Περί υπαλλήλων, παραγωγικότητας και δαιμόνων

Τις τελευταίες μέρες πυροδοτήθηκε έντονος διάλογος αλλά και αντιπαράθεση σχετικά με τις φραστικές και σωματικές επιθέσεις που δέχτηκε στην Θεσσαλονίκη Γερμανική αντιπροσωπεία, στον απόηχο των δηλώσεων Φούχτελ περί αποτελεσματικότητας και αμοιβαίας σύγκρισης μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Πιθανόν και ο κύριος Φούχτελ να παρεξηγήθηκε. Ίσως και να μην ήταν στις προθέσεις του να πει πως οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι, ίσως απλά να εννοούσε πως κινούνται μέσα σε ένα μηχανισμό που τους εμποδίζει να είναι παραγωγικοί. Δεν ξέρω, και να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει γιατί η πρόθεση αυτού του κειμένου δεν είναι η ανάλυση των λόγων που ώθησαν τον κ. Φούχτελ στις δηλώσεις αυτές.

Σαν αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η εν γένει στάση και η φιλοσοφία, τόσο του κ. Φούχτελ, όσο και του κ. Τόμσεν αλλά και όλων των υπολοίπων υπαλλήλων της τρόικα και του ΔΝΤ.

Οι συγκεκριμένοι κύριοι διεκπεραιώνουν άψογα, στο βαθμό που είναι εφικτό με βάση τα προβλήματα που συναντούν στην Ελλάδα, τα καθήκοντα που τους ανέθεσαν οι εργοδότες τους. Δεν διακατέχονται από συναισθηματισμούς ούτε από ιδεοληψίες και ασφαλώς δεν είναι σαδιστές να απολαμβάνουν να μας βλέπουν να υποφέρουμε κάτω από την επίδραση των μέτρων που λαμβάνονται καθ' υποδείξεώς τους. Απλά κάνουν το καθήκον τους ως υπάλληλοι και το κάνουν όσο μπορούν καλύτερα και παραγωγικότερα ακολουθώντας απλώς διαταγές αφού ασφαλώς ο κ. Φούχτελ ή ο κ. Τόμσεν ή οποισδήποτε άλλος στην θέση τους -ας μην εμμένουμε στα συγκεκριμένα πρόσωπα γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός- δεν χαράζουν την πολιτική των οργανισμών ή των κρατών, των οποίων είναι υπάλληλοι /υπήκοοι.

Σε αυτές ακριβώς τις έννοιες, του υπαλλήλου, της παραγωγικότητας και του καθήκοντος είναι που θέλω να σταθώ.

Όλοι ή τουλάχιστον όσοι είστε πάνω από 35 ετών και δεν σας έχουν κάψει τους εγκεφάλους οι καθηγητές σας στα σχολεία/φροντιστήρια, θα γνωρίζετε το όνομα του Άντολφ Άιχμαν. Θεωρήθηκε ο αρχιτέκτονας της "τελικής λύσης" [Endlosung] που οδήγησε στο θάνατο εκατομμύρια Εβραίους της Ευρώπης. Συνελήφθη αρκετά μετά τον πόλεμο, δικάστηκε και εκτελέστηκε από τους Ισραηλινούς το 1962.

Αυτό που έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια της δίκης του ήταν το γεγονός πως σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν το τέρας που όλοι νόμιζαν, η Χάνα Άρεντ μάλιστα είπε πως περισσότερο έφερνε σε κλόουν και για μια φορά ακόμα έγινε λόγος για την περίφημη κοινοτοπία του κακού.

Ποιος ήταν αλήθεια ο Άιχμαν; Ένα ανθρωπόμορφο τέρας, η ενσάρκωση του κακού, ένα άψυχο ρομπότ, που απολάμβανε το θάνατο εκατομμυρίων, ο αρχιτέκτονας του ολοκαυτώματος ;

Θα σας απαντήσω κατηγορηματικά , ΟΧΙ.

Αρχιτέκτονας της τελικής λύσης ήταν το πρωτοπαλίκαρο του Χίμλερ , ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος και έπαιζε θαυμάσιο βιολί. Η τελική λύση ξεκίνησε με τη συνδιάσκεψη της Βάνζεε -στην οποία συμμετείχε και ο  Άιχμαν-και η οποία ξεκίνησε με την περίφημη φράση του Χάιντριχ , "Η Ευρώπη πρέπει να εκκαθαριστεί από τους Εβραίους από την Ανατολή ως τη Δύση".

Τον Χάιντριχ τον σκότωσαν Τσέχοι αντάρτες το 1942. (Αν θέλετε περισσότερα ανοίξτε κανένα βιβλίο ε ;)

Στην Νυρεμβέργη, απόντος του Άιχμαν και με τον Χάιντριχ νεκρό του τα φόρτωσαν όλα κλπ, κλπ.

Ο Άιχμαν δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα πάρα πολύ ικανός υπάλληλος-στέλεχος των SS- στα.... logistics. Αυτός οργάνωσε τα σχέδια μεταφοράς και εκκένωσης των Εβραίων από τις κατεχόμενες χώρες στα στρατόπεδα εργασίας και εξόντωσης. Με δεδομένη την κατάσταση και τον φόρτο λόγω των στρατιωτικών επιχειρήσεων, του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου στην Ευρώπη του πολέμου, αυτός ήταν ένας άθλος επινοητικότητας και σχεδιασμού. Ο Άιχμαν δεν σκότωσε ούτε έναν προσωπικά και από πουθενά δεν προέκυψε ότι απολάμβανε τον θάνατο των άλλων. Ο ίδιος περιέγραψε τον εαυτό του σαν κάποιον που προσπαθούσε να κάνει την δουλειά του όσο το δυνατόν καλύτερα και παραδέχτηκε πως η εξόντωση των Εβραίων τελικά δεν ήταν σωστή κίνηση !!

Ήταν ένας γραφειοκράτης με εξαιρετικό ταλέντο και πρωτοβουλία, πολύ ικανός στα καθήκοντα του που έκανε ότι έκανε με απόλυτη ευσυνειδησία αφού από αυτό εξαρτιόταν η σταδιοδρομία του,  ήταν απλά ένα μεσαίο στέλεχος  -απλός συνταγματάρχης ήταν- που οποιαδήποτε εταιρία θα χαιρόταν να είχε.

Σαν τον Άιχμαν, την περίπτωση του οποίου χρησιμοποιώ λόγω αναγνωρισιμότητας, υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, βέβαια υπήρχαν και ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες αλλά ήταν οι εξαιρέσεις και από καμιά μελέτη δεν προκύπτει ότι οι Γερμανοί είναι ως λαός περισσότερο διεστραμμένος και δολοφονικός από οποιονδήποτε άλλο λαό.

Επομένως μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι το ολοκαύτωμα και όλα τα εγκλήματα πολέμου, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εκτελέστηκαν από καθημερινούς απλούς ανθρώπους-σαν εσάς και εμένα- οι οποίοι τα σχεδίασαν τα οργάνωσαν και τα εκτέλεσαν είτε ακολουθώντας διαταγές είτε εκδίδοντας τες στο όνομα του Φύρερ και του Volk , πιστεύοντας ότι πράττουν το σωστό για τον λαό και το έθνος τους. 

Ο Χίτλερ μέσα από την ματιά του Τσάρλι Τσάπλιν, αποκαλύπτεται στην ουσία του. Ένα μάλλον γελοίος φαφλατάς, αποτυχημένος αρχιτέκτονας και ζωγράφος, με εμμονές και μεγάλες ικανότητες στη χειραγώγηση του πλήθους.Αυτήν είναι η κοινοτοπία του κακού, οι άνθρωποι οι καθημερινοί, οι υπάλληλοι, οι γραφειοκράτες,  οι έφεδροι στρατιώτες, που προσπαθώντας να κάνουν την δουλειά τους κάνουν φρικτά πράγματα και  μένουν με την ακλόνητη πεποίθηση πως έκαναν το καθήκον τους.

Μην έχετε αμφιβολία και μην προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας πως αν εσείς ήσασταν στην θέση τους θα κάνατε διαφορετικά. Θα κάνατε ακριβώς όμοια. 

Το ίδιο κάνουν και οι κ.κ.  Φούχτελ, Τόμσεν και όλοι οι γραφειοκράτες υπάλληλοι των διεθνών τραπεζών, απλά την δουλειά, τους που δεν είναι άλλη από τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Δεν βλέπουν ανθρώπους, βλέπουν νούμερα, στατιστικές και επιτεύξιμους ή μη στόχους. Το ποιες είναι οι επιπτώσεις στην ζωή και στην ευημερία πραγματικών ανθρώπων, που προκύπτουν σαν αποτελέσματα copy/paste και εγγραφοδιαγραφών λογιστικών φύλλων απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί μέσα τους έχει συντελεστεί η συναισθηματική αποσύνδεση του γραφειοκράτη που του επιτρέπει να διαχωρίζει τις   αποφάσεις του και τη ζωή του εν γένει από την ζωή των όσων επηρεάζουν οι πράξεις του. Υπό αυτό το πρίσμα, αδίκως τους βρίζουν και τους προπηλακίζουν εφόσον δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δουλεύουν και να παλεύουν για το μεροκάματο, τα μπόνους και τη σταδιοδρομία τους.

Από την άλλη κακώς ισχυρίζονται και άλλοι ότι οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι και εντολοδόχοι είναι άμοιροι ευθυνών και στην ουσία δεν έχουν καμιά εξουσία. Έχουν την εξουσία που τους παρέχουν τα αφεντικά τους να υλοποιούν τις πολιτικές τους στο όνομα τους (βάλτε ότι θέλετε Volk, Furher, Κόμμα, Χούντα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Τρόικα, ΔΝΤ κλπ) και σαν τέτοια εκτελεστικά όργανα ασκούν καθοριστική επίδραση. Εξάλλου η Νυρεμβέργη αλλά και άλλα δικαστήρια, απέδειξαν πως η φράση "εκτελούσα εντολές" έπαψε να αποτελεί δικαιολογία για την απόσειση προσωπικών ευθυνών. Έτσι υπό αυτό το πρίσμα δικαίως τους ζητούνται ευθύνες και συγκεντρώνουν οργή στο πρόσωπό τους, άσχετα αν οι προσωπικές επιθέσεις και οι άτακτοι προπηλακισμοί δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση ενδεδειγμένη και αποτελεσματική λύση.

Μην περιμένετε να δείτε φάτσες δαιμόνων και αιμοδιψείς τύπους να χαίρονται με την εξαθλίωση του Νότου και να τραβάνε χαρακιές στα tablets τους κάθε φορά που ένας συνταξιούχος αυτοκτονεί ή κάθε φορά που κατάσχεται ένα σπίτι από μια τράπεζα.Είναι απλοί άνθρωποι, με τα πάθη, τις αδυναμίες τους που αγαπούν τις οικογένειές τους.Τώρα αν κάποια στιγμή στο μέλλον παραδεχτούν ότι ο οικονομικός εξανδραποδισμός του Νότου δεν ήταν και η καλύτερη λύση και κάπου είχαμε ένα σφάλμα στο σχεδιασμό, τι να γίνει ; Αυτοί απλοί υπάλληλοι ήταν, απλά την δουλειά τους έκαναν και τι έφταιγαν στο κάτω - κάτω;

Απλά η δουλειά τους είναι το ξεζούμισμα το δικό μας και η εξασφάλιση των κερδών των εργοδοτών τους. Φυσικά όλα αυτά μπορούν και καμουφλάρονται κάτω από μεγάλες ιδέες και ιδανικά έτσι ώστε να εξασφαλίζεται το απαραίτητο θεωρητικό και ηθικό υπόβαθρο για την εφαρμογή των λύσεών τους.

----------------------------------------------------------

Μόνο κάτι αγαθοί ψευτο-φιλελεύθεροι νομίζουν ότι η τρόικα και η Γερμανία εμφορούνται από το πνεύμα του διαφωτισμού και μπλα μπλα μπλα, και γίνονται οι κατά Λένιν χρήσιμοι ηλίθιοι τους, αποτελώντας έτσι -άθελά τους- την πέμπτη τους φάλαγγα. Προφανώς δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η παταγώδης αποτυχία του καπιταλισμού να δείξει αυτοβούλως ανθρώπινο πρόσωπο, δεν τους έχουν πείσει ακόμα. Εμμένουν στην παθολογική, σχεδόν Μακαρθική κομμουνιστοφοβία τους - ίσως όχι άδικα- και οδηγούνται σε διχοτομικούς αφορισμούς του τύπου "καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά λατινική καλύπτρα", ξεχνώντας ότι ίσως υπάρχει και άλλος δρόμος που δεν οδηγεί απαραίτητα στην Βόρεια Κορέα ή στο Δ' Ράιχ  ή ότι ενδεχομένως να μην είναι και σωστή η αντικατάσταση της χριστιανικής θεολογίας από την οικονομική θεολογία.

-----------------------------------------------------------------

Δεν λέω πως οι εκπρόσωποι της τρόικας εκτελούν κάποιοι έγκλημα-προς το παρόν τουλάχιστον-  και κανείς δεν ξέρει τι θα λέμε σε 20 χρόνια από σήμερα. Αυτό που θέλω να πως είναι πως δεν πρέπει να υποτιμούμε την δύναμη και την θέληση γραφειοκρατών-υπαλλήλων οι οποίοι στο όνομα της παραγωγικότητας και του καθήκοντος είναι ικανοί για το χειρότερο με τις καλύτερες προθέσεις, με  την απόλυτη απάθεια και ψυχρότητα που χαρίζει η βεβαιότητα ότι πράτεις το σωστό και πως αυτοί σπάνια είναι άμοιροι των ευθυνών που πηγάζουν από την άσκηση των καθηκόντων τους.

Επίσης για να μην θεωρηθώ προκατειλημμένος, πιάστηκα με την περίπτωση του Άιχμαν, επειδή διάβασα πρόσφατα κάτι για αυτόν. Θα μπορούσα να βρω και άλλα παραδείγματα στα οποία συντελέστηκαν μεγάλα εγκλήματα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους με γραφειοκρατικές διαδικασίες και εξουσίες και οι οποίοι νόμιζαν ότι επιτελούσαν σημαντικό έργο για την πατρίδα τους.

Read more...

Υγρόν πυρ #03

Προς :

• Δεξιούς τρέχα - γύρευε
• Νοσταλγούς του Μεταξά
• Ψεκασμένους
• "Χτισμένους" χρυσαυγίτες
• Αριστερούς ινστρούχτορες
• Απολογητές του υπαρκτού σοσιαλισμού
• Ακραιφνείς μνημονιακούς
• Θεολόγους Φιλελεύθερους
• Δραχμολάγνους
• Δραχμοφοβικούς
• Πασόκους διαπλεκόμενους
• Παρτάκηδες - βολεμένους συνδικάλες

Με ξένο κώλο μάγκες, γίνομαι και εγώ πούστης*.

(* Με κάθε σεβασμό στους gay)

Read more...

Εδώ παπάς εκεί.... Βαξεβάνης

Σε κουβέντα που είχα προ καιρού με έναν γνωστό μου, μεγαλύτερο και αρκετά διαβασμένο και "χωμένο", τον ρώτησα γιατί στην ευχή η τρόικα-με την ντόπια ανοχή και παρότρυνση- ενώ βλέπει την κατάσταση μας, συνεχίζει το ξεζούμισμα και την πρέσα ;
Μου απαντάει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι λόγω της τεράστιας φοροδιαφυγής που υφίσταται αποδεδειγμένα στην χώρα μας, υπάρχει πολύ χρήμα από μαύρο έως γκρίζο, καμουφλαρισμένο, είτε σε λογαριασμούς είτε σε ακίνητα (σπίτια, διαμερίσματα, οικόπεδα κλπ). Επομένως προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρούνε πως θα βάλουν χέρι σε όλους αυτούς τους κατέχοντες.
Το πρόβλημα είναι ότι πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, τους μισθωτούς δηλαδή δημοσίου και ιδιωτικού, που τους καθαρίζεις τα μάτια με δυο τρία απλά νομοσχεδιάκια και τους κόβεις όσα θέλεις από την άμεση μισθοδοσία, το άλλο σκέλος δηλαδή το να βρεις ποιοι και τι έχουν που, και να τους βάλεις χέρι είναι πολύ δύσκολο.
Αφενός γιατί προϋποθέτει αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς που δεν διαθέτουμε, αφετέρου γιατί πολλές φορές απαιτείται και η συνεργασία δημοσίων και ιδιωτικών φορέων του εξωτερικού.
Η λίστα Λαγκάρντ, που υποπτεύομαι είναι μόνο μια από πολλές παρόμοιες, αποδεικνύει περίτρανα αυτό που ο γνωστός μου έλεγε στην αρχή, ότι δηλαδή ο Έλληνας έχει χρήμα και χρήμα που δεν φαίνεται χωρίς αυτό επαναλαμβάνω να σημαίνει απαραίτητα ότι το έχει και παράνομα, το ηθικό μέρος ας το αφήσουμε για την ώρα.
Άρα από μια σκοπιά καλά κάνουν και μας πατάνε και άλλο το καρύδι.
Από μια άλλη σκοπιά αυτοί που έχουν το χρήμα, συνήθως είναι και αρκετά έξυπνοι να φυλαχτούν από τέτοιες κακοτοπιές και κρατικές επιδρομές στα πουγκιά τους. Έχουν εταιρίες οφσορ και ονσορ, λογιστές μάγκες, personal banking κλπ κλπ.Ζήτω ο καπιταλισμός και οι νόμοι του κράτους δικαίου. Από πότε είναι έγκλημα στο κάτω κάτω να έχεις λεφτά;  Live your myth in Greece.
Αυτοί που δεν έχουν, κάθονται και τρώνε την π%υτσ@ και γκρινιάζουν για την άδικη τρόικα και καταριούνται το πατρικό σπίτι που κληρονόμησαν από τον παππού στο χωριό και αναγκάζονται να κόψουν το ρεύμα και όταν πάνε Σαββατοκύριακο είναι με τις μπαλαντέζες από τον μπάρμπα δίπλα. Live your myth in Greece too.
Το πρόβλημα με την Λίστα Λαγκάρντ δεν είναι ότι ανακαλύψαμε ότι ο τάδε ή ο δείνα φραγκάτος εφοπλιστής, γιατρός, επιχειρηματίας ή εκδότης είχε λεφτά στο εξωτερικό. WTF, σιγά μην δεν είχε ;;;; Το θέμα είναι πως ανακαλύψαμε ότι η Κίτσα η κομμώτρια, ο Μπάμπης ο υδραυλικός και ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης είχαν λογαριασμούς με φράγκα στο εξωτερικό. Αυτό είναι που μας σόκαρε λίγο. Σαν να ζει δίπλα σου ένας serial killer αλλά child 44. Βγαίνεις μετά σαν ροφός στα κανάλια και λες :
"Ήταν πολύ καλό παιδί και ήσυχος. Κάθε φορά μας καλημέριζε στο ασανσέρ και μας βοηθούσε να κατεβάζουμε τα σκουπίδια. Είμαστε σοκαρισμένοι" και άλλα παρόμοια.
Αυτό λοιπόν αποκάλυψε η λίστα και μην γελιέστε θα υπάρχουν και άλλες μικρές και μεγάλες.
Οπότε μάλλον δίκιο είχε ο γνωστός , ο Έλληνας έχει χρήμα και δεν είναι στα σεντούκια ή στα στρώματα.
Τώρα οι περισσότεροι ασχολούνται με το αν ήταν παραβίαση προσωπικών δεδομένων η κίνηση του Βαξεβάνη κλπ. Αυτό είναι το ταχυδακτυλουργικό παπατζίδικο τρικ για να χάσεις τον "παπά" από τα μάτια σου. Το θέμα, ο παπάς δηλαδή, είναι η λίστα και γιατι βολόδερνε από γραφείο σε γραφείο και το αν έχει γίνει έλεγχος και τι αποκάλυψε, όχι αν είχε ή δεν είχε δικαίωμα ο Βαξεβάνης να την δημοσιεύσει. Αυτό αν θέλετε είναι υποερώτημα σε άλλο επίπεδο.
Οπότε μάλλον το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και μετά από όλα αυτά,  στο τέλος το κ@υλί θα το φάνε πάλι οι ίδιοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί με τους λογαριασμούς, είτε τους νόμιμους είτε τους παράνομους είτε τους ηθικούς είτε τους εκμαυλισμένους, αφού στο τέλος θα θυμόμαστε μόνο τον Βαξεβάνη και όχι τον Παπακωνσταντίνου, τον Μπένι, τον Διώτη, τον Καπελέρη ή τα ονόματα στη λίστα μαζί με τα ποσά.

Στο κάτω κάτω, κάπως έτσι αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι την φιλελεύθερη οικονομία:
Σαν την δική τους ελευθερία αλλά με την οικονομία των άλλων..

---------------------------------------------------------------------------

Ας συνεισφέρω λίγο και εγώ στο περιρρέον περιβάλλον των θεωριών συνωμοσίας.  Ο Βαξεβάνης είναι και καλά πληρωμένο παπαγαλάκι προκειμένου να μας αποσπάσει από την λίστα καθαυτή !!! 

Καλό ε ;;;;;;;;

Read more...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Τις τελευταίες ημέρες τα  επεισόδια μεταξύ μελών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής από τη μία και πολιτών από την άλλη που σημειώθηκαν έξω από το θέατρο «Χυτήριο» για την παράσταση «Corpus Christi» καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ειδησεογραφίας, δίνοντας την ευκαιρία  στα ΜΜΕ για διακριτή οριοθέτηση προοδευτικού – συντηρητικού, που ταυτίζεται με το   φασιστικό, με σημείο αιχμής την ελευθερία της έκφρασης. Έτσι, κι εκείνη η αριστερά  (ΔΗΜΑΡ) που προσυπογράφει την εξαθλίωσή μας  ή υπόσχεται (ΣΥΡΙΖΑ) τον εξωραϊσμό της, βρίσκει  επιτέλους ένα πεδίο να αναδείξει την προοδευτικότητά της αγωνιζόμενη για την ελευθερία της έκφρασης. Στο σημείο αυτό όλες οι φωνές του κυρίαρχου λόγου  συγκλίνουν-  όλες αντίθετες σε κάθε είδους λογοκρισία, μια φανερή μορφή καταπίεσης,   σε αντιδιαστολή με τη φασιστική αντίληψη.

              Μόνο που αυτό δε σημαίνει και τοποθέτηση υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, εφόσον η ελευθερία της έκφρασης  δεν  υπάρχει αφηρημένα, γιατί σε μια ταξική κοινωνία κι αυτή  έχει ταξικό χαρακτήρα. Επομένως ελευθερία της έκφρασης σημαίνει την ελευθερία έκφρασης της εκάστοτε   άρχουσας τάξης. Σε τελευταία ανάλυση, ή έννοια της περιβόητης ελευθερίας της έκφρασης, έτσι όπως παρουσιάζεται από τους φιλελεύθερους αστούς, κυρίως  περιορίζεται στη δυνατότητα του καθένα να μιλά και  να γράφει ελεύθερα και στην καλύτερη περίπτωση τελευταία  περιλαμβάνει ακόμα και τη δυνατότητα επηρεασμού του κοινού με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία συνεχίζει όμως  να είναι περιθωριακή και περιορισμένη, παρά  τη διόγκωση της επιρροής που τελευταία της απέδωσε ο κυρίαρχος λόγος, (οργάνωση   κινήματος των αγανακτισμένων, ή της αραβικής άνοιξη κλπ.)  ως άλλοθι περισσότερο για τη δική του κυριαρχία μέσα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, που βρίσκονται βέβαια  στα χέρια της άρχουσας τάξης. Έχοντας λοιπόν τη δυνατότητα χειραγώγησής μας και θεσμοθέτησης των ορίων της ελευθερίας έκφρασης,   η κυρίαρχη τάξη είναι πολύ πιο εύκολο να επιτρέψει και τη δυνατότητα επηρεασμού του κοινού όταν έχει εξασφαλίσει, με διάφορους τρόπους, ότι αυτός που  εκφράζεται ελεύθερα υπηρετεί την ιδεολογία της ή τουλάχιστον η ίδια μπορεί να ιδιοποιηθεί τη δική του.

           Ακόμα περισσότερο,  όταν η αντιπαράθεση  για την ελευθερία της έκφρασης  εφαρμόζεται σε παρωχημένες μορφές  κοινωνικής σύγκρουσης, αυτές που αφορούν θρησκευτικά θέματα και που πια κανένα ρήγμα στη σημερινή κυρίαρχη τάξη πραγμάτων δεν μπορούν να επιφέρουν, είναι εύκολο να καμουφλαριστεί ο κυρίαρχος λόγος σε αριστερό, μεταφέροντας τη σύγκρουση σε ανώδυνα γι’ αυτόν πεδία. Μοιάζουν σαν όλες αυτές οι αντιδράσεις, αλλά και το ίδιο το έργο με το θέμα του, να διαπλέκονται  σε μια δραστηριότητα παιχνιδιού, όπου οι μεν  θεατές  και υπερασπιστές του έργου θεωρούν έως και επαναστατική πράξη  την κριτική  για τμήμα  του  εποικοδομήματος της κοινωνίας που έχει πια περιορισμένη δυναμική,  οι δε κατήγοροί του ότι υπερασπίζονται μια πίστη που δεσμεύει σε παλιές συγκρούσεις, αλλά έχει μεγάλο ακροατήριο. 

             Και  τα καλλιτεχνικά έργα  όμως και οι αντιδράσεις που αυτά προκαλούν αποτελούν τελικά μια πολιτική δήλωση. Είτε είναι σύμφωνα με τις κυρίαρχες αντιλήψεις της κοινωνίας είτε έρχονται σε καθαρή αντίθεση μ’  αυτές, σίγουρα όμως δεν μπορούν να δραπετεύσουν από τις  περιρρέουσες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες. Ακόμα κι αν κάποια έργα δίνουν την εντύπωση  ότι εκφράζουν κάποιες εσωτερικές αντιφάσεις ή συγκρούσεις της κοινωνίας στην πραγματικότητα μπορεί  να μην  είναι παρά διακόσμηση καθιερωμένων αντιλήψεων και αποδεκτών συμπεριφορών, χωρίς κάποιο ειδικό βάρος, και χωρίς να  προσφέρουν  μια βαθύτερη κατανόηση για την εσωτερική δομή της κοινωνίας. Μοιάζουν λοιπόν  οι  συγκρούσεις για το επίμαχο θεατρικό έργο κι ίσως και το ίδιο το έργο,  σ’ αυτά τα όρια να κινούνται.  Άλλωστε,  στην πραγματικότητα, οι προοδευτικοί, που υπερασπίζονται την ανεκτικότητα του συστήματος, έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει κάθε αίτημα και  επαναστατική προοπτική, κηρύττοντας  την ανακωχή μαζί του για  χάρη της  δυνατότητας προσωπικής απελευθέρωσης, προσφέρουν  αυταπάτες και εφησυχασμό. Και οι φασίστες, που παρουσιάζονται υπερασπιστές αξιών, υποκαθιστώντας  η συμπληρώνοντας με τη δράση τους  κρατικές λειτουργίες, διαφημίζουν την ά- λογη  δύναμή τους,  που τη στεριώνουν στις χιλιάδες δειλίες, οι οποίες επειδή κατάπιαν όλες τις ταπεινώσεις ψάχνουν τη δύναμη που θα τους λυτρώσει. Μοιάζουν να συγκρούονται, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ίδιο το πολιτικοοικονομικό  σύστημα, με τα αδιέξοδά του που εξαθλιώνουν τις υποτελείς τάξεις.

              Τελικά,  κάτι οι  φωνές των μακάριων στον καταναλωτικό προοδευτισμό τους  αριστερών, κάτι οι  φωνές  των  μπράβων του συστήματος   με τις σιδερένιες γροθιές, όλο και ελπίζει και εύχεται το πολιτικό σύστημα πως θα τα καταφέρει να αμβλυνθούν προοδευτικά οι κοινωνικές αντιδράσεις, αναδεικνύοντας μέσα από τη σύγκρουση προοδευτικού – συντηρητικού με παλιούς όρους, νέες κοινωνικές ισορροπίες, που όμως μοιάζουν τόσο με νεκρανάσταση παλιών.

Από Dies Brumalis

Read more...

Περί αιολικών (ξανά) , μπας και το χωνέψουν κάποιοι

"...Ο ενεργειακός σχεδιασμός στη χώρα μας «βαφτίζει» μέσω των επονομαζόμενων «Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας» ως «πράσινη», καθαρή και δωρεάν ενέργεια, δραστηριότητες, πουούτε «πράσινες», ούτε καθαρές, ούτε δωρεάν είναι. Ίσα ίσα το αντίθετο..." 

"...σπατάλη δις ευρώ, η ανεπανόρθωτη αλλοίωση του περιβάλλοντος και του ελληνικού τοπίου, ενώ παράλληλα θα επιφέρει καίριο πλήγμα στον τουρισμό, προκαλώντας, μεταξύ άλλων, την υποβάθμιση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αλλά και της ποιότητας της ζωής όλων μας. Όλα αυτά, ΧΩΡΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΥΛΗΤΗ ΦΘΗΝΗ, ΚΑΘΑΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΡΕΥΜΑ..." 

"...Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η αιολική ενέργεια δεν μπορεί να αντικαταστήσει ούτε μία μονάδα λιγνίτη/άνθρακα. Όσο πιο πολλοί αιολικοί σταθμοί εγκαθίστανται, τόσο περισσότερες θερμικές μονάδες χρειάζονται για εφεδρεία. Κι αυτό διότι οι αυξομειώσεις του ανέμου αποσταθεροποιούν το δίκτυο κι απαιτούν ειδική και ακριβή διαχείριση με επιπλέον πανάκριβους εξοπλισμούς. Είναι επίσης γνωστό από πάμπολλες οικονομοτεχνικές μελέτες πως οι αιολικοί σταθμοί στοιχίζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι παράγουν και πως δε θα υπήρχε καμιά εταιρεία να επενδύσει σε αυτούς, αν δεν υπήρχαν οι επιδοτήσεις τους. Άρα «επενδύοντας» η Πολιτεία σε αιολικούς σταθμούς, στην ουσία χρηματοδοτεί κάτι μη παραγωγικό και αμφιβόλου χρησιμότητας,(αφού το ρεύμα που παράγεται, αν δε χρειάζεται την παρούσα στιγμή δεν μπορεί να αποθηκευτεί και να χρησιμοποιηθεί όταν χρειάζεται)σπαταλώντας αναίτια σε μια περίοδο βαθιάς ύφεσης και κρίσης, χρήματα των φορολογούμενων πολιτών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε άλλους τομείς, πιο παραγωγικούς ή/και ωφέλιμους..."

Εγώ λέω ότι στου Τατούλη την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Είναι σε αποστολή από τον Φούχτελ, και έχει φοιτήσει στην Μεγάλη των Χελίων Σχολή. Το Πασόκ ΔΕΝ είναι πια εδώ. Έληξε ο ρόλος του. Τώρα έχουμε τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και όπου ντρέπονται οι Δήμαρχοι (που φαίνονται) υπάρχουν οι Περιφερειάρχες, που είναι ...αλλού. Όπως οι παλιοί καλοί Νομάρχες την δεκαετία του 1960. Εκτελούνται εντολαί, προσκυνούμεν Αγά μου και ό,τι έχει έχει ευχαρίστησιν η σεπτή ηγεμονία Σας.

Η ανάρτηση από τον Αρχαίο

Read more...

Υγρόν πυρ #02

Τα χρήματα  που δεν πλήρωσαν "οι έχοντες" - σύμφωνα πάντα με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και την περίφημη συνέντευξη τύπου- είναι περισσότερα από τα όσα π.χ. ;

- Δεν πληρώνουν οι τζαμπατζήδες στα λεωφορεία ή στο ΜΕΤΡΟ

- Δεν πληρώνουν αυτοί που σηκώνουν τη μπάρα στα διόδια

Έχει υπολογίσει κανένας την αναλογία φοροδιαφυγής ανάμεσα σε φτωχούς / πλούσιους. ;

Ο φτωχός είναι κλέφτης / φοροφυγάς / μπαταξής / αντικοινωνικός

Ο πλούσιος απλά κάνει ρυθμίσεις / διαπραγματεύεται / επωφελείται ευεργετικών διατάξεων / του λένε και μπράβο όταν πληρώνει, προφανώς επειδή αν ήθελε μπορούσε και να μην πληρώσει καθόλου

Ο φτωχός κλείνει κανένα ημιυπαίθριο και προσπαθεί με χίλιες μαϊμουδιές -με την ευλογία του κράτους που προσπαθεί να εισπράξει - να τον νομιμοποιήσει.

Ο πλούσιος φτιάχνει κανένα mall, κανένα συγκροτηματάκι γραφείων, καμμιά βιλίτσα και πάλι τα ίδια.

Τα πάντα είναι θέμα λεκτικής διατύπωσης και ποσότητας γιατί ο φοροφυγάς ή ο αυθαίρετος είναι πάντα τέτοιος άσχετα αν μιλάμε για 100 ή για 100,000 ευρώ ή για ένα γκαράζ ή για βίλλα 2,000 τ.μ. με ναΐσκο για να πάρουμε ρεύμα.

Τελικά όλα τα γουρουνάκια είναι ίσα αλλά κάποια είναι περισσότερο ίσα από τα άλλα.

Οι φτωχοί στην Ελλάδα βρίζουν τους πλούσιους γιατί απλά θα ήθελαν και οι ίδιοι να είναι πλούσιοι και να κάνουν τα ίδια.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι είναι στη μοίρα τους, με τα μυαλά που έχουν, να είναι μια ζωή στον τροχό και να αγωνίζονται για λίγα ψίχουλα ασυδοσίας για την πάρτη τους, αλληθωρίζοντας ψηλά, αδυνατώντας να καταλάβουν την ρίζα τους προβλήματος, που είναι οι ταξικές διαφορές.
  ---------------------------------------------------------

Μην σας κακοφαίνεται ναι αυτό είναι πλέον το δίπολο , φτωχοί-πλούσιοι, μετά την καταβαράθρωση της "μεσαίας αστικής τάξης" - εδώ γελάμε. 
Καλή σας ώρα νοικοκυραίοι , εκεί που βρίσκεστε. 
Τα θέλατε και τα πάθατε είναι η αλήθεια.

Βέβαια αυτό με το χαράτσι της ΔΕΗ, αν ισχύει και είναι νόμιμες οι μειώσεις/απαλλαγές, βγάζει λίγο μάτι, γιατί κάνει εξόφθαλμη την μεροληψία του συστήματος υπέρ των εχόντων και κατεχόντων και δεν θέλουμε να ξυπνήσει απότομα το popolo, όχι γιατί θα κάνει τίποτα αλλά στενοχωριέται και χαλάει το κρέας του.

Read more...

Υγρόν Πυρ #01

Κάποιοι είναι με την τρόικα και την προτρέπουν να σκληρύνει την στάση της και να μας πηδήξει όσο γίνεται για να σωθούμε, προπαγανδίζοντας την νέα τάξη των νοτιοευρωπαίων γκασταρμπάιτερ και βορειοευρωπαίων γκαουλάιτερ, ελπίζοντας ότι αυτοί θα είναι στους δεύτερους.

Κάποιοι άλλοι είναι υπέρ της διατήρησης αυτής της κατάστασης που μας έφερε ως εδώ κλείνοντας τα μάτια και αλληθωρίζοντας σε προνομιούχες κάστες ιδιωτικές και δημόσιες, κραδαίνοντας το λάβαρο της επανάστασης και σπρώχνοντας τους άλλους στο χορό του Ζαλόγγου.


Με την Ελλάδα και τους Έλληνες ποιοι να είναι, γιατί σίγουρα δεν είναι καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες.


Από σύσταση του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονή μορφή του, είχαμε κάστες διεφθαρμένων και συναλλασσόμενων κρατικιστών που ροκάνιζαν τα πάντα, προγόνους και διδασκάλους των σημερινών αδιάφορων, παρτάκηδων Ελληναράδων


Είχαμε Τουρκόφιλους, Αγγλόφιλους, Ρωσόφιλους, Αμερικανόφιλους, Σοβιετόφιλους, Γερμανοναζιστόφιλους, εσχάτως και τροϊκόφιλους, με τη μία τάξη απεχθέστερη της άλλης.


Το μόνο είδος εν ανεπαρκεία είναι οι Ελληνόφιλοι....

Read more...

Ποιος γουστάρει τον ......Α(γ)άπη ;

Αλήθεια με αυτά τα ανέκδοτα για τους Ποντίους τι γίνεται ; Η ταινία του Βουτσά πόσα εισιτήρια είχε κόψει; Πόσοι νοίκιασαν τις κασέτες από τα βιντεοκλάμπ μαζί με τον "Ράμπο από τα Τρίκαλα" και τον Ταμτάκο τον γύφτο (πλέον Ρομά) .  Οι ταινίες με τον "βλάχο -χωριάτη" Χατζηχρήστο σας άρεσαν ;  Τραγουδήσατε τον "Αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο τον ταμ-ταμ-ταμ"; Αυτά προφανώς αναδείκνυαν το Αρχαίο Ελληνικό πηγαίο χιούμορ και δεν είχαν ίχνος ρατσισμού.

Το να λες μαλακίες και να γελάς είναι ανθρώπινο και πολλές φορές είναι τα ταπεινά ένστικτά που μας διασκεδάζουν και θέλει πραγματικά μεγάλη αυτοπειθαρχία και μόρφωση για να τα χαλιναγωγήσεις. 

Γιατί τα λέω αυτά ; Μήπως για να υπερασπιστώ την Παπαχρήστου ; Δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά και ούτε που την ήξερα. Με τα όσα είδα τις τελευταίες μέρες διαπίστωσα ότι μάλλον πρόκειται για τυπική εκπρόσωπο της νέας γενιάς. Με facebook και twitter όπου την κάθε μαλακία που της έρχεται στο μυαλό την γράφει (ανορθόγραφα) για να γελάσουν οι κολλητοί. Παλαιότερα εμείς  - ρε πούστη μου  (ωχ ρατσισμός)πάλι σαν παππούς μιλάω-περιμέναμε να βρούμε τον άλλο στην πλατεία ή στο σχολείο να του το πούμε. Πλέον οι διαδικασίες είναι fast track και ορατές σε πολλούς περισσότερους. 

Για την συγκεκριμένη αθλήτρια διαπίστωσα πως είναι γεννημένη το 1989 δηλαδή 23 ετών. Αλήθεια εσείς πουλάκια μου εκείνη την εποχή πόση περίσκεψη και ωριμότητα σας χαρακτήριζε ; Μήπως κολυμπούσατε σε καμιά πισίνα πολιτικής ορθότητας και κουλτούρας; Εγώ πάντως ήμουν "πέρα βρέχει", έλεγα και έκανα την μια μαλακία πίσω από την άλλη; Αν είχα facebook και έγραφα το ανέκδοτο με τον "αράπη που άσπριζε  γιατί έπεφτε η στάθμη (sic)" θα με εκτελούσαν άραγε ;

Επομένως ας μην βιαστούμε να ρίξουμε τον πρώτο λίθο. Καλύτερα να σκεφτούμε από ποια κοινωνία προέρχεται η κάθε Παπαχρήστου. Από μια κοινωνία όπου ο Αλβανός δεν θα γίνει 'Ελληνας ποτέ μάλλον, όπως λένε και στα γήπεδα. Από τις φράουλες της Μανωλάδας. Από μια κοινωνία όπου όποιος μένει εκτός Αθήνας είναι βλάχος και τα χωριά είναι καλά μόνο για το αρνί το Πάσχα και κανένα ζαρζαβατικό και η ορεινή Ελλάδα μετριέται με τα στούντιο της Μαστροκώστα στην Αράχωβα.Από μια Ελλάδα που ο πατέρας και η μάνα καπνίζουν μέσα στο μαγαζί που κάθονται τα παιδιά τους και πετάνε το κουτάκι με το αναψυκτικό από το παράθυρο του αυτοκινήτου.

Για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία και η αντίληψη του Έλληνα για τον κόσμο θέλει δουλειά πολλή σε όλα τα επίπεδα. Σχολείο, οικογένεια , ανώτερη εκπαίδευση. Το να κατηγορείς ένα παιδί (ναι παιδί θεωρώ την Παπαχρήστου) για τα ιδεώδη και την κουλτούρα που της εμφύσησες εσύ η ενήλικη κοινωνία είναι γελοίο. 

Από ότι κατάλαβα αυτό που μας πειράζει στην Παπαχρήστου είναι ότι για μια στιγμή έγινε ο καθρέφτης όπου οι περισσότεροι είδαν τον εαυτό τους και τρόμαξαν. Μάλλον φοβήθηκαν ότι αυτόν τον εαυτό  τους τον είδαν και οι άλλοι.

Όσο για το αν πρέπει να αποκλειστεί από τους αγώνες, νομίζω πως τα όσα τράβηξε και άκουσε είναι αρκετή τιμωρία. 

Υ.Γ. Εξάλλου αν και αυτό το σιχαίνομαι - την επιχειρηματολογία που βασίζεται στις συγκρίσεις- θα το πω. Πως είναι δυνατόν να παίρνουμε μαθήματα περί ρατσισμού από Άγγλους- Γάλλους - Αμερικανούς- Γερμανούς. Ο θεμέλιος λίθος του καπιταλισμού είναι η δουλοκτητική (δωρεάν) εργασία και η αποικιοκρατική εκμετάλλευση. Το Λονδίνο που φιλοξενεί τους Αγώνες, είναι μια πόλη χτισμένη από το αίμα "έγχρωμων" και το ζουμί αποικιών. Εξάλλου αν πρέπει να γίνουμε "κατ' εικόνα και ομοίωση" των πολιτισμένων Δυτικών θα πρέπει να εντάξουμε και άλλα πλην του μνημονίου στο πρόγραμμά μας. Να φτιάξουμε κανένα στρατοπεδάκι συγκέντρωσης σαν αυτά που έβαζε ο Λόρδος Κίτσενερ τους Μπόερ, να κάνουμε κανένα πογκρόμ, καμμιά "Κρίσταλ-Ναχτ", κανένα θαλαμάκι αερίων, να δέσουμε τίποτα Ινδούς στα κανόνια  και άλλα τέτοια  πολλά και χαριτωμένα που μας δίδαξε μαζί με τη Διαφώτιση ο Δυτικός Πολιτισμός.

Μπορεί να είμαστε μεγάλοι μαλάκες αλλά μπροστά τους είμαστε αθώα περιστεράκια.

Read more...

Ο ρατσισμός των διανοούμενων

Προσωπικά είχα αντεπιτεθεί ενάντια σε όλους του απορημένους , απέναντι στα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και της ανόδου του φασισμού - ρατσισμού.

Η κριτική μου είχε να κάνει με την πανευρωπαϊκή τάση της υπόθαλψης του φασισμού - ναζισμού η οποία είχε δύο συνιστώσες :

Η μία προπαγάνδιζε την αναγκαία "λήθη" προκειμένου η Ιστορία να προχωρήσει μπροστά και να ξαναμπούμε σε τροχιά ευημερίας και ειρήνης. Βέβαια άλλο η αναγκαία πολλές φορές λήθη, άλλο η εξαναγκασμένη αμνησία και υποκρισία.

Η άλλη, εξίσου βασική συνιστώσα, είχε να κάνει με την χρησιμότητα των ναζί ως "όπλων" ενάντια στον αντικομουνιστικό  Ψυχρό Πόλεμο, που είχε αναδυθεί ήδη μεσούντος του WWII. Τα διαπιστευτήρια των Ναζί σε αυτό τον τομέα ήταν ισχυρότατα.

Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτές οι αιτίες που ο φασισμός δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μας. Ο φιλόσοφος και στοχαστής Alain Badiou, κάνει μια εξαιρετική ανάλυση του φαινομένου αυτού με αφορμή τα αποτελέσματα των πρόσφατων Γαλλικών Προεδρικών εκλογών και ένα αφιέρωμα της Le Monde.

Η μετάφραση και οι επισημάνσεις είναι από το Lenin Reloaded

Ο ρατσισμός των διανοουμένων

του Αλαίν Μπαντιού

Το εύρος της ψήφου υπέρ της Μαριάν Λε Πεν είναι αναπάντεχο και ανησυχητικό: αναζητούμε εξηγήσεις--η πολιτική τάξη προσφεύγει στην ίδια πάντα "πάσης χρήσεως" κοινωνιολογία: η Γαλλία των χαμηλών στρωμάτων --οι παραπλανημένοι επαρχιώτες, οι εργάτες, οι αμόρφωτοι, φοβισμένοι από την παγκοσμιοποίηση, την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης, τη διάλυση των [βιομηχανικών] περιοχών τους, τους άγνωστους ξένους που στέκονται στις πόρτες τους-- ανδιπλώνεται στον εθνικισμό και στην ξενοφοβία. 

Επιπλέον, πρόκειται ήδη για τους "καθυστερημένους" Γάλλους που κατηγορήθηκαν ότι ψήφισαν "Όχι" στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα-- τους αντιπαραθέτουν με τις μορφωμένες, αστικές, σύγχρονες μεσαίες τάξεις που είναι το κοινωνικό αλάτι της μετριοπαθούς μας δημοκρατίας. 

Ας πούμε ότι αυτή η "από τα κάτω Γαλλία" είναι, υπό αυτές τις περιστάσεις, ο γάιδαρος του παραμυθιού, ο ψωραλέος και άθλιος "λαϊκιστής" απ' τον οποίο πηγάζει όλο το κακό της Λε Πεν. Έχοντας πει αυτό, όμως, αυτή η πολιτική-μιντιακή κλαψούρα για τον "λαϊκισμό" είναι παράξενη. Θα μπορούσε η δημοκρατική εξουσία, για την οποία είμαστε τόσο περήφανοι, να είναι αλλεργική προς την ιδέα ότι πρέπει να λάβει υπόψη το λαό; Αυτή, όπως και να 'χει, είναι η γνώμη του λαού, και μάλιστα όλο και περισσότερο. Όταν ρωτήθηκαν "νοιάζονται οι πολιτικοί για το τι σκέφτονται άνθρωποι σαν εσάς;", η εντελώς αρνητική απάντηση "καθόλου" αυξήθηκε από  15% του συνόλου το 1978 σε 42% το 2010! Όσο για το σύνολο των θετικών απαντήσεων  (“Πολύ” ή “αρκετά”), αυτό μειώθηκε από 35% σε 17% (για αυτές και άλλες ενδιαφέρουσες στατιστικές ενδείξεις, συμβουλευτείτε το ειδικό τεύχος του La Pensée, “Ο λαός, η κρίση, η πολιτική” των Guy Michelat και Michel Simon). Το ότι η σχέση ανάμεσα στο λαό και στο κράτος δεν είναι σχέση εμπιστοσύνης είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε.

Δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Γαλλία δεν έχει τον λαό που της αξίζει, και ότι η σκοτεινή ψήφος υπέρ της Λε Πεν επιβεβαιώνει αυτή την ανεπάρκεια; Η ισχυροποίηση της δημοκρατίας θα απαιτούσε η κυβέρνηση να εκλέξει έναν άλλο λαό, όπως πρότεινε ειρωνικά ο Μπρεχτ...

Η θέση μου είναι ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε δύο άλλους ενόχους: στους διαδοχικούς ηγέτες της κρατικής εξουσίας, τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς, και σ' ένα σημαντικό τμήμα διανοουμένων. 

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι οι φτωχοί της επαρχίας που αποφάσιαν να περιορίσουν όσο γίνεται τα βασικά δικαιμώματα των εργατών σ' αυτή τη χώρα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά τους ή η καταγωγή τους, οι οποίοι ζουν εδώ με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Σοσιαλιστής υπουργός το έκανε, και μετά όλοι αυτοί της δεξιάς που άρπαξαν την ευκαιρία. Δεν είναι ο αμόρφωτος επαρχιώτης που δήλωσε το 1983 πως οι απεργοί της Ρενώ – κυρίως Αλγερινοί ή Μαροκινοί– ήταν “μετανάστες (…) κινητοποιημένοι από θρησκευτικές ή πολιτικές οργανώσεις που βασίζονται σε κριτήρια ασύμβατα με τις γαλλικές κοινωνικές πραγματικότητες." 

Σοσιαλιστής πρωθυπουργός ήταν, βέβαια, προς τέρψιν των "εχθρών" του εκ δεξιών. Ποιος από μας είχε την φαεινή ιδέα να πει ότι ο Λε Πεν μιλά για πραγματικά προβλήματα; Μήπως ήταν κανένας αλσατός παρτιζάνος του Εθνικού Μετώπου; Όχι, ήταν ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν. Δεν είναι ο καθυστερημένος πληθυσμός της επαρχιακής ενδοχώρας που δημιούργησε τα "κέντρα φιλοξενείας" που φυλακίζουν, χωρίς πραγματικά δικαιώματα,  όλους όσους επιπλέον στερούνται της δυνατότητας να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά βάσει  μόνο του γεγονότος ότι βρίσκονται εδώ. 

Δεν είναι οι αγανακτισμένοι κάτοικοι των προαστίων των πόλεών μας που έβγαλαν τη διαταγή, η οποία ακούστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, να εκδίδονται γαλλικές βίζες με τον ρυθμό σταγόνας, ενώ την ίδια στιγμή καθορίζουμε τις ποσοστώσεις των απελάσεων που πρέπει πάσει θυσία να γίνονται απ' την αστυνομία. Η διαδοχή περιοριστικών νόμων που επιτίθενται στην ελευθερία και την ισότητα εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν και εργάζονται εδώ κάτω απ' το πρόσχημα της αλλοτριότητάς τους, αυτό δεν είναι έργο του αποχαλινωμένου "λαϊκισμού." 

Στο τιμόνι για αυτά τα νομικά εγκλήματα βρίσκουμε το κράτος, απλά και ξεκάθαρα--όλες τις διαδοχικές κυβερνήσεις, αρχής γενομένης από τον Φρανσουά Μιτεράν και συμπεριλαμβανομένων όλων ανεξαιρέτως των διαδοχικών κυβερνήσεων μετά από αυτόν. Σε αυτό το θέμα, και αυτά είναι απλώς δύο παραδείγματα, ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν γνωστοποίησε τη στιγμή που ήρθε στην εξουσία πως δεν ετίθετο ζήτημα ακύρωσης των ξενοφοβικών νόμων του Σαρλ Πασκουά· και ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολλάντ έκανε γνωστό ότι όσον αφορά την πολιτική νομιμοποίησης των χωρίς χαρτιά μεταναστών δεν θα υπάρξει καμία διαφοροποίηση σε σχέση με όσα ίσχυαν κατά την προεδρία του Νικολά Σαρκοζί. Η συνέχεια κατεύθυνσης είναι ξεκάθαρη. Είναι αυτή η πεισματική ενθάρρυνση της ιταμότητας από την πλευρά του κράτους που δημιουργεί την αντιδραστική και ρατσιστική γνώμη, και όχι το αντίθετο. 

Δεν νομίζω, επίσης, πως είναι άγνωστο το γεγονός πως ο Νικολά Σαρκοζί και η συμμορία του βρισκόταν διαρκώς στο μέτωπο του πολιτισμικού ρατσσμού, υψώνοντας ψηλά το λάβαρο της "ανωτερότητας" του αγαπημένου μας δυτικού πολιτισμού και καταθέτοντας προς ψήφιση μια ατέλειωτη σειρά νομοθετικών διακρίσεων που η μοχθηρία τους μας ανατριχιάζει. 

Αλλά στο κάτω-κάτω, δεν βλέπουμε και την αριστερά να ξεσηκώνεται προκειμένου να αντισταθεί με το αναγκαίο σθένος για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας αντιδραστικής μανίας. Η αριστερά έφτασε στο σημείο συχνά να δηλώσει ότι "κατανοεί" αυτή την απαίτηση για "ασφάλεια", και υπερψήφισε ψυχρά τέτοιες ανοιχτά παρανοϊκές αποφάσεις όπως αυτές που είχαν ως στόχο την αποβολή από τον δημόσιο χώρο οποιασδήποτε γυναίκας καλύπτει τα μαλλιά ή το σώμα της. 

Οι υποψήφιοι της αριστεράς δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα ξεκινήσουν έναν αδυσώπητο πόλεμο, όχι τόσο ενάντια στη διαφθορά των καπιταλιστών και στη δικτατορία των προϋπολογισμών λιτότητας, αλλά ενάντια στους χωρίς χαρτιά εργάτες και τους ποινικά υπότροπους νεαρούς, ειδικά αν είναι μαύροι ή Άραβες. Στο ζήτημα αυτό, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά, έχουν καταπατήσει κάθε αρχή. Πρόκειται, για όσους στερούνται χαρτιών, όχι για κράτος δικαίου, αλλά για κράτος εξαίρεσης, για κράτους του μη δικαίου. Αυτοί είναι οι επισφαλείς και όχι οι πλούσιοι υπήκοοι. Αν αναγκαζόμασταν, ο Θεός να μας φυλάει, να απελάσουμε κόσμο, θα ήταν καλύτερα να απελάσουμε τους ηγέτες μας και όχι τους πολύ αξιοπρεπείς εργάτες απ' το Μαρόκο ή το Μαλί. 

Και πίσω απ' όλα αυτά, για πολύ καιρό τώρα, για πάνω από είκοσι χρόνια, ποιον βρίσκουμε; Ποιοι είναι οι ένδοξοι επινοητές της "ισλαμικής απειλής", που, σύμφωνα με τους ίδιους, απειλεί να αποσυνθέσει την δυτική κοινωνία και την όμορφή μας Γαλλία; Ποιοι είναι οι διανοούμενοι που ασχολούνται με το αποτρόπαιο καθήκον των φλογερών επιφυλλίδων, των διαστρεβλωμένων βιβλίων και των κατά παραγγελία "κοινωνιολογικών ερευνών"; Πρόκειται μήπως για μια ομάδα από συνταξιούχους επαρχιώτες και εργάτες σε αποβιομηχανοποιημένες πόλεις; Αυτοί έχτισαν υπομονετικά όλη την υπόθεση της "σύγκρουσης πολιτισμών", της υπεράσπισης του "δημοκρατικού συμβολαίου", τις απειλές στην ωραία μας "κοσμικότητα", τον "φεμινισμό" που εξοργίζεται από την καθημερινή ζωή των γυναικών των αραβικών χωρών;  

Δεν είναι ατυχές ότι τα βέλη στρέφονται αποκλειστικά κατά των ηγετών της άκρας δεξιάς (οι οποίοι απλώς βγάζουν τα κάστανα απ' τη φωτιά), χωρίς να αποκαλυφθεί ποτέ  η τεράστια ευθύνη όσων, στην υποτιθέμενη "αριστερά" --και ας σημειωθεί εδώ ότι πρόκειται τις περισσότερες φορές για καθηγητές φιλοσοφίας και όχι βεβαίως για ταμίες σουπερμάρκετ-- επιχειρηματολογούσαν παθιασμένα πως οι Άραβες και οι μαύροι, και ιδιαίτερα οι νέοι, διαφθείρουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, διαστρέφουν τα προάστιά μας, προσβάλλουν τις ελευθερίες μας και τις γυναίκες μας; Ή ότι "παραείχαμε πολλούς" στις ποδοσφαιρικές μας ομάδες; Ακριβώς όπως κάποτε μίλαγε κάποιος για Εβραίους και "μέτοικους", αυτούς απ' τους οποίους η αιώνια Γαλλία απειλείται θανάσιμα. 

Δεν αμφιβάλλω ότι εμφανίστηκαν κάποια φασιστικά γκρουπούσκουλα που δρούσαν στο όνομα του Ισλάμ. Αλλά υπάρχουν επίσης φασιστικά κινήματα που ταυτοποιούνται ως υπερασπιστές της Δύσης ή του Χριστού του Βασιλέως.  Αυτό το γεγονός δεν εμποδίζει κανέναν ισλαμοφοβικό διανοούμενο απ' το να επαινεί ατελείωτα την ανώτερή μας "δυτική" ταυτότητα και να καταλήγει στο να εναποθέτει της αξιοθαύμαστές μας "χριστιανικές ρίζες" στην λατρεία μιας κοσμικότητας, για την οποία η Μαρίν Λε Πεν (που ανήκει πλέον στους φανατικότερους οπαδούς του εν λόγω δόγματος) αποκάλυψε επιτέλους το είδος της πολιτικής που την εκκολάπτει.

Στην πραγματικότητα, οι διανοούμενοι είναι που επινόησαν την αντιλαϊκή βία, που έχει κύριο στόχο τη νεολαία των γκέτο, και που είναι το πραγματικό μυστικό της Ισλαμοφοβίας. Και είναι οι κυβερνήσεις, ανίκανες να χτίσουν μια πολιτική κοινωνία ειρήνης και δικαιοσύνης, που παρέδωσαν ως εξιλαστήρια θύματα στις συγχυσμένες και τρομαγμένες εκλογικές τους πελατείες τους ξένους, και κυρίως τους Άραβες εργάτες και τις οικογένειές τους. Όπως πάντα, η ιδέα --έστω και εγκληματική-- έρχεται πριν απ' την εξουσία, η οποία με τη σειρά της διαμορφώνει τη γνώμη που χρειάζεται. Οι διανοούμενοι --τι κι αν είναι αξιοθρήνητοι-- έρχονται πριν απ' τον υπουργό, που κατασκευάζει τους ακολούθους του. 

Το βιβλίο --ακόμα και όταν είναι για πέταμα-- προηγείται της προπαγανδιστικής εικόνας, που αντί να διδάσκει, παραπλανεί. Και ως αποτέλεσμα τριάντα χρόνων υπομονετικών συγγραφικών προσπαθειών, η πολεμική και η "ανίδεη" εκλογική αναμέτρηση βρίσκουν την φρικτή ανταμοιβή τους στις βαριεστημένες συνειδήσεις και στην αγελαία ψήφο.

Ντροπή σ' αυτές τις διαδοχικές κυβερνήσεις, που όλες τους αναμετρήθηκαν γύρω από τα αλληλένδετα ζητήματα της "ασφάλειας" και του "μεταναστευτικού", ώστε να αποκρύψουν ότι εξυπηρετούσαν κυρίως τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας! Ντροπή στους νεορατσιστές και αδιόρθωτα εθνικιστές διανοούμενους, που επίμονα και συστηματικά συγκάλυπταν το κενό που άφησε στα λαϊκά στρώματα η παροδική έκλειψη της κομμουνιστικής υπόθεσης με ένα σωρό ανοησίες για τον ισλαμικό κίνδυνο και την καταστροφή των "αξιών" μας!  

Αυτοί πρέπει τώρα να απολογηθούν για την απειλή του καλπάζοντος φασισμού, του οποίου την ιδεολογική ανάπτυξη προώθησαν χωρίς σταματημό. 

Πηγή Le Monde

Read more...

Οι απορημένοι.....

Για όσους αναρωτιούνται, απορούν και εξίστανται, ας τους θυμίσω μερικά πράγματα από ιστορία που δεν διδάσκεται :

Ποιος υπέθαλψε άραγε το ναζισμό μετά τον Β'ΠΠ ;

Μήπως η Δύση για να τους χρησιμοποιήσει στον αντικομμουνιστικό αγώνα ;

Το όνομα "Ράινχαρτ Γκέλεν" μήπως το ξέρετε ;

Μήπως οι περισσότεροι αξιωματικοί που στελέχωσαν μεταπολεμικά την Μπούντεσβερ (διάδοχο κατ' όνομα της Βέρμαχτ, υπηρετούσαν φανατικά τον Αδόλφο) ;

Ποιοι έδωσαν συγχωροχάρτι στην Αυστρία και βγήκε αθώα περιστερά ;
Ποιος έβγαλε τον Βαλντχάϊμ Γ.Γ. του ΟΗΕ ;

Ξέρετε πόσα ακόμα τέτοια θα μπορούσα να πω;

Τα τελευταία χρόνια στην γενική προσπάθεια αποδόμησης και αναθεώρησης που είναι της μόδας, κάποιοι πάνε να γυρίσουν την ιστορία "τα μέσα έξω"

Μην απορείτε και σκίζετε τα ιμάτιά σας, αγαπητοί μου, που μάθατε την ιστορία από τον Σκάι και τα ένθετα της Ελευθεροτυπίας.

Η λεκάνη που πάτε να πλύνετε τα χέρια σας ζέχνει.........

Υ.Γ. Η αλήθεια επίσης είναι ότι, αν δεις πίσω από την MADE IN USA & ENGLAND εκδοχή της ιστορίας του Β'ΠΠ, δηλαδή του Τσόρτσιλ που πήρε και βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας (!!!) ,  όπου ο πόλεμος αρχίζει με την Μάχη της Αγγλίας, το Ελ Αλαμέιν  , το Περλ Χάρμπορ και τελειώνει με την D-DAY, αν δεν ήταν ο Κόκκινος Στρατός τώρα θα μαθαίναμε τα Ελληνικά για δεύτερη γλώσσα. 

Read more...

Το φαινόμενο του Τρομοκηπίου ή αλλιώς πως γίνεται η υπαγωγή της επιστημονικής έρευνας στην πολιτική

Ένα εξαιρετικό άρθρο, που φωτίζει πολλές πτυχές της απίστευτης "παπάτζας" που λέγεται ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή.


Ο αρχαίος ανέβασε το άρθρο στο scribd.

Εξαιρετικά είναι και τα άρθρα των πανεπιστημιακών Σταύρου Αλεξανδρή και Δημήτρη Κουτσογιάννη, (τα Link υπάρχουν στο παραπάνω άρθρο του αρχαίου), που αποδεικνύουν πως ευτυχώς υπάρχουν ακόμα επιστήμονες και δάσκαλοι που τολμούν να κατεβούν από το άρμα της "επιστημονικής" ορθότητας της εικασίας που περνιέται για θεωρία της κλιματικής αλλαγής.
Όπως όμως λέει και κάπου στο άρθρο, αν δεν την αποδεχόσουν ως βάση δεν είχες καμμιά ελπίδα για χρηματοδότηση.

Εξαιρετικές είναι και οι αναλύσεις σχετικά με τα αίτια που οδήγησαν στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, γιατί περί πολιτικής πρόκειται και μετά εφευρέθηκε και το "επιστημονικό" υπόβαθρο.

Μέσα σε αυτά αν θέλετε μπορείτε να βάλετε και τα δικά μας προγράμματα ΗΛΙΟΣ , την SIEMENS και την καούρα για ανεμιστηράκια στην Πίνδο και μπορεί να συμπληρωθεί κανένα παζλ.....

Read more...

Σχετικά με την έκκληση πανεπιστημιακών

Τις τελευταίες ημέρες σε χώρους ακαδημαϊκών και πανεπιστημιακών κυκλοφορεί και συγκεντρώνει υπογραφές επιδοκιμασίας ένα κείμενο που φέρει τον τίτλο: «Έκκληση πανεπιστημιακών για την «Υπεράσπιση της Δημοκρατίας». Το κείμενο αυτό μέμφεται τη «συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης», ως «καταστροφική», η οποία, μεταξύ άλλων, δεν αποτελεί «πορεία διάσωσης και εξόδου, ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος».

Το κείμενο καλεί «στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας» το οποίο, μεταξύ άλλων επίσης, θα εργαστεί «για μία κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη», η οποία θα δίνει «νέο περιεχόμενο στην παγκοσμιοποίηση».

Η κεντρική ιδέα του κειμένου εμπεριέχει την ανάγκη «επιστροφής στις αφετηρίες», μιας «αναπαλαίωσης» των σημερινών συντεταγμένων της πολιτικής και της κοινωνίας, στην αναζήτηση μιας ιδανικής επανεκκίνησης τόσο της μεταπολίτευσης, όσο και της Ενωμένης Ευρώπης. Εξορκισμός, δηλαδή, της καπιταλιστικής κρίσης μέσα από τη φυγή προς ένα «ουτοπικό» (καθότι α-πολιτικό και αν-ιστορικό) χτες.

Για τους συντάκτες του κειμένου η κρίση έχει επιφέρει ποιοτικές διαφορές σε σχέση με τη μεταπολίτευση «και το πνεύμα δημοκρατίας που έφερε στον τόπο». Δεν φαίνεται να τους απασχολεί το γεγονός ότι βασικές έννοιες, επιλογές και τάσεις που χαρακτηρίζουν τις σημερινές πολιτικές, έχουν βαθιές ρίζες στο μεταπολιτευτικό παρελθόν, αλλά και σε όλη τη «φιλοευρωπαϊκή» επιχειρηματολογία. Έννοιες όπως «ανταγωνιστικότητα», «επιχειρηματικότητα», «εξορθολογισμός», «εκσυγχρονισμός» κυριάρχησαν σε όλη τη μεταπολίτευση, ειδικά στις πλέον «μεταρρυθμιστικές» περιόδους του μεταπολιτευτικού χρόνου (περίοδος Σημίτη). Οι έννοιες αυτές αποτελούσαν επίσης τη θεωρητική πεμπτουσία των συνθηκών που - από το Μάαστριχτ ως την Μπολόνια - ενέπλεξαν τη χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο.

Οι πολιτικές τού σήμερα δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις προγενέστερες της μεταπολίτευσης: Ο «εξευρωπαϊσμός» ως αίτημα, εμπεριείχε -στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας»- και τον παραγκωνισμό των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που έχουν την εργασία ως μοναδικό τρόπο βιοπορισμού.

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης δεν προήλθε ούτε από παρθενογένεση, ούτε από κάποια σημαίνουσα μεταβολή των όρων άρθρωσης και λειτουργίας του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Η ιδέα της «ευρωπαϊκής» κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπου δύο αστικά κόμματα θα εναλλάσσονται στην εξουσία, με ποδηγετούμενο συνδικαλιστικό κίνημα και μία αριστερά που, πολιτικά, δεν θα αφήνεται να ξεπεράσει το 10% - το πρόπλασμα της «μεταπολίτευσης» δηλαδή - εμφανίζεται σε πλήθος «εναλλακτικά» σενάρια, πριν ή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Για τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης πρόκειται.

Στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας η ελληνική αστική τάξη επωφελήθηκε από την κρίση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και έξω από αυτή και μπόρεσε να ελέγξει σε μεγάλο βαθμό την αντι-δικτατορική διάθεση και τους δημοκρατικούς αγώνες του ελληνικού λαού. Μπόρεσε έτσι να διαμορφώσει το νέο πολιτικό σκηνικό της μεταδικτατορικής Ελλάδας: Ευρωπαϊκός προσανατολισμός στη βάση των παλαιότερων σχεδίων. Η αστική τάξη δημιούργησε την ψευδαίσθηση μιας «ριζοσπαστικής ρήξης» με το ίδιο της το παρελθόν και προώθησε ένα ριζοσπαστισμό «αλλαγής», που μορφοποίησε το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης.

Ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης πήγασε -για παράδοξο της ιστορίας πρόκειται- από το συντηρητισμό του: Τα γεγονότα, οι μέθοδοι, οι τακτικές που υιοθέτησε στη «ιστορική» του κοιτίδα -τον «αντιδικτατορικό αγώνα»- καθόρισαν τα χαρακτηριστικά του τελευταίου, την αστική αντίληψη για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Στρέφοντας την πλάτη στους μαζικούς αγώνες, στρέφοντας την πλάτη στην εργατική τάξη και στα ευρύτατα στρώματα των εργαζομένων στη χώρα μας, οι «ριζοσπάστες αστοί» διαχειρίστηκαν την αντιδικτατορική αντίσταση με πολιτικά σημαίνοντα τρόπο. Επέλεξαν την «επικοινωνιακή» μέθοδο των ατομικών δράσεων και των βομβιστικών ενεργειών. Τις μικρές συνωμοτικές οργανώσεις που αντί να στραφούν στην οργάνωση των λαϊκών μαζών, ανέλαβαν αυτόβουλα να «τις εκφράσουν» έμμεσα με το θόρυβο που προκαλούσαν οι εκρήξεις «αυτοσχέδιων μηχανισμών». Το σπουδαίο βρίσκεται στο ποιος άκουγε αυτόν το θόρυβο των εκρήξεων: Ο διακηρυγμένος στόχος αυτής της πρακτικής ήταν «να τραβήξουν την προσοχή» της ευρωπαϊκής κυρίως «δημοκρατικής κοινής γνώμης» και να προκαλέσουν την παρέμβαση ευρωπαϊκών δυνάμεων και κυβερνήσεων στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα.

Ο αστικός αυτός «ριζοσπαστισμός» εμπεριείχε την ευρωπαϊκή προοπτική, εμπεριείχε επίσης τον πατροπαράδοτο τρόμο της αστικής τάξης για το μαζικό, λαϊκό κοινωνικό κίνημα και την απέχθεια για την εργατική τάξη. Ηταν αστικός, και την εγκατάσταση ενός ισχυρού αστικού καθεστώτος επιθυμούσε.

Οταν αυτός ο κοινωνικός και πολιτικός χώρος εδραιώθηκε στην εξουσία, μετά το 1974, οδήγησε τη χώρα και το λαό μας στο Μάαστριχτ, στη Νίκαια, στη Λισαβόνα ή -στα καθ' ημάς, στην εκπαίδευση- στην Μπολόνια. Από εκεί γεννήθηκαν τα Μνημόνια ή ο «πανεπιστημιακός» 4009.

Στην πορεία η μεταπολίτευση δεν άλλαξε καμία από τις κοινωνικές σταθερές της αστικής πολιτικής. Ο αντεργατικός τόνος κυριάρχησε σταθερά στις πολιτικές της, όπως και η ποικιλόμορφη μεταφορά πόρων από το χώρο της «εξαρτημένης εργασίας» στον αντίστοιχο των μονοπωλιακών επιχειρήσεων και των κερδών τους. Η «δημοκρατική» μεταπολίτευση πάντοτε είχε πλήρη επίγνωση της ανομολόγητης αντι-λαϊκής πολιτικής της και γι' αυτό προίκισε το κράτος με τους πλέον εντυπωσιακούς μηχανισμούς καταστολής που είχε ποτέ γνωρίσει αυτή η χώρα.

Τα φαινόμενα που αντιμετωπίζουμε, οι πολιτικές που ασκούνται, δεν διαφέρουν ποιοτικά από εκείνες που εφαρμόστηκαν ακόμα και στις πιο «φιλολαϊκές στιγμές» της μεταπολίτευσης. Είναι οι ίδιες. Απλούστατα η καπιταλιστική κρίση και η ένταση των ενδο-καπιταλιστικών ανταγωνισμών, επιτάγχυναν τους ρυθμούς εφαρμογής αυτών των σταθερών επιδιώξεων και σχεδίων.

Η κρίση δεν είναι κρίση «αξιών», όπως και δεν είναι κρίση επιμέρους μηχανισμών του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν αντιμετωπίζεται με «ρυθμίσεις», ούτε με «εξαγνισμούς». Δεν μπορεί να επιτευχθεί «αναδιανομή του εισοδήματος» μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο. Η επαπειλούμενη «πτώχευση της χώρας» απλά αποκρύπτει την πτώχευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την αδυσώπητη λεηλασία του μόχθου τους και των όσων απέκτησαν από αυτόν. Η ύφεση της «εθνικής οικονομίας» αφορά βασικά τη δραματική συρρίκνωση των «αμοιβών της εξαρτημένης εργασίας» τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Μέσα στην καπιταλιστική κρίση η «διάσωση της δημοκρατίας» δεν μπορεί να γίνει ούτε με επίκληση στις «ιστορικές και πολιτικές αξίες» (της Ευρώπης), ούτε με «αποκατάσταση του νοήματος των λέξεων», ούτε με αναφορές στις «θεμελιώδεις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας... Σε ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα». Αυτό που αρνούνται να δούνε και να αποδεκτούν οι συντάκτες του κειμένου είναι ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από άγνωστα κέντρα εκτροπών, από όποια «ηθική διαφθορά» ή από την όποια «αλλοίωση του νοήματος των λέξεων». Η ίδια η αστική τάξη απειλεί σήμερα τη δημοκρατία: Στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν έχει ανάγκη τη δημοκρατία.

Οι κοινωνικές τάξεις, θυμίζουμε, είναι ιδιαίτερα δημιουργικές και -με τον τρόπο τους «φιλελεύθερες»- την περίοδο της κοινωνικής και πολιτικής τους ανόδου, τότε που χρειάζονται ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες για να διασφαλίσουν την εξουσία τους. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα καταστροφικές και ανελεύθερες στην περίοδο της πτώσης τους, τότε που ο τρόπος παραγωγής πάνω στον οποίο στηρίζονται, ο καπιταλισμός σήμερα, βυθίζεται σε διαδοχικές κρίσεις, από τις οποίες προσπαθεί να συνέλθει μεταφέροντας το βάρος των αδιεξόδων του στα εργατικά, τα λαϊκά στρώματα. Για να το πετύχει αυτό, η αστική τάξη, προσφεύγει στον καταναγκασμό, στην καταπίεση, ξεχνώντας όλες τις ωραίες λέξεις πάνω στις οποίες σε παλαιότερους καιρούς θεμελίωσε την εξουσία της.

Σήμερα η προάσπιση της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ανθρώπων, η ισότητα, η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

Οι διανοούμενοι, όσοι από αυτούς αντιλαμβάνονται τα προσερχόμενα και τους κινδύνους των καιρών, οφείλουν να σταθούν στο πλευρό της εργατικής τάξης, να συμπορευθούν μαζί της στους πολιτικούς και κοινωνικούς της αγώνες. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα προασπίσουν την παράδοση του ανθρωπισμού, της οποίας θεματοφύλακες θέλουν να είναι.

Ο Γ. Λεοντιάδης είναι ιστορικός - συγγραφέας και ο Γ. Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Από το Lenin Reloaded (Πρώτη δημοσίευση Ριζοσπάστης)

Read more...

Αγαπούλα....ξεκόλλα

Τι γίνεται άραγε όταν όλοι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει στο στραβό και αδυνατούν πλέον να δουν το ίσιο;

Μας ενδιαφέρει το γιατί έγινε ή απλά μας απασχολούν οι συνέπειες ;

Αλήθεια μας ενοχλεί καθόλου ;

Τι γίνεται τώρα που αυτός ο ιδιότυπος μιθριδατισμός κατέληξε στο να μεταλλάξει την κοινωνική μας συνείδηση και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το κακό;

Πόσο αλήθεια ενοχλεί αυτή η κοινοτοπία του κακού ;

Ο πραγματικά ταλαντούχος ηθοποιός που υποκρίνεται σε μια σειρά διαφημιστικών σποτ τον τυπικό - κατά τους Έλληνες- πρόεδρο Ποδοσφαιρικής Ομάδας, αλήθεια "δίνει ρέστα".

Από την Α' Εθνική έως την Δ' Ερασιτεχνική, αυτήν είναι η εικόνα του Ελληνικού Ποδοσφαίρου, τηρουμένων των αναλογιών.

Άτομα, αμφιβόλου παρελθόντος αναφορικά με την προέλευση ή και την ύπαρξη της περιουσίας τους, οι οποίοι κινούνται στα περιθώρια του νόμου και χρησιμοποιούν ένα λαοφιλές άθλημα για το κομμάτι τους , ή για την κονόμα και το ξέπλυμά τους.

Τι να πρωτοθυμηθούμε ; Κοσκωτάδες, Τροχανάδες, Σαλιαρέληδες, Μπατατούδηδες, Ψωμιάδηδες, Μπέηδες, Τσάκες, Εμίρηδες, Κακομοίρηδες και πάει λέγοντας, για να αναφερθούμε μόνο στις μεγάλες κατηγορίες, γιατί αν πάμε σε μικρότερες τότε η γραφικότητα δεν περιγράφεται.

Πόσο θλιβερά αστείο είναι να γελάς με το λαμόγιο της διαφήμισης που το παίζει παράγοντας, όταν ένα τέτοιος κάνει συνήθως κουμάντο στην ομάδα σου και μάλιστα εσύ χειροκροτάς και την προεδράρα;

Πόσο αστείο είναι να γελάς  με όλα αυτά που σε μειώνουν και σε ευτελίζουν και μάλιστα έχουν και την επιδοκιμασία σου από πάνω;

Για σκέψου λίγο, μήπως εσύ που ανέχεσαι τον καραγκιόζη παραγοντίσκο είσαι ο ίδιος που ανέχεσαι και τον καραγκιοζάκο βουλευτή, τον μπαγλαμά υπουργό και τον επικίνδυνο πρωθυπουργό ;

Μήπως όλοι αυτοί διευθύνουν με την ανοχή σου ;

Την ανοχή σου και που σε κάνει να θεωρείς αστεία και εντελώς φυσιολογική μια τέτοια τάξη πραγμάτων.

Τελικά ποδοσφαιροποιείται η πολιτική πολιτικοποιείται το ποδόσφαιρο; 

Τίποτα από τα παραπάνω, απλά βιάζεται παρά φύση η κοινή λογική.  

Να γιατί είναι τόσο επιτυχημένη αυτή η διαφήμιση. Επειδή ακριβώς είναι απίστευτα εύπεπτη και ευκολοχώνευτη για το στομάχι του Έλληνα. 

Πόσα άραγε δεν του θυμίζει ;

Την ουσία της κοινωνίας του.

Βοήθειά μας...... 

Read more...

Οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα ή αλλιώς Don't cry for me Argentina.....

Πολλοί απορούν πως φτάσαμε ως εδώ. Εγώ προσωπικά καθόλου. Είμαστε ένα λαμπρό παράδειγμα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε, που είναι εξαιρετικά παλιό, αλλά το ανήγαγαν σε πραγματικά υψηλή τέχνη οι Άγγλοι αποικιοκράτες. Σήμερα όλοι είναι μαθητές τους. 

Τελικά από ότι φαίνεται όλοι φανταζόμαστε τον εαυτό μας σε ρόλο θύτη και ποτέ σε αυτόν του θύματος. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βιώσαμε και χαρήκαμε - γιατί όχι- ένα ακραία πελατειακό κράτος. Ένα κράτος που κατά κανόνα έκανε μνημόσυνα με ξένα κόλυβα και είχε τον δημόσιο τομέα ως μαστίγιο και καρότο. Τον χρησιμοποιούσε για να διορίσει, να επιδοτήσει, να μοιράσει λεφτά σε "επιχειρηματίες", εργολάβους, επενδυτές, κλπ. 

Κορωνίδα της διαπλοκής με τον απλό πολίτη ήταν οι θέσεις στο δημόσιο. Ο μακαρίτης Πεπονής τους τα χάλασε λιγάκι με το ΑΣΕΠ, αλλά όλο και βρίσκανε παραθυράκια και πορτούλες και ψιλοβολεύονταν. Να κάτι ΕΠΟΠ να κάτι Ειδικοί φρουροί, να κάτι συνεντεύξεις, να κάτι Καποδιοστριακοί, όλα κυλούσαν καλά. Το κράτος πρόσεχε καλά τους δημοσίους υπαλλήλους του. Φρόντιζε να τους έχει όλους ικανοποιημένους, κατά το δοκούν, άσχετα αν μια καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών έπαιρνε τα διπλά από αυτόν που σε χειρουργούσε ή σου μάθαινε γράμματα στο παιδί σου. Αυτά ήταν μικροαμαρτίες που κληρονόμησε από τον μακαρίτη τον Ανδρέα και το ενιαίο τότε μισθολόγιο του.

Από την άλλη είχαμε ένα ιδιωτικό τομέα που εξαρτιότανε αποκλειστικά σχεδόν από το κράτος. Με προμήθεια, έργα, συμβάσεις, ατέλειες, επιδοτήσεις, φοροπαπαλλαγές. ¨Έναν ιδιωτικό τομέα που εξαργύρωνε την διαπλοκή του με το κράτος με το να κάνει σχεδόν ότι θέλει με τα εργασιακά. Να πληρώνει ότι θέλει και όπως θέλει, να δίνει ότι άδειες θέλει, όπως θέλει, σε όποιον θέλει και ταυτόχρονα να μην πληρώνει και τις εργοδοτικές του εισφορές. 

Ταυτόχρονα είχαμε την αποσάρθρωση και την διάλυση του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος. Με επικεφαλής καλοταισμένους διαπλεκόμενους παράγοντες, τα κινήματα ξεδοντιάστηκαν και όλη τους η δυναμική αναλώθηκε σε μάχες μικρής εμβέλειας για την τιμή των όπλων και για ξεροκόμματα. Ταυτόχρονα αντί να υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των ιδιωτικών και των δημοσίων υπαλλήλων και να πιέζουν όλοι μαζί έτσι ώστε αυτοί του ιδιωτιοκού τομέα να απολαμβάνουν κατ' ελάχιστο αυτά που απολάμβαναν αυτοί του δημοσίου, αντίθετα ο καθένας προσπαθούσε να βγάλει τα μάτια του άλλου, ενώ το κράτος και η εργοδοσία, χόρευαν ταγκό με όποιον κατά περίπτωση τους βόλευε. 

Σταδιακά  όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν στην πρώτη αιχμή της επίθεση βρέθηκαν - και πολύ λογικά- οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού πρώτα ρίχτηκε λάσπη άφθονη εναντίον τους και ο όχλος κουρδίστηκε από τα πληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Με δεδομένο το φθόνο που έτρεφαν όλοι οι υποψήφιοι χαλίφηδες για τους χαλίφηδες, το έργο τους ήταν εύκολο. Κανείς πλην των ιδίων, δεν στενοχωρήθηκε που κόπηκαν δώρα, μισθοί κλπ. Αντίθετα όλοι πανηγύρισαν μέτρα όπως η εφεδρεία και πολλοί λυπήθηκαν που δεν έγιναν και απολύσεις. ¨Έτσι πάρα πολύ εύκολα καταρτίστηκε και ένα μισθολόγιο στο δημόσιο, παραπλανητικά "δίκαιο", με ειδικά μισθολόγια να παραμένουν (στρατός , αστυνομία, δικαιοσύνη για να μην ξεχνάμε και σε ποιους στηριζόμαστε αν σφίξουν οι κώλοι). Από την άλλη μεριά, αυτός που τελείωσε π.χ. Δημόσια Διοίκηση ΑΕΙ και πρωτοκολλεί έγγραφα ή κάνει Διοικητική δουλειά, παίρνει ακριβώς τα ίδια με τον Κτηνίατρο που επιβλέπει τα σφαγεία ή κάνει εμβόλια για βρουκέλλωση, με τον Μηχανικό που επιβλέπει τα δημόσια έργα και ελέγχει πολεοδομικές παραβάσεις και πάει λέγοντας. Φυσικά κανένα δεν απασχολεί το γεγονός ότι έτσι η Δημόσια Διοίκηση υποσκάπτεται αντί να ενισχύεται, προς χάριν της τέρψεως του λαού που απαιτεί "αίμα δημοσίων υπαλλήλων". Φυσικά σε όλα αυτά οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ανίκανοι να αντιδράσουν, μετά από τα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής ραστώνης, με τους εκπροσώπους τους να τους έχουν πουλήσει γερά.

Ο ιδιωτικός τομέας από την άλλη στην αρχή φάνηκε να την βγάζει καθαρή ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν όσοι είχαν IQ λίγο πάνω από δεκάχρονο. Όλοι ενστερνίζονταν τα μανιφέστα του Δασκαλόπουλου και του Μάνου επιδεικνύοντας μια πραγματικά αξιοθαύμαστη συμπεριφορά όπου μπέρδευαν αυτό που άκουγαν με αυτό που θα ήθελα να άκουγαν. Μια τέτοια σύμπνοια απόψεων όπου ο εργοστασιάρχης ή ο CEO συμφωνούσαν με το εργάτη ή τον υπάλληλο, ήταν πραγματικά υπέροχη.

Τελικά αποδείχτηκαν κάπως έτσι τα αλισβερίσια τους.

Είναι πραγματικά ανόητος κάποιος που χαίρεται την πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονά του και δεν αντιλαμβάνεται ότι όπου νά' ναι παίρνει και το δικό του φωτιά.

Τώρα που η αναμενόμενη επίθεση ήρθε, τι γίνεται ;

Ποιος θα τους βοηθήσει άραγε ; Οι συνδικαλιστές τους. Μα όλοι αυτοί μετά από λίγο γινόταν βουλευτές εξαργυρώνοντας έτσι το λειτούργημα τους να κρατάνε ήσυχο το κοπάδι και ευνουχισμένα τα σκυλιά. Ποιος θα τους συμπαρασταθεί ; Οι δημόσιοι υπάλληλοι μήπως ;

Λίγο δύσκολο, γιατί αυτοί ηλιθιωδώς, μιμούμενοι την συμπεριφορά των άλλων, γελάνε και τους λένε "Welcome to The Machine". 

Τώρα τι γίνεται που με μερικά ξεροκόμματα και ταΐσματα σε συνδικαλιστο-Εργατο-αγροτοπατέρες η διαπλεκόμενη δημόσια και ιδιωτική εργοδοσία, κατάφερε να τους πατήσει όλους κάτω ;

Τώρα ποιος γελάει;

Τώρα ποιος θα παλέψει και δίπλα σε ποιον ;

Με τι όρους και όραμα θα παλέψουν ;

Πόσο ακόμα πρέπει να συνεχιστεί αυτό το αλληλοφάγωμα για να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχει ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος. 

Μην παρασύρεστε από ψευτοδιλήμματα και διαχωριστικές γραμμές. 

Υπάρχει μόνο εργαζόμενος και εργοδότης. 

Υπάρχει μόνο αυτός που βάζει την πλάτη ή το μυαλό και αυτός που καρπώνεται τα κέρδη.

Υπάρχει μόνο αυτός που απαιτεί να ζει σαν άνθρωπος και αυτός που προσπαθεί να του το στερήσει για να συνεχίσει να ζει σαν βασιλιάς. 

---------------------------------------------------

Α, με αφορμή όλη αυτήν την ιστορία με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα ξαναθυμήθηκα παλιές μου αναρτήσεις,  εδώ και εδώ. 

Read more...