Ο ρατσισμός των διανοούμενων

Προσωπικά είχα αντεπιτεθεί ενάντια σε όλους του απορημένους , απέναντι στα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και της ανόδου του φασισμού - ρατσισμού.

Η κριτική μου είχε να κάνει με την πανευρωπαϊκή τάση της υπόθαλψης του φασισμού - ναζισμού η οποία είχε δύο συνιστώσες :

Η μία προπαγάνδιζε την αναγκαία "λήθη" προκειμένου η Ιστορία να προχωρήσει μπροστά και να ξαναμπούμε σε τροχιά ευημερίας και ειρήνης. Βέβαια άλλο η αναγκαία πολλές φορές λήθη, άλλο η εξαναγκασμένη αμνησία και υποκρισία.

Η άλλη, εξίσου βασική συνιστώσα, είχε να κάνει με την χρησιμότητα των ναζί ως "όπλων" ενάντια στον αντικομουνιστικό  Ψυχρό Πόλεμο, που είχε αναδυθεί ήδη μεσούντος του WWII. Τα διαπιστευτήρια των Ναζί σε αυτό τον τομέα ήταν ισχυρότατα.

Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτές οι αιτίες που ο φασισμός δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μας. Ο φιλόσοφος και στοχαστής Alain Badiou, κάνει μια εξαιρετική ανάλυση του φαινομένου αυτού με αφορμή τα αποτελέσματα των πρόσφατων Γαλλικών Προεδρικών εκλογών και ένα αφιέρωμα της Le Monde.

Η μετάφραση και οι επισημάνσεις είναι από το Lenin Reloaded

Ο ρατσισμός των διανοουμένων

του Αλαίν Μπαντιού

Το εύρος της ψήφου υπέρ της Μαριάν Λε Πεν είναι αναπάντεχο και ανησυχητικό: αναζητούμε εξηγήσεις--η πολιτική τάξη προσφεύγει στην ίδια πάντα "πάσης χρήσεως" κοινωνιολογία: η Γαλλία των χαμηλών στρωμάτων --οι παραπλανημένοι επαρχιώτες, οι εργάτες, οι αμόρφωτοι, φοβισμένοι από την παγκοσμιοποίηση, την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης, τη διάλυση των [βιομηχανικών] περιοχών τους, τους άγνωστους ξένους που στέκονται στις πόρτες τους-- ανδιπλώνεται στον εθνικισμό και στην ξενοφοβία. 

Επιπλέον, πρόκειται ήδη για τους "καθυστερημένους" Γάλλους που κατηγορήθηκαν ότι ψήφισαν "Όχι" στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα-- τους αντιπαραθέτουν με τις μορφωμένες, αστικές, σύγχρονες μεσαίες τάξεις που είναι το κοινωνικό αλάτι της μετριοπαθούς μας δημοκρατίας. 

Ας πούμε ότι αυτή η "από τα κάτω Γαλλία" είναι, υπό αυτές τις περιστάσεις, ο γάιδαρος του παραμυθιού, ο ψωραλέος και άθλιος "λαϊκιστής" απ' τον οποίο πηγάζει όλο το κακό της Λε Πεν. Έχοντας πει αυτό, όμως, αυτή η πολιτική-μιντιακή κλαψούρα για τον "λαϊκισμό" είναι παράξενη. Θα μπορούσε η δημοκρατική εξουσία, για την οποία είμαστε τόσο περήφανοι, να είναι αλλεργική προς την ιδέα ότι πρέπει να λάβει υπόψη το λαό; Αυτή, όπως και να 'χει, είναι η γνώμη του λαού, και μάλιστα όλο και περισσότερο. Όταν ρωτήθηκαν "νοιάζονται οι πολιτικοί για το τι σκέφτονται άνθρωποι σαν εσάς;", η εντελώς αρνητική απάντηση "καθόλου" αυξήθηκε από  15% του συνόλου το 1978 σε 42% το 2010! Όσο για το σύνολο των θετικών απαντήσεων  (“Πολύ” ή “αρκετά”), αυτό μειώθηκε από 35% σε 17% (για αυτές και άλλες ενδιαφέρουσες στατιστικές ενδείξεις, συμβουλευτείτε το ειδικό τεύχος του La Pensée, “Ο λαός, η κρίση, η πολιτική” των Guy Michelat και Michel Simon). Το ότι η σχέση ανάμεσα στο λαό και στο κράτος δεν είναι σχέση εμπιστοσύνης είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε.

Δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Γαλλία δεν έχει τον λαό που της αξίζει, και ότι η σκοτεινή ψήφος υπέρ της Λε Πεν επιβεβαιώνει αυτή την ανεπάρκεια; Η ισχυροποίηση της δημοκρατίας θα απαιτούσε η κυβέρνηση να εκλέξει έναν άλλο λαό, όπως πρότεινε ειρωνικά ο Μπρεχτ...

Η θέση μου είναι ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε δύο άλλους ενόχους: στους διαδοχικούς ηγέτες της κρατικής εξουσίας, τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς, και σ' ένα σημαντικό τμήμα διανοουμένων. 

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι οι φτωχοί της επαρχίας που αποφάσιαν να περιορίσουν όσο γίνεται τα βασικά δικαιμώματα των εργατών σ' αυτή τη χώρα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά τους ή η καταγωγή τους, οι οποίοι ζουν εδώ με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Σοσιαλιστής υπουργός το έκανε, και μετά όλοι αυτοί της δεξιάς που άρπαξαν την ευκαιρία. Δεν είναι ο αμόρφωτος επαρχιώτης που δήλωσε το 1983 πως οι απεργοί της Ρενώ – κυρίως Αλγερινοί ή Μαροκινοί– ήταν “μετανάστες (…) κινητοποιημένοι από θρησκευτικές ή πολιτικές οργανώσεις που βασίζονται σε κριτήρια ασύμβατα με τις γαλλικές κοινωνικές πραγματικότητες." 

Σοσιαλιστής πρωθυπουργός ήταν, βέβαια, προς τέρψιν των "εχθρών" του εκ δεξιών. Ποιος από μας είχε την φαεινή ιδέα να πει ότι ο Λε Πεν μιλά για πραγματικά προβλήματα; Μήπως ήταν κανένας αλσατός παρτιζάνος του Εθνικού Μετώπου; Όχι, ήταν ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν. Δεν είναι ο καθυστερημένος πληθυσμός της επαρχιακής ενδοχώρας που δημιούργησε τα "κέντρα φιλοξενείας" που φυλακίζουν, χωρίς πραγματικά δικαιώματα,  όλους όσους επιπλέον στερούνται της δυνατότητας να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά βάσει  μόνο του γεγονότος ότι βρίσκονται εδώ. 

Δεν είναι οι αγανακτισμένοι κάτοικοι των προαστίων των πόλεών μας που έβγαλαν τη διαταγή, η οποία ακούστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, να εκδίδονται γαλλικές βίζες με τον ρυθμό σταγόνας, ενώ την ίδια στιγμή καθορίζουμε τις ποσοστώσεις των απελάσεων που πρέπει πάσει θυσία να γίνονται απ' την αστυνομία. Η διαδοχή περιοριστικών νόμων που επιτίθενται στην ελευθερία και την ισότητα εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και εργάζονται εδώ κάτω απ' το πρόσχημα της αλλοτριότητάς τους, αυτό δεν είναι έργο του αποχαλινωμένου "λαϊκισμού." 

Στο τιμόνι για αυτά τα νομικά εγκλήματα βρίσκουμε το κράτος, απλά και ξεκάθαρα--όλες τις διαδοχικές κυβερνήσεις, αρχής γενομένης από τον Φρανσουά Μιτεράν και συμπεριλαμβανομένων όλων ανεξαιρέτως των διαδοχικών κυβερνήσεων μετά από αυτόν. Σε αυτό το θέμα, και αυτά είναι απλώς δύο παραδείγματα, ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν γνωστοποίησε τη στιγμή που ήρθε στην εξουσία πως δεν ετίθετο ζήτημα ακύρωσης των ξενοφοβικών νόμων του Σαρλ Πασκουά· και ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολλάντ έκανε γνωστό ότι όσον αφορά την πολιτική νομιμοποίησης των χωρίς χαρτιά μεταναστών δεν θα υπάρξει καμία διαφοροποίηση σε σχέση με όσα ίσχυαν κατά την προεδρία του Νικολά Σαρκοζί. Η συνέχεια κατεύθυνσης είναι ξεκάθαρη. Είναι αυτή η πεισματική ενθάρρυνση της ιταμότητας από την πλευρά του κράτους που δημιουργεί την αντιδραστική και ρατσιστική γνώμη, και όχι το αντίθετο. 

Δεν νομίζω, επίσης, πως είναι άγνωστο το γεγονός πως ο Νικολά Σαρκοζί και η συμμορία του βρισκόταν διαρκώς στο μέτωπο του πολιτισμικού ρατσσμού, υψώνοντας ψηλά το λάβαρο της "ανωτερότητας" του αγαπημένου μας δυτικού πολιτισμού και καταθέτοντας προς ψήφιση μια ατέλειωτη σειρά νομοθετικών διακρίσεων που η μοχθηρία τους μας ανατριχιάζει. 

Αλλά στο κάτω-κάτω, δεν βλέπουμε και την αριστερά να ξεσηκώνεται προκειμένου να αντισταθεί με το αναγκαίο σθένος για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας αντιδραστικής μανίας. Η αριστερά έφτασε στο σημείο συχνά να δηλώσει ότι "κατανοεί" αυτή την απαίτηση για "ασφάλεια", και υπερψήφισε ψυχρά τέτοιες ανοιχτά παρανοϊκές αποφάσεις όπως αυτές που είχαν ως στόχο την αποβολή από τον δημόσιο χώρο οποιασδήποτε γυναίκας καλύπτει τα μαλλιά ή το σώμα της. 

Οι υποψήφιοι της αριστεράς δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα ξεκινήσουν έναν αδυσώπητο πόλεμο, όχι τόσο ενάντια στη διαφθορά των καπιταλιστών και στη δικτατορία των προϋπολογισμών λιτότητας, αλλά ενάντια στους χωρίς χαρτιά εργάτες και τους ποινικά υπότροπους νεαρούς, ειδικά αν είναι μαύροι ή Άραβες. Στο ζήτημα αυτό, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά, έχουν καταπατήσει κάθε αρχή. Πρόκειται, για όσους στερούνται χαρτιών, όχι για κράτος δικαίου, αλλά για κράτος εξαίρεσης, για κράτους του μη δικαίου. Αυτοί είναι οι επισφαλείς και όχι οι πλούσιοι υπήκοοι. Αν αναγκαζόμασταν, ο Θεός να μας φυλάει, να απελάσουμε κόσμο, θα ήταν καλύτερα να απελάσουμε τους ηγέτες μας και όχι τους πολύ αξιοπρεπείς εργάτες απ' το Μαρόκο ή το Μαλί. 

Και πίσω απ' όλα αυτά, για πολύ καιρό τώρα, για πάνω από είκοσι χρόνια, ποιον βρίσκουμε; Ποιοι είναι οι ένδοξοι επινοητές της "ισλαμικής απειλής", που, σύμφωνα με τους ίδιους, απειλεί να αποσυνθέσει την δυτική κοινωνία και την όμορφή μας Γαλλία; Ποιοι είναι οι διανοούμενοι που ασχολούνται με το αποτρόπαιο καθήκον των φλογερών επιφυλλίδων, των διαστρεβλωμένων βιβλίων και των κατά παραγγελία "κοινωνιολογικών ερευνών"; Πρόκειται μήπως για μια ομάδα από συνταξιούχους επαρχιώτες και εργάτες σε αποβιομηχανοποιημένες πόλεις; Αυτοί έχτισαν υπομονετικά όλη την υπόθεση της "σύγκρουσης πολιτισμών", της υπεράσπισης του "δημοκρατικού συμβολαίου", τις απειλές στην ωραία μας "κοσμικότητα", τον "φεμινισμό" που εξοργίζεται από την καθημερινή ζωή των γυναικών των αραβικών χωρών;  

Δεν είναι ατυχές ότι τα βέλη στρέφονται αποκλειστικά κατά των ηγετών της άκρας δεξιάς (οι οποίοι απλώς βγάζουν τα κάστανα απ' τη φωτιά), χωρίς να αποκαλυφθεί ποτέ  η τεράστια ευθύνη όσων, στην υποτιθέμενη "αριστερά" --και ας σημειωθεί εδώ ότι πρόκειται τις περισσότερες φορές για καθηγητές φιλοσοφίας και όχι βεβαίως για ταμίες σουπερμάρκετ-- επιχειρηματολογούσαν παθιασμένα πως οι Άραβες και οι μαύροι, και ιδιαίτερα οι νέοι, διαφθείρουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, διαστρέφουν τα προάστιά μας, προσβάλλουν τις ελευθερίες μας και τις γυναίκες μας; Ή ότι "παραείχαμε πολλούς" στις ποδοσφαιρικές μας ομάδες; Ακριβώς όπως κάποτε μίλαγε κάποιος για Εβραίους και "μέτοικους", αυτούς απ' τους οποίους η αιώνια Γαλλία απειλείται θανάσιμα. 

Δεν αμφιβάλλω ότι εμφανίστηκαν κάποια φασιστικά γκρουπούσκουλα που δρούσαν στο όνομα του Ισλάμ. Αλλά υπάρχουν επίσης φασιστικά κινήματα που ταυτοποιούνται ως υπερασπιστές της Δύσης ή του Χριστού του Βασιλέως.  Αυτό το γεγονός δεν εμποδίζει κανέναν ισλαμοφοβικό διανοούμενο απ' το να επαινεί ατελείωτα την ανώτερή μας "δυτική" ταυτότητα και να καταλήγει στο να εναποθέτει της αξιοθαύμαστές μας "χριστιανικές ρίζες" στην λατρεία μιας κοσμικότητας, για την οποία η Μαρίν Λε Πεν (που ανήκει πλέον στους φανατικότερους οπαδούς του εν λόγω δόγματος) αποκάλυψε επιτέλους το είδος της πολιτικής που την εκκολάπτει.

Στην πραγματικότητα, οι διανοούμενοι είναι που επινόησαν την αντιλαϊκή βία, που έχει κύριο στόχο τη νεολαία των γκέτο, και που είναι το πραγματικό μυστικό της Ισλαμοφοβίας. Και είναι οι κυβερνήσεις, ανίκανες να χτίσουν μια πολιτική κοινωνία ειρήνης και δικαιοσύνης, που παρέδωσαν ως εξιλαστήρια θύματα στις συγχυσμένες και τρομαγμένες εκλογικές τους πελατείες τους ξένους, και κυρίως τους Άραβες εργάτες και τις οικογένειές τους. Όπως πάντα, η ιδέα --έστω και εγκληματική-- έρχεται πριν απ' την εξουσία, η οποία με τη σειρά της διαμορφώνει τη γνώμη που χρειάζεται. Οι διανοούμενοι --τι κι αν είναι αξιοθρήνητοι-- έρχονται πριν απ' τον υπουργό, που κατασκευάζει τους ακολούθους του. 

Το βιβλίο --ακόμα και όταν είναι για πέταμα-- προηγείται της προπαγανδιστικής εικόνας, που αντί να διδάσκει, παραπλανεί. Και ως αποτέλεσμα τριάντα χρόνων υπομονετικών συγγραφικών προσπαθειών, η πολεμική και η "ανίδεη" εκλογική αναμέτρηση βρίσκουν την φρικτή ανταμοιβή τους στις βαριεστημένες συνειδήσεις και στην αγελαία ψήφο.

Ντροπή σ' αυτές τις διαδοχικές κυβερνήσεις, που όλες τους αναμετρήθηκαν γύρω από τα αλληλένδετα ζητήματα της "ασφάλειας" και του "μεταναστευτικού", ώστε να αποκρύψουν ότι εξυπηρετούσαν κυρίως τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας! Ντροπή στους νεορατσιστές και αδιόρθωτα εθνικιστές διανοούμενους, που επίμονα και συστηματικά συγκάλυπταν το κενό που άφησε στα λαϊκά στρώματα η παροδική έκλειψη της κομμουνιστικής υπόθεσης με ένα σωρό ανοησίες για τον ισλαμικό κίνδυνο και την καταστροφή των "αξιών" μας!  

Αυτοί πρέπει τώρα να απολογηθούν για την απειλή του καλπάζοντος φασισμού, του οποίου την ιδεολογική ανάπτυξη προώθησαν χωρίς σταματημό. 

Πηγή Le Monde