαλάκες μας περνάνε αφού κάθε φορά τρώμε το ίδιο παραμύθι και ελπίζουμε σε αυτούς μετά από κάθε αλλαξοκωλιά;

Read more...

Το μπόι ενός πιτσιρικά

Δεν ξέρω αν είναι κατάρα ή ευλογία να ‘χεις ακουστά -πρόσωπο με πρόσωπο- ιστορίες ιδωμένες από τα μάτια ανθρώπων σαν τον Μανώλη Γλέζο. Μα τούτες οι μέρες του Αυγούστου –επέτειος της άλλης σφαγής της Κοκκινιάς- φέρανε τέτοιες θύμισες. Ήτανε λέει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, που οι «προοδευμένοι» και «πλεονασματικοί» -σήμερα- στον προϋπολογισμό τους κατακτητές, εκτελέσανε 200 πατριώτες. Γνωστή η Ιστορία σχεδόν σε όλους. Άγνωστη η ΙΣΤΟΡΙΑ, έτσι, με κεφαλαία γράμματα, ενός πιτσιρικά 12 χρονώ που συνελήφθη με τους υπόλοιπους άνδρες. ...

Στήθηκαν όλοι στον μεγάλο μαντρότοιχο με αντίκρυ τους τα θηριώδη πολυβόλα. Κι έτσι καθώς ήτανε οργανωμένοι οι κατακτητές –όπως και σήμερα- και δεν ήθελαν τίποτα να αφήνουν στην τύχη, πάκτωσαν τα πυροβόλα σε ψηλές τσιμεντένιες εξέδρες, έτσι που το ύψος βολής να φτάνει ένα αντρίκιο μπόι. Δεν είχε γίνει πρόβλεψη για παιδιά. Στις προοδευμένες δυτικές κοινωνίες τα παιδιά δεν προβλέπεται να στήνονται απέναντι στα αποσπάσματα. Μα τι κρίμα, σε τούτο τον έρμο τόπο, ένα παιδί, ένα δωδεκάχρονο παλληκαράκι που δεν θυμούμαι πια το όνομα του, στάθηκε απέναντι στα πολυβόλα.Εύστροφος ο «μικρός» καθώς έκοβε το μάτι του, πήρε χαμπάρι πως το μπόι του ήταν κάτω από τη γραμμή του θερισμού. Κι ανασηκώθηκε στα ακροδάχτυλα...να μην την βγάλει καθαρή...να μην κουτσοβολευτεί αυτός δίπλα στους πεθαμένους...ένα δωδεκάχρονο παιδί ανασηκώθηκε στ’ ακροδάχτυλα...και γίνηκαν με μιας αυτοί οι 2-3 πόντοι, χιλιόμετρα ήθους. Όταν αρχίνισαν τα όργανα του θανάτου, όχι μόνο κανείς δεν έσκυψε να φυλαχτεί, μα κι ένα παιδί, ένα παιδί, ανασηκώθηκε για να μην ξεφύγει...
Πώς γίνηκε και οι πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν από τότε, όσοι γλυτώσανε, όσοι γεννήσανε παιδιά, πως γίνηκε να φτιάξουνε ένα λαό που σκύβει συνέχεια για να φυλαχτεί...
Πώς γίνηκε σε 60 χρόνια δρόμου, να κοντύναμε όλοι τόσο πολύ και μας νοιάζει μοναχά να περάσει το κεφάλι μας κάτω απ’ τα μέτρα, να μην μας αγγίξουνε εμάς και τσιμέντο οι άλλοι γύρω μας...
Πώς γίνηκε σε δυο γεννιές να θάφτηκε τόσο ήθος, κάτω από εισαγώμενα μπιχλιμπίδια και πλαστικά πλήκτρα...
Τώρα, απέναντι στα ίδια πακτωμένα πυροβόλα, στέκεται βουβός ένας ολόκληρος λαός με την ψυχή του κουρελιασμένη, όλοι «μοραίοι και άβουλοι αντάμα» , θεατές της ζωής μας με μόνη έννοια μην μας πέσει η σακούλα με το ποπ κόρν από τα σφιγμένα ποδάρια μας...
Τώρα που πακτώνουν στα τσιμέντα την ίδια τη ζωή και το μέλλον του τόπου μας...
Κι αν είναι αλήθεια αυτό που μας διδάξαν οι γιαγιάδες μας, πως ζωντανοί και πεθαμένοι σ' αυτό τον τόπο είναι της ίδιας κοινότητας «μετέχοντες», αλίμονο μας σαν γυρίσει ο κύρης μας...και θα γυρίσει είμαι βέβαιος αργά ή γρήγορα...θα απλώσει ένα μακρύ κόκκινο κορδόνι στο μπόι ενός δωδεκάχρονου πεθαμένου...να δει...να ελέγξει...πόσων το μπόι μίκρυνε και περνά από κάτω...κι αν έμεινε κανείς που να μην χωρά... θα τον γλυκοφιλήσει σταυρωτά στα μάγουλα και θα κάμει το σταυρό του...ότι το γένος των Ελλήνων δεν εχάθηκε!

(ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ 26.08.10)

Από το manifesto

Read more...

Ο κατατρεγμένος.....

Σχέδιο πολιτικής του εξόντωσης καταγέλλει ο.....Άκης Τσοχατζόπουλος , στην επιτροπή που ερευνά το σκάνδαλο της Siemens.

Αυτός από μας ήρθε πάλι ρε παιδιά ;

Για να εξοντωθεί κάποιος πολιτικά θα πρέπει και να υφίσταται πολιτικά, του το είπε άραγε κανένας αυτό ;

Ο Άκης πολιτικά , είναι μάλλον δεξιοτέχνης της αδράνειας .



Θα μου πεις ότι θέλει λέει ο καθένας . Μήπως φόρο πληρώνει ;

Να είσαι καλά ρε Άκη , μας έκανες και γελάσαμε αυτές τις δύσκολες ώρες με την κατάθλιψη που μας φόρτωσε το τέκνο του μακαρίτη του κολλητού σου, του Ανδρέα. Αυτήν ίσως είναι και η μοναδική σου προσφορά προς τους Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς τα διάφορα ρουσφετάκια που όλο και θα έκανες σαν μεγαλοστέλεχος και μεγαλουπουργός τόσα χρόνια στις κυβερνήσεις.

Ας όψεται ο μακαρίτης ο Ανδρέας που μάζεψε όλους τους άχρηστους αιώνιους φοιτητές και ντεμέκ αγωνιστές του εξωτερικού και τους έκανε ανθρώπους .
Άνθρωποι που ήταν κατάλληλοι μόνο για να βόσκουν δύο πρόβατα γιατί τα τρία ...τα έμπλεκαν, έγιναν υπουργοί και διευθυντάδες , με το μεγάλο φαγοπότι της δεκαετίας του 80.
Μετά καθιερώθηκαν και μας κατσικώθηκαν για τα καλά στο σβέρκο.

Ποια ακριβώς είναι η πολιτική σου πορεία και προσφορά βρε Άκη ;

Οι αερολογίες επί 20ετίας ή οι γάμοι στα Παρίσια ;

Για πες μας και εμάς να το μάθουμε και αν το εμπεδώσουμε , τότε να σε συμπαρασταθούμε στον αγώνα κατά της πολιτικής σου εξόντωσης !!


Υ.Γ. Γιατί άραγε σε μαύρισαν στις τελευταίες εκλογές οι ψηφοφόροι σου στην Θεσσαλονίκη ; Λες να έφταιγαν οι συκοφαντίες εναντίον σου ;

Read more...

Άστα , βράστα .....

Πω πω ρε γαμώτο.
Δεν είναι να λείψεις για λίγο . Σε ξεπερνάνε οι εξελίξεις τρέχουν τα γεγονότα και τελικά συνειδητοποιείς ότι ζεις σε μεγαλύτερο μπουρδέλο από ότι νόμιζες.
Με αυτόν τον καθημερινό "μιθριδατισμό" έχουμε συνηθίσει σε αυτήν την κατάντια και την υποβάθμιση και την θεωρούμε δεδομένη.

Όταν ξεφύγουμε για λίγο, μετά η σκληρή πραγματικότητα μας χτυπά σαν τρένο.
Εδώ είναι που για ακόμα μια φορά κάνω το ερώτημα.

Τελικά ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς αρμενίζουμε στραβά ή τελικά μήπως μας βρήκε το παγόβουνο, βουλιάξαμε και δεν το καταλάβαμε ακόμα, γαμώ την αλβανοσύνη μου μέσα ;

Read more...