Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ !!

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μου σας παραπέμπω σε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με το θέμα .
Δημοσιεύτηκε στο Αντίβαρο και συγγραφέας του είναι ο Γιώργος Μάλφας.

Συντάκτης: Γιώργος Μάλφας

Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2009

«Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση» Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει… Στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων ανακυκλώνεται αναπόφευκτα η έννοια και το περιεχόμενο του «έθνους»: η ιστορική και υλική του υπόσταση, η συμβολική και πολιτισμική του νοηματοδότηση. Το επίδικο του «έθνους» εξαιρετικά πολυσύνθετο από την ίδια του τη φύση. Πληθώρα ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών προβολών ερίζουν για τον (καθ)ορισμό του «έθνους» και φορτίζουν με οξύτητα το κλίμα και τον χαρακτήρα των «εθνικών επετείων». Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρείται μια συνοπτική-σχηματική (και γι’ αυτό αναγκαστικά γενικευτική) παρουσίαση δύο κυρίαρχων προσεγγίσεων του νοήματος των εθνικών γιορτών όπως αυτές εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το έθνος ως φετίχ Στην εκδοχή αυτής της προσέγγισης δεσπόζει η υπεριστορική και αναχρονιστική αντίληψη για το έθνος που έλκει τις ρίζες της στη μεταπολεμική Ελλάδα και διατρέχει όλη την χρυσή εποχή της «εθνικοφροσύνης» μέχρι την πτώση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Με αξονικό ιδεολόγημα τον «ελληνοχριστιανισμό» διαχώριζε τους Έλληνες, φυλάκιζε, εξόριζε, εξόντωνε ηθικά και φυσικά τους αντιπάλους της. Στις κρίσιμες εθνικά στιγμές, αν δεν επέλεγε την «αυτοεξορία», συμμαχούσε με τους κατακτητές σε κατοχικές κυβερνήσεις, επάνδρωνε τάγματα ασφαλείας, εξέτρεφε στα σπλάχνα της δοσίλογους και καταδότες και στο τέλος επέστρεφε ως αυτόκλητος σωτήρας στην πατρίδα εγκαθιδρύοντας «δημοκρατίες» που στην ανάγκη μεταλλάσσονταν σε… δικτατορίες. Είναι η παράταξη των «επαγγελματιών του έθνους», των «ελλαδεμπόρων», που από πολύ νωρίς και με τόση ευκρίνεια διέκρινε ο γνήσια ελληνοπρεπής και ορθόδοξος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γράφοντας ότι «μεταξύ όλων των επαγγελμάτων, εις όλον το Γένος, περνά εξόχως το επάγγελμα της θρησκείας, καθώς και το του πατριωτισμού» (Ο Διδάχος). Η παράδοση των μεγάλων λόγων και των τραγικών ιστορικών ευθυνών, που ιδιοποιούνταν ιδιοτελώς τις θυσίες των αγωνιστών και τα σύμβολα ενότητας του λαού μας. Πουλούσε εργολαβικά τον πατριωτισμό και την πίστη των Ελλήνων και αγόραζε κυριαρχία και εξουσία με τη συνδρομή των ξένων τοποτηρητών της. Γιόρταζε στο σχολείο τις εθνικές γιορτές (μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης) με μιαν αφόρητη πατριδοκάπηλη ρητορεία, με αυτάρεσκους εθνοφυλετικούς δεκάρικους, αποκρύβοντας σελίδες του σκοτεινού της παρελθόντος και διασύροντας ηλιθιωδώς κάθε αίσθημα γνήσιας φιλοπατρίας, σεβασμού και αγάπης για τη μακραίωνη πολιτιστική ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Φανατικά και αυτιστικά κλειστοφοβική, περιχαράκωνε τα οράματα και τις αξίες του οικουμενικού Ελληνισμού στα όρια ενός παρασιτικού και μεταπρατικού ελλαδισμού. Αυτή η «παράδοση» ξεψύχησε μέσα στη γραφικότητα και την ανυποληψία της. Στα σχολειά μας, δεν τη συναντά πια κανείς σήμερα, εκτός από κάποια θλιβερά απομεινάρια στο διάκοσμο και την αισθητική των σχολικών γιορτών που μάλλον δεν απασχολούν πλέον κανέναν. Το έθνος ως ταμπού Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης μια άλλη προσέγγιση του «εθνικού» σε πλήρη αντίστιξη με την προηγούμενη, αργά αλλά σταδιακά, επεδίωξε και πέτυχε τη ρεβάνς έναντι της εθνοκαπηλίας. Μετά το πέρας του «σοσιαλιστικού» αμοραλισμού της «αλλαγής» («Έξω από το ΝΑΤΟ»!) δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες εγχώριες και διεθνείς συνθήκες (κατάρρευση υπαρκτού σοσιαλισμού, έκρηξη παγκοσμιοποίησης, κρίση πολιτικής κ.α.) για τη γέννηση και την ανάπτυξη μιας εθνομηδενιστικής κουλτούρας η οποία σήμερα κατακλύζει παντοδύναμη την κυρίαρχη πολιτική, τη διανόηση, την τέχνη και τα μέσα ενημέρωσης. Ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων του «εκσυγχρονισμού» που συσπείρωσε τις ελίτ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας με αιχμή του δόρατος την «ανανεωτική» αριστερά του διεθνισμού (δίχως έθνος!) και του κοσμοπολιτισμού (με συμπλεγματική αποστροφή στο γηγενή πολιτισμό!) σε ρόλο οργανικού διανοουμένου. Στο εξής κάθε βιωματική αναφορά στις αξίες της πατρίδας, της παράδοσης και του πολιτισμού που γέννησε στη διαχρονία της, θα λοιδορείται κυνικά, θα χλευάζεται προκλητικά. Και οι ευαισθησίες μας θα αντιμετωπίζονται ως political correct όταν θα αφορούν την εκστρατεία διάσωσης του ιβηρικού λύγκα, για παράδειγμα, που απειλείται με εξαφάνιση· ενώ θα στοχοποιούνται απροκάλυπτα όταν θα αφορούν την πολιτιστική συρρίκνωση λαών, εθνών και παραδόσεων. Θα συκοφαντείται εκ προοιμίου κάθε αναφορά στο έθνος και όποιος θα διακατέχεται από ανάλογες ανησυχίες θα στιγματίζεται αυτόχρημα ως «εθνικιστής». Αν μάλιστα κανείς αποτολμήσει και επικαλεστεί την παράδοση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη και της Εθνικής Αντίστασης (εκπληκτικά μοναδική συνάρθρωση αιτημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής χειραφέτησης με πάνδημη αποδοχή) τότε κακό του κεφαλιού του... Τα εγγόνια των εξόριστων και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, πρώην κομμουνιστές και νυν «εκσυγχρονιστές», που συνωστίζονται τώρα στους προθαλάμους της εξουσίας, διψούν για προγραφές… Αναθεώρηση της Ιστορίας, αναψηλάφηση των στερεοτύπων του «εθνικού φαντασιακού», υπέρβαση του «εθνοκεντρισμού» και μια σειρά άλλων υψηλών επιδιώξεων, το κύριο μενού του μεταρρυθμιστικού προγράμματος στο σύνολο των βαθμίδων της δημόσιας εκπαίδευσης, με στόχο να αποβάλουμε τον εθνικιστή εαυτό που κρύβουμε μέσα μας. Να ενοχοποιηθεί τελικώς στη συνείδηση του λαού μας το έθνος και η εθνική μας κληρονομιά αδιακρίτως (και όχι μόνο η εθνικιστική παραφθορά τους), δηλαδή ο τρόπος που γεννιόμαστε, τρώμε, μιλάμε, χορεύουμε, ερωτευόμαστε, πιστεύουμε, τραγουδάμε, κλαίμε, γελάμε, μαλώνουμε, πεθαίνουμε… τα τόσο κοινά σε όλους τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστά σε κάθε λαό. Ποιος να γιορτάσει… Από τη μια, η εθνοκάπηλη κενολογία. Κουράστηκε και η ίδια. Δεν αντέχει πια τον εαυτό της. Δεν πείθει πια κανέναν. Ξεθύμανε… Κιτρινισμένα και αραχνιασμένα στους τοίχους των σχολείων χάσκουν τα πορτρέτα των εθνικών αγωνιστών μας. Τους εγκατέλειψαν οι πάντες. Και αυτοί ακόμη οι ορκισμένοι υπερασπιστές τους, οι επίγονοι της «εθνικοφροσύνης», αναζητούν πλέον νέα, πιο ελκυστικά πρότυπα για τη νεολαία, στο χώρο του θεάματος (Ψινάκης) και του ελαφρολαϊκού τραγουδιού (Σαρρή). Από μια τέτοια φαιδρή εκδοχή «πατριωτισμού» κινδυνεύουμε μάλλον περισσότερο… Από την άλλη, ο χορός των αναθεωρητών και της προσαρμογής στις …απαιτήσεις των καιρών. Εξυπνότεροι ή μάλλον πονηρότεροι ετούτοι. Την Εθνική Αντίσταση τη βάφτισαν «αντιπολεμικό κίνημα των λαών!» (sic). Αντιμιλιταριστικός ακτιβισμός στις οροσειρές της Πίνδου δηλαδή, με λίγο ράφτινγκ στα διαλείμματα για να μην αμελούμε και την οικολογική διάσταση της σύγχρονης εκπαίδευσης… Το διακύβευμα για τους λαούς δεν είναι πια το ελεύθερο, το ανυπότακτο φρόνημα. Η «ειρήνη» είναι ενός χυδαίου υλισμού, το κατά κεφαλήν εισόδημα, ο δείκτης της αγοραστικής δύναμης των μαζών. Μην καταπονείτε λοιπόν τα παιδιά με πληκτικά «νεκρόφιλες» τελετές που δεν πιστεύετε, βάλτε τους να δουν γλυκερές αντιπολεμικές ταινίες που καταλήγουν σε αισθηματικά ειδύλλια! Για να μαθαίνουν πως οι εθελόδουλοι χωρίς αντίσταση και επανάσταση θα επιβιώσουν, χωρίς εκούσιο συμβιβασμό πάνε χαμένοι… Θαμμένος ζωντανός ο αληθινός εαυτός μας! Εθνοκάπηλοι και εθνομηδενιστές σκότωσαν την ψυχή μας. Πλήγωσαν τις ευαισθησίες, την περηφάνια του λαού μας. Κάντε μια βόλτα στα σχολειά μας… «να ζεις τον θάνατό σου για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ»! Ο σπόρος όμως δεν πήγε χαμένος. Θαμμένο στη γη μας το Σώμα της Αντίστασης. Κάποτε θα καρπίσει, αφού «δεν κοιμάται, δεν πεθαίνει, προσμένει την ανάσταση». Μιας «ελληνικότητας» που διαλέγεται ευρύχωρα στον κόσμο με ολάκερη τη Σάρκα της: τις ιδέες, τις αισθήσεις και τα βιώματά της.

Read more...

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΝΤΡΟΠΗ , Ή ΑΛΛΙΩΣ ,ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ 28Ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Το έχουν οι μέρες απ' ότι φαίνεται.Κάθε χρονιά παραμονές της 28ης Οκτωβρίου αρχίζει στα κανάλια και στις εφημερίδες, εσχάτως και στο διαδίκτυο , όλη η φιλολογία και παραφιλολογία σχετικά με την επέτειο. Διάφορες ερμηνείες σχετικά με τον Μεταξά , τι είπε και τι δεν είπε στον πρέσβη της Ιταλίας , το αν ήταν φιλογερμανός ή όχι , το ότι δεν ήθελε να πολεμήσει αλλά αναγκάστηκε και διάφορα τέτοια. Μεγάλο μέρος των αναλύσεων καταλαμβάνουν και οι "αναλύσεις" αυτών που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα αισθήματα των Ελλήνων κατά την κήρυξη του πολέμου. Πήγαιναν ή δεν πήγαιναν με το χαμόγελο στα χείλη στο μετωπο;Στήριζαν ή δεν στήριζαν τον Μεταξά ;Μετά ακολουθούν αυτοί που προσπαθούν να αναλύσουν την επίδραση που είχε η νίκη και η αντίσταση της Ελλάδας στην συνολική έκβαση του πολέμου. Εκεί να δεις αναλύσεις!! Οι απόψεις κυμαίνονται ανάμεσα στο "χάρη στους Έλληνες κερδήθηκε ο ΒΠΠ" μέχρι στο ότι "ήταν ένα ασήμαντο από άποψης γενικής επιρροής γεγονός".
Μετά ακολουθούν αναπόφευκτα οι συζητήσεις περί παρελάσεων.Πρέπει ή δεν πρέπει να σταματήσουν κλπ.Μετά κουβέντες περί σημαίας , κλπ.
Ο κατάλογος είναι γενικά μεγάλος.Αυτό που εγω θα ρωτήσω είναι ένα :
Έχουν πραγματικά μονοσήμαντη απάντηση αυτά τα γεγονότα ή ακόμα και αν κάποια έχουν -που πολύ αμφιβάλω- έχει όντως σημασία για μας τους Έλληνες ;
Ο Μεταξάς ήταν αυτός που ήταν από άποψη πολιτικών φρονημάτων , δεν διεκδικεί βραβεία δημοκρατίας και κοινωνικής συναίνεσης . Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στην δεδομένη στιγμή στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Έδωσε την ΜΟΝΗ απάντηση που ΕΠΡΕΠΕ να δώσει.Ξέρει κανείς από αυτούς που μιλάνε και κρίνουν ,ενώ οι ίδιοι ούτε ενα απλό όχι στον προιστάμενο τους δεν μπορούν να πουν , τι είναι να πεις ΟΧΙ σε μια υπερδύναμη και να πας κόντρα στην ιδεολογία σου ; Γιατί ο Μεταξάς ιδεολογικά ήταν πολύ κοντύτερα στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ από ότι στον Στάλιν ή τον Τσώρτσιλ.
Μετά αλήθεια αυτό είναι το πρόβλημά μας , το αν χαμογελούσαν οι στρατιώτες όταν πήγαιναν στο μετωπο; Μπορεί να χαμογελούσαν στις πόλεις και στα τραίνα όταν έφευγαν , αλλά σίγουρα όταν σφύριζαν οι σφαίρες , ξεπάγιαζαν και πέθαιναν, σίγουρα δεν γελούσαν καθόλου και πως θα μπορούσαν άλλωστε ; Μόνο παρανοικοί θα το έκαναν αυτό. Αλλά ρωτώ πάλι τι σημασία έχει ; Το μόνο που μετράει είναι ότι σταθηκαν στο ύψος τους , πολέμησαν σαν πραγματικοί άντρες, θυσίασαν μέλη , ζωές και πέτυχαν πράγματα που ισχυρότεροι στρατοί δεν μπόρεσαν να πετύχουν.
Μετά ο Β'ΠΠ είναι ένας πόλεμος με 40,000,000 εκατομμύρια νεκρούς και εκτεταμμένες πολεμικές επιχειρήσεις . Ο μεγαλύτερος φόρος αίματος πληρώθηκε στα πεδία των μαχών της Ανατολικής Ευρώπης. Σε σχέση π.χ. με την πολιορκία του Στάλινγκραντ ή την μάχη του Κουρσκ , σύμφωνα με απόλυτα μεγέθη , η μάχη π.χ στο Ρούπελ φαντάζει όντως ασήμαντη .
Αλλά ούτε και αυτό έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι κάποιοι σταθηκαν στο ύψος των περιστάσεων , κόντρα στις προβλέψεις και στα προγνωστικά , γιαυτό και εμεις τους τιμούμε και θα τους τιμούμε για πάντα.
Όσο για το αν εξαιτίας μας κερδήθηκε ο πόλεμος ή όχι, αυτό και αν είναι ένα παραπλανητικό ερώτημα η απάντηση του οποίου πραγματικά δεν έχει σημασία ,πέραν του ότι μάλλον δεν υπάρχει απάντηση , τουλάχιστον τέτοια που να δικαιώνει πλευρές.Όταν κάποιος πολεμά σπανίως ξέρει ή μπορεί να φανταστεί την σπουδαιότητα ή μη της μάχης , πολλές φορές δε αυτήν η σπουδαιότητα γίνεται αντιληπτή πολύ μετά. Αυτό που μετρά είναι αυτοί που έκαναν τον καθήκον τους και έμειναν στις θέσεις τους , έχυσαν το αίμα τους , έχασαν χερια , πόδια , τις ζωές τους.Το Ελληνικό μεγαλείο του '40 έγκειται στο γεγονός ότι κάποιοι έμειναν στην θέση τους και πολέμησαν ενώ κάποιοι άλλοι το έβαλαν στα πόδια ή έμειναν ουδέτεροι αν και πολύ ισχυρότεροι. Περιττό να σας θυμίσω την ντροπή που υπέστη ο Γαλλικός στρατός , ή ο βρεττανικός στην Δουνκέρκη. Οι μόνοι που ύψωσαν το παράστημα τους στον Χίτλερ στις μέρες του BlietzKrieg (σ.σ.κεραυνοβόλου πολέμου) , όταν όλοι είχαν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, ήταν οι Έλληνες και οι Πολωνοί.
Όλα τα υπόλοιπα είναι θεωρητικές προβολές για τους μελετητές της Στρατιωτικής Ιστορίας , τους οποίους δεν κατηγορώ ( πως θα μπορούσα άλλωστε , αφού και εγω είμαι μελετητής , πάρα πολύ ερασιτέχνης βέβαια ) αλλά θεωρώ ότι δεν ταιριάζουν τέτοιες αναλύσεις τέτοιες μέρες από την στιγμή μάλιστα που δημιουργούν και σύγχυση σε απαίδευτο κόσμο .Οι απόψεις των ειδικών για το θέμα, διήστανται.Εγώ προσωπικά πιστεύω πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Αυτό που μετράει στο τέλος είναι η θυσία και ο αγώνας και αυτά είναι που τιμούμε με τις παρελάσεις και τις εκδηλώσεις,δεν είναι πολεμική λαγνεία και φιλομιλιταρισμός ή ότι άλλη παπαριά λένε διάφοροι. Να σας θυμίσω ότι στις Θερμοπύλες οι Έλληνες ηττήθηκαν και πέθαναν όλοι , αλλά ποιος το μετράει έτσι αυτό ; Μένει μόνο το μεγαλείο της αντίστασης!
Επίσης πολλοί χλευάζουν τις ιστορικές ταινίες και κοροιδεύουν τα σεναριακά κενά ή τα ιστορικά και στρατιωτικά λάθη , υποβαθμίζοντας το βαθύτερο νόημα . Έλεος ρε παιδιά , από τις ταινίες περιμένετε να μάθετε ιστορία, όταν δεν μάθατε από το σχολέιο ; Αυτές οι ταινίες είχαν πρώτα από όλα ψυχαγωγικό ρόλο και να κόψουν εισιτήρια και μετά είχαν σκοπό πιθανόν να ανυψώσουν το φρόνημα του κόσμου και να τιμήσουν ίσως κάποιους ανθρώπους. Το ξέρουμε καλά και εμείς π.χ. ότι στρατιωτικά δεν στέκει ο Πρέκας να τρέχει μπροστα από τα τεθωρακισμενα στην επέλάση . Αυτό όμως έχει σημασία ; Μια απλή ταινία είναι , προς Θεού, όχι μάθημα τακτικής στην Σχολή Ευελπίδων.
Αυτές οι μέρες είναι μέρες μνήμης και τιμής . Βέβαια συμφωνώ ότι υπάρχει πολύς κόσμος ανιστόρητος λόγω και της προβληματικής ιστορίας που διδασκόμαστε και η οποία πολλές φορές έχει οδηγήσει τον απληροφόρητο κόσμο σε πλάνες και συγχύσεις. Η ιστορία θα πρέπει να διδάσκεται σωστά και αντικειμενικά γιατί τότε μόνο διδάσκει.
Αυτήν είναι όμως κουβέντα άλλη και δεν είναι για τώρα.
Τώρα το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε , είναι να τιμήσουμε τους νεκρούς που πέθαναν για κάποια ιδανικά , χύνοντας το αίμα τους , τιμώντας μια πατρίδα ,μια σημαία.
Έστω και από ντροπή μόνο στην μνήμη τους, αν απουσιάζει ο σεβασμός και η εκτίμηση για όσα έκαναν. Δεν είναι ντροπή να πας να χειροκροτήσεις στην παρέλαση , ή να βάλεις μια σημαία στο μπαλκόνι , ούτε αν αγορασεις μια σημαιούλα στο παιδάκι σου τότε του κάνεις "εθνικιστική πλύση εγκεφάλου".


Όσο για την παρέλαση, έχω κάνει δυο παρελασεις με την Μοίρα Καταδρομών στην Θεσσαλονίκη και από όλες από τις εμπειρίες μου στην θητεία - που ήταν πολλές - καμμιά δεν θυμάμαι εντονότερα και με μεγαλύτερη συγκίνηση .Σας πληροφορώ ότι ούτε τότε, ούτε τώρα αισθάνθηκα αιμοχαρής ή μιλιταριστής ή να κυριευομαι από πολεμολαγνεία και να επικροτώ τον πόλεμο , το αντίθετο ακριβως σας βεβαιώνω.Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω αυτούς που καταφέρονται εναντίον αυτών των εκδηλώσεων μνήμης και τιμής, διαστρεβλώνοντας σκοπίμως το νόημα τους.
Η τιμή στους πεσόντες είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε . Τουλάχιστον ας μην παραδώσουμε στην λήθη και την απαξίωση το μεγαλείο του παρελθόντος αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ανάλογο. Με θλίβει που σήμερα είμαστε "λίγοι" ως έθνος , ας μην τα ξεφιλίζουμε όλα όμως. Ντροπή !
Αλλά που να βρουν ντροπή οι πάσης φύσεως πολιτικά ορθοί νεοέλληνες .Όταν οι ίδιοι έτρεχαν να πάρουν αναβολές και τρελόχαρτα ή να δηλώνουν κάτοικοι εξωτερικού για να μην πάνε στρατιώτες ή υπηρετούσαν με ειδικότητα "σιτιστή ωδικών πτηνών" , στον Βοτανικό Κήπο ,πως μετά να εκτιμήσουν το μέγεθος της θυσίας και του επιτεύγματος του 1940.

Επειδή όμως οι περισσότεροι από αυτούς είναι "αριστερίζοντες" ( γιατί ο Θεός να τους κάνει αριστερούς) θα ήθελα να τους ρωτήσω αν την ίδια γνώμη έχουν και για τις θυσίες και τα αναμφισβήτητα επιτεύγματα του Κόκκινου Στρατού στον ΒΠΠ.Αυτοί είναι οι γνήσιοι αριστεροί αγωνιστές , εγχώριοι κύριοι του ψευτο-αριστερού φάσματος .Για πάτε να τους πείτε ότι τα 20,000,000 που θυσιάστηκαν ήταν μια "φούσκα" και ότι τους αξιζε αφού ήταν πιόνια του μιλιταρισμού .Ξέρετε τι θα πάθαινατε αν τολμούσατε να εκστομίσετε ανάλογα πράγματα εντός της επικράτειας της Σοβιετικής Ένωσης ή και της σημερινής Ρωσίας ή της Ουκρανίας ;Εννοώ λόγια τα οποία να αμφισβητούσαν την αξία π.χ. της θυσίας του Στάλινγκραντ.Για δοκιμαστε να προτείνετε το κάψιμο της Κόκκινης Σημαίας όπως προτείνει για την Ελληνική ο αξιοθρήνητος κ. Μουζουράκης στο κατάπτυστο βίντεο στην ιστοσελίδα του κ.Θεοδωράκη.Επίσης τι θα γινόταν αν καταφέροσασταν εναντίον της παρέλασης στην Κόκκινη Πλατεία για την επέτειο της νίκης στον ΒΠΠ;
Αν δεν ξέρετε να σας το πω εγώ .Θα πήγαινατε γραμμή για τα Γκουλάγκ.
Ή θα τολμούσατε να πείτε ανάλογα πραγματα στην Γαλλία , στην Βρεττανία στις ΗΠΑ κλπ.
Δεν θα τολμούσατε να τα πείτε ποτέ και δυστυχώς όχι γιατι φοβάστε , αλλά γιατί αν και εκτιμάτε τον αγώνα άλλων λαών ,αντίθετα τον αγώνα του δικού σας λαού τον ευτελίζετε και τον περιφρονείτε και αυτό είναι το χειρότερό σας ατόπημα για το οποίο και είστε άξιοι περιφρόνησης.
Δεν το καταλαβαίνετε αλλά με αυτό που κάνετε πριονίζετε το κλαδί που κάθεστε και κάνετε καταχρηση της ελευθερίας που έχετε σήμερα και πληρώθηκε με το αίμα εκατοντάδων χιλιαδων Ελλήνων .
Για μένα είστε μόλις λίγο καλύτεροι από τους δοσίλογους στην κατοχή.

Read more...

CRASH TEST

Σήμερα ανακοινώθηκε η έκθεση προόδου της ΕΕ για την ενταξιακή πορεία της ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με αυτήν αναμένεται να γίνει έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων , αφού ο επίτροπος Όλι Ρεν διαπιστώνει πρόοδο από την μεριά των Σκοπίων.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ .
Για την έναρξη αυτής της διαδικασίας απαιτείται η πλήρης ομοφωνία των μελών της ΕΕ .
Ο κ. Ρεν γνωρίζοντας το πρόβλημα της ονομασίας -που είναι και το κυριότερο- συστήνει την άμεση έναρξη διαδικασιών προς την επίλυσή του μέσω του κ. Νίμιτς. Σε αυτήν την διαδικασία είναι ευνόητο ότι το πάνω χέρι το έχουμε εμείς , φαινομενικά τουλάχιστον.
Αυτήν στην ουσία θα είναι και η πρώτη σοβαρή δοκιμασία στην εξωτερική πολιτική , της νέας κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου . Από τον τρόπο που θα χειριστεί τα διπλωματικά όπλα που έχει στην διάθεσή και το πόσο θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα αντέξει τις ισχυρές πιέσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού , που σίγουρα θα ανακύψουν.
Σε αυτό το crash test θα φανεί πραγματικά αν όλοι αυτοί που ανησυχούσαν για την αμερικανική επιρροή πάνω στον νέο πρωθυπουργό , είχαν δίκιο ή όχι.
Από ότι φαίνεται όμως ο κόμπος -για το Σκοπιανό- έφτασε στο χτένι ..
Πλέον ο κύβος ερρίφθη ....

Read more...

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ !

Μπορεί κάποιος να μου πει ακριβώς για ποια επιτεύγματα στην παγκόσμια ειρήνη πήρε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ο Μπάρακ Ομπάμα ;
Παραθέτω μια ανάλυση του BBC από τον Paul Reynolds , ο οποίος λέει χαρακτηριστικά ότι , βραβεύτηκαν μάλλον οι προθέσεις παρά τα επιτεύγματα.
Πάλι θα ρωτήσω .Ποιες προθέσεις άραγε ; Πότε ξέραμε τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από την ρητορεία των ΗΠΑ ; Μια ζωή - μετά τον ΒΠΠ- οι ΗΠΑ τα έκαναν παντού μαντάρα , πάντα με τις καλύτερες των προθέσεων και με μεγάλα και παχιά λόγια περί δικαιοσύνης , ειρήνης κλπ.
Εκτός και αν η επιτροπή των Νόμπελ θέλησε με αυτό το "προκαταβολικό" βραβείο να σπρώξει τον πρόεδρο των ΗΠΑ σε μελλοντική τροχιά καλής συμπεριφοράς ως προς την παγκόσμια ειρήνη , την μείωση των πυρηνικών και την κλιματική αλλαγή.Κάπου εδώ γελάμε πολύ.
Ελπίζω ειλικρινά να μην είναι τόσο αφελείς που να πιστεύουν ότι το στρατιωτικοβιομηχανικό πλέγμα των ΗΠΑ , που ανώτατος εκπρόσωπος είναι ο πρόεδρος για να μην γελιόμαστε , θα συγκινηθεί και θα χειραγωγηθεί από βραβεία , φρου - φρου και αρώματα και θα αρχίσουν ξαφνικά να αλλάζουν στάση.
Να σας θυμίσω ότι ο Ομπάμα συνεχίζει τα ίδια μεχρι στιγμής με τον Μπους σε Ιράκ , Ιράν και συνεχώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να μπουν σφήνα στον Καύκασο και στο ενεργειακό παιχνίδι και να αποσταθεροποιήσουν ΕΕ και Ρωσία , με αγωγούς , Ουκρανίες , Γεωργίες κλπ. Μήπως θέλετε να σας θυμίσω ξανά τα άθλια παιχνίδια τους με τον Αλβανικό και το Σκοπιανό εθνικισμό που συνεχίζουν να υποδαυλίζουν στα Βαλκάνια ;

Άντε και του χρόνου το βραβείο στον Ισραηλινό πρωθυπουργό με το καλό .

Read more...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ !!

Υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να καπηλευτούν την έννοια και την λειτουργία των Bloggs.
Κάποιοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι βρήκαν νέο λαμπρό πεδίο δόξας και καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία , παίζουν περίεργα παιχνίδια υποκρινόμενοι τους αγνούς bloggers , ενώ στην πραγματικότητα είναι επαγγελματίες που βρήκαν ακόμα ένα τρόπο να οικονομήσουν. Όσοι από εμάς τους πραγματικούς ,γνήσιους bloggers βλέπουν αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί παρά να εξαγριώνονται. Ας μην ξεχνάν όλοι αυτοί οι κύριοι ότι δεν είναι το ίδιο να μπλογκαρεις μεσα στο οκτάωρο σου κάνοντας ένα επαγγελμα , με το να μπλογκάρεις στον πολύτιμο ελεύθερό σου χρόνο χάνοντας τον ύπνο σου , την επαφή με φίλους , οικογένεια κλπ.
Όχι κύριοι , δεν μπαίνουν όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι.

Ο blogger anemos των Ενωμένων bloggeers , έγραψε ένα πολύ αποκαλυπτικό κείμενο , με αφορμή την περίφημη ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Γιώργου Παπανδρέου με ανεξάρτητους υποτίθεται bloggers. Η ιδέα της επικοινωνίας με πολιτικούς μεσω Bloggs είναι επιθυμητή και ελκυστική ασφαλώς , αλλά ....

Αυτό το" αλλά" διαβάστε το στον ακόλουθο σύνδεσμο , για να μπορέσετε να διαβάσετε και τα ενδιαφέροντα σχόλια.

Read more...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ;

Μετά από την μάλλον μικρότερη προεκλογική περίοδο της μεταπολίτευσης οι εκλογές έλαβαν τέλος, μετά από μια αδιάφορη προεκλογική εκστρατεία χωρίς πολλές αφίσες και φυλλάδια (ευτυχώς).
Έμειναν μόνο τα βρώμικα σχολεία να θυμίζουν τις εκλογές και να κάνουν έξαλλους με την εμφάνισή τους πολλούς , με πρώτην και καλύτερη την φίλη μου την Έφη .
Για ακόμα μια φορά οι δημοσκόποι, ακόμα και ενωμένοι, αποδείχτηκαν λάθος και απέδειξαν πως τα εκατομμύρια που παίρνουν πάνε στράφι .Δεν υπάρχουν μαθηματικά πλέον για να δικαιολογήσουν την πατάτα τους .
Η αποχή αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστή , ξεπέρασε το 30% , πρωτοφανές για τα ελληνικα δεδομένα σε εθνικές εκλογές. Οι πρωταγωνιστές ζαλισμένοι ακόμα , άλλοι από την ευδαιμονία και άλλοι από το στραπάτσο δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται το γεγονός και την σημασία τους , όπως και του άκυρου-λευκού (σχεδόν 3%)
Η λαϊκή ετυμηγορία έστειλε τον Καραμανλή σπίτι του κλωτσηδόν και εκτόξευσε στα ουράνια τον Παπανδρέου, σε μια καφκικη μεταμόρφωση της πολιτικής σκηνής.
Ο κόσμος πραγματικά μαύρισε πολλούς "Μαυρογιαλούρους" και έστειλε στα σπίτια του ντροπιασμένα πολλά υπερφίαλα μεγαλοστελέχη που απέτυχαν να εκλεγούν. Μακάρι να γλυτώσουμε οριστικά από δαύτους, αλλά κάτι μου λέει ότι θα επανακάμψουν. Έχουμε ασθενή μνήμη ως λαός , είπαμε εξάλλου για το Εθνικό Αλτσχαιμερ σε παλιότερη ανάρτηση.Μακάρι στην θέση τους να μην έχουν εκλεγεί όμως καινούριοι "Γκόρτσοι".
Τώρα στο τιμόνι της χώρας σε μια πολύ δύσκολη εποχή βρίσκεται ο ΓΑΠ .Επιτέλους απέκτησε το "ιερό του δισκοπότηρο" της εξουσίας , που αναζητεί από την στιγμή της ενηλικίωσής του. Πολύ πιθανόν να αποδειχτεί κατάρα αντί για ευλογία , τόσο γι' αυτόν όσο και για εμάς. Οψόμεθα για το μέλλον , εξάλλου ελπίζω να είμαστε ακόμα εδώ να το δούμε.
Η ΝΔ πλέον είναι καράβι ακυβέρνητο . Έμεινε και από πυξίδα και από καπετάνιο και από αξιωματικούς και είναι στο μέσον θύελλας.
Η Ντόρα και ο Σουφλιάς παρέσυραν τον Καραμανλή σε πρόωρες εκλογές, σε αυτό το "χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", με σκοπό την καταστροφή του. Πριν από λίγο στο ραδιόφωνο ανακοινώθηκε η παραίτηση Σουφλιά από την έδρα του επικρατείας και την πολιτική, μετά από την κατακραυγή της βάσης της ΝΔ. Κάπου ο Σαρακατσάνος μάλλον δεν υπολόγισε καλά κάτι , εκτός και αν είναι και αυτό μέσα στα σχέδιά του για την προεδρία για να το παίξει τώρα εύθικτος και να απαλύνει την θέση του. Η Ντοράκλα από την άλλη δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες , ως γνήσια κόρη του Μητσοτάκη. Ήδη μετράει τα κουκιά της για την ανάδειξή της σε αρχηγό της ΝΔ και σε μελλοντική πρωθυπουργό κάποια στιγμή στο μέλλον.
Μόνο να προσέξει γιατί η πρωθυπουργία ήταν το Βατερλό του μπαμπά της .
Για ακόμα μια φορά τα τζάκια κυβερνούν και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν με τις ευλογίες μας.
Μακάρι ειλικρινά να ξεπηδήσει από όλη αυτήν την κατάσταση και κάτι καλό για τον τόπο. Πάντως από ότι φαίνεται ο Έλληνας δεν μπορεί με τίποτα να ξεφύγει από το εκκρεμές του δικομματισμού.

Μια μεγάλη πορεία μέσα στη νύχτα...

Read more...