Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Άτιμο εργαλείο αυτή η μνήμη και πολύ ιδιότροπο.Κάνει πάντα τα δικά της.Όταν είσαι γέρος γλιστράει και χάνεται σαν το νερό από τα δάχτυλα σου όσο και αν προσπαθείς να την κυνηγήσεις , αντίθετα όταν είσαι νέος είναι εκεί παρούσα ,όσο και αν προσπαθείς να ξεχάσεις πολλά άσχημα και άβολα πράγματα προκειμένου να διατηρήσεις την μακαριότητα σου και την ψυχική σου υγεία . Αν και η επιστήμη λέει ότι η επιλεκτική αμνησία κατά βούληση είναι κάτι που ανήκει στην σφαίρα του φανταστικού , φαίνεται ότι οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν κατορθώσει αυτόν τον απίστευτο άθλο. Κατάφεραν να ξεχάσουν όλα αυτά τα πράγματα που συντελούνται τα τελευταία χρόνια στην χώρα και ξεφτιλίζουν κάθε έννοια ευπρέπειας ηθικής και περηφάνιας τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο και έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον ευτελισμό που βιώνουμε , ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής που βιώνουν κάποιοι λίγοι αφού οι περισσότεροι ξέχασαν.Αντίθετα όλοι θυμούνται πάρα πολύ καλά και με μεγάλη ακρίβεια και περηφάνια τι έκαναν οι πρόγονοι μας προ χιλιετιών όταν έχτιζαν Παρθενώνες και δημιουργούσαν αυτοκρατορίες. Κατά τα φαινόμενα μάλλον οι Νεοέλληνες πάσχουν από ένα είδος συλλογικού Εθνικού Αλτσχάιμερ.Θα ξέρετε πιστεύω τα συμπτώματά του . Ο ασθενής που πάσχει από αυτό θυμάται πολύ παλιές αναμνήσεις αλλά όχι πρόσφατες επειδή έχει πρόβλημα στην "εγχάραξη" νέας μνήμης , αντίθετα οι παλιές δουλεύουν μια χαρά.Πολύ βολικό ε ; Εκτός και αν συμβαίνει το εξής γεγονός οπότε τους δικαιολογώ όλους και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη. Δηλαδή έπαθαν τόσο ισχυρό σοκ από αυτά που συμβαίνουν που ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός της "απώθησης" για την προστασία τους και έτσι πλέον αντί για Εθνικό Αλτσχάιμερ θα μπορούμε να μιλάμε για Εθνική Αμνησία τραυματικής μορφής και αιτιολογίας.
Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω. Ούτε τα παλιά εθνικά μεγαλεία και τις παλιές δόξες που μου δίδαξαν ότι συνέβησαν κάποτε αλλά εγώ δεν τις έζησα, αλλά ούτε τις σημερινές ξεφτίλες που τις βίωσα και τις έζησα ζωντανά στην μέχρι τώρα ζωή μου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η μνήμη δουλεύει μου πολύ καλά και υπερωρίες.
Θυμάμαι και την ένδοξη ναυμαχία της Σαλαμίνας που έμαθα στο Δημοτικό και συνεβη πριν 2500 χρόνια αλλά και την "ένδοξη" ξεφτίλα της Κύπρου που συνέβη πριν 35 χρόνια.
Θυμάμαι και την οικονομική άνθηση της κλασσικής Ελλάδας με την ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου που οδήγησε στην χρηματοδότηση της κατασκευής τόσων αριστουργημάτων κατά τον Χρυσό αιώνα όπως έμαθα στο σχολείο , αλλά και δεν μπορώ να ξεχάσω την επιτηρούμενη σύγχρονη Εθνική οικονομία , το καταχρεωμένο κράτος και την διαρκή λιτότητα που ακούω και βιώνω από μικρό παιδί.
Θυμάμαι πολύ καλά τις τραγωδίες και τις κωμωδίες των μεγάλων αρχαίων συγγραφέων που παρουσιάστηκαν στα αριστουργηματικής κατασκευής αρχαία θέατρα όπως με δίδαξαν όπως και τα μνημεία του γραπτού λόγου και της διανόησης , αλλά δεν ξεχνώ επειδή τους ακούω και τους βλέπω συνεχώς και ένα σωρό σύγχρονους γελοίους δημιουργούς πάσης φύσης ,οι οποίοι απολαμβάνουν δημόσια αναγνώριση, πλούτο και κολακεία από τους απόγονους αυτών που κάποτε "υποκλινόταν" μπροστά στον Αισχύλο τον Σοφοκλή τον Αριστοτέλη τον Ηράκλειτο και τον Επίκουρο .
Δεν ξεχνώ τον Σωκράτη ο οποίος είχε το δικαίωμα να διαλέξει την ποινή του και διάλεξε την ποινή του θανάτου και αρνήθηκε να διαφύγει, πιστός στους νόμους της πολιτείας. Από την άλλη δεν μπορώ να ξεχάσω τους σύγχρονους χιλιοξεφτiλισμενους πολιτικούς που βλέπω και ακούω κάθε μέρα , που γαντζώνονται στην καρέκλα μέχρις εσχάτων και η έννοια της ευθιξίας είναι γι αυτούς terra incognita.
Αυτά και άλλα πολλά δεν μπορώ και δεν ΘΕΛΩ να ξεχάσω και που σας πληροφορώ ότι με ταράζουν με προβληματίζουν και με στενοχωρούν πολύ. Ειλικρινά όμως δεν αντέχω να ζω σε αυτό το συλλογικό Αλτσχάιμερ ονειρευόμενος περασμένα μεγαλεία και πιπιλίζοντας την καραμέλα του "όταν εμείς φτιάχναμε παρθενώνες αυτοί τρώγανε βελανίδια" και ξέρετε γιατί;
Γιατί δεν χτίσαμε εμείς τον Παρθενώνα ούτε ο Μπάμπης Βωβός και οι καραμανλο-Παπανδρεο-Μητσοτάκηδες αλλά κάποιοι Ικτίνος Καλλικράτης και Φειδίας υπό την αιγίδα κάποιου Περικλή πριν από 2500 χιλιάδες τόσα χρόνια.
Γιατί δεν γράψαμε εμείς τα "Στοιχεία" ούτε την "Πολιτεία" αλλά κάποιοι Ευκλείδης και Πλάτωνας πριν από και εγώ δεν θυμάμαι πόσα χρόνια.
Γιατί..........
Γιατί..........
Γιατί..........
.
.
.
.
.
Γιατί όλα όσα θυμάμαι και με κάνουν περήφανο που είμαι Έλληνας τα έχω μόνο διδαχτεί στην ιστορία.
Γιατί θέλω και εμείς να κληροδοτήσουμε και κάτι άλλο εκτός από χρέη στους απογόνους μας και ειλικρινά θα ήθελα να αισθανόταν και αυτοί περήφανοι για μας.
Αντίθετα την χώρα του Συλλογικού Αλτσχάιμερ όπου ζω τα τελευταία 40 χρόνια, την έκανε περήφανη το Euro , η Παπαρίζου στην Eurovision και το εμπορευματικό παζάρι των Ολυμπιακών της ντόπας με το "εφγκαριστούμε Ελλάντα " του Ζαγκ Ρογκ.