Το χρώμα του χρώματος και ο αποπροσανατολισμός

Το post αυτό είναι τρόπον τινά συνέχεια του προηγούμενου και ως αφορμή για την συγγραφή του στάθηκε ένα σχόλιο που με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Ο ανώνυμος σχολιαστής είπε πως οι μαγαζάτορες κάνουν τόση φασαρία για τους καπνιστές επειδή αφενός είναι περισσότεροι και αφετέρου αφήνουν περισσότερα χρήματα στα μαγαζιά.
Καταρχήν, δεν νομίζω ότι είναι αναγκαστικά περισσότεροι.Απλά με την σημερινή αφόρητη κατάσταση των τεκέδων που επικρατεί, μόνο οι καπνιστές μπορούν να βγαίνουν άνετα. Σκεφτείτε υπάρχουν και αρκετοί που δεν βγαίνουν επειδή έχουν π.χ. παιδιά και δεν μπορούν να τα πάρουν λόγω τσιγάρου, ιδίως τις απογευματινές ώρες ή απλά αισθάνονται αποπνικτικά.
Υπολόγισε ποτέ κανένας πόσοι είναι αυτοί ; 
Ας σκεφτούμε όμως λίγο το θέμα της περίφημης κατανάλωσης.
Ας ξεκινήσουμε από τα σκυλάδικα όπου πάνε τα Cohiba και τα  Romeo y Julietta σύννεφο, μαζί με τις "πέρδικες" και τα "Τσίβας". Εκεί η (υπέρ) κατανάλωση καπνού και αλκοόλ είναι απαράβατος νόμος προς μεγάλη χαρά των καταστηματαρχών.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά τα μαγαζιά δεν κόπτονται καθόλου για σένα και την ελεύθερη βούλησή σου, τα δημοκρατικά σου δικαιώματα ή την υγεία σου, το κέρδος τους κοιτάνε και μόνο το κέρδος τους . Τους μαγαζάτορες τους συμφέρει ο "ζαλισμένος" από το συνδυασμό αλκοόλ-τσιγάρο πελάτης, γιατί έτσι πολύ απλά τα "παντελονιάζουνε" χοντρά . Τώρα τι γίνεται με την συνολική ζημιά στην υγεία και στην τσέπη σου, απλά χεστήκανε. Σαν ευρώπουλο σε βλέπουν αράπη μου, που λέει και ο Πανούσης.
Τις τελευταίες μέρες αντί να συζητάμε για το πως θα πρέπει ο κόσμος και κυρίως τα νέα παιδιά, να κόψουν το τσιγάρο επειδή απλά ΣΚΟΤΩΝΕΙ, αντίθετα συζητάμε "περί όνου σκιάς" για ντεμέκ δημοκρατικά δικαιώματα, ελευθερίες και για................ εισοδήματα μαγαζιών.
Στην ουσία τι γίνεται. Υπάρχει ένα ολόκληρο κύκλωμα, όλοι αυτοί που κερδίζουν από τον εξαρτημένο καπνιστή. Ναι μην τσαντίζεστε αγαπητοί καπνιστές ,  εθισμένοι είστε και αυτά που λέτε οι περισσότεροι πως το κόβετε όποτε θέλετε είναι απλά μαλακίες.
Αυτοί που σου πουλάνε τον καπνό, κερδίζουν από την έξη σου και δεν νοιάζονται καθόλου αν θα πάθεις καρκίνο εσύ και όλοι όσοι αναπνέουν τον καπνό σου
Αυτοί που σε φορολογούν για τον καπνό, αλλά κάνουν πως ενδιαφέρονται για την υγεία σου με το να θεσπίζουν νόμους για την απαγόρευση του καπνίσματος.
Αυτοί που σε μαντρώνουν σε μαγαζιά σε ποτίζουν από πάνω αλκοόλ μαζί με το τσιγάρο που καπνίζεις και κάνουν πως ενδιαφέρονται για το αναφαίρετο δικαίωμα σου να καταστρέφεις την υγεία σου και των υπολοίπων που αναπνέουν τον καπνό σου. 
Με λίγα λόγια εκμεταλλευόμενοι τον εθισμό σου ένα ολόκληρο κύκλωμα κερδίζει από σένα. Εσύ απλά καταστρέφεις την υγεία σου ( και των άλλων ) , αλλά σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να ξεκίνησες από μόνος σου το αντάρτικο επειδή γράφεις τους νόμους στα αποτέτοια σου και συντηρείς το κέρδος τους.
Για μένα είσαι απλά ένας ταλαίπωρος με έναν εθισμό, που σε εκμεταλλεύονται αλύπητα όλοι και εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι μια.
Αλήθεια, χέσε τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα.
Το αν θα απαγορευτεί με νόμους το κάπνισμα είναι και πρέπει να είναι δευτερεύων ζήτημα. Το θέμα είναι πως πρέπει να αντιληφθεί κανείς τι συνέπειες έχει το κάπνισμα.
Ναι σε σένα μιλάω, που μόλις ανέβεις στον 2ο όροφο από τις σκάλες και πάει να πεταχτεί η καρδιά από το στόμα σου.
Ναι σε σένα μιλάω επίσης, με την διάμετρο μέσης 1.20, που ενώ βλέπεις μπάλα και ανοίγεις το  δεύτερο πακέτο αποκαλείς "πτώμα" τον Φορλάν επειδή δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του στο γήπεδο !!

Read more...

Το χρώμα του χρήματος

Λοιπόν παλικάρια μου :

Αυτό είναι ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ενός καπνιστή , πελάτη μπαρ, εστιατορίων και λοιπών καταστηματων.

Αυτό είναι ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ενός μη καπνιστή, επίσης πελάτη μπαρ εστιατορίων και λοιπών καταστημάτων.

Μου φαίνεται ότι έχουν το ίδιο χρώμα και  ίδια αξία.

Νομίζω ότι είναι καιρός οι μη καπνιστές να αρνούνται να πηγαίνουν σε μαγαζιά που καπνίζουν.Εγώ προσωπικά θα το κάνω ή τουλάχιστον θα κάνω φασαρίες και θα τους μουρλάνω στην καταγγελία. Δεν μπορεί να δίνουν κώλο για τους καπνιστές και για όσους δεν καπνίζουν να μην τους κάιγεται καρφί.

Να δούμε μετά τι απώλειες εισοδήματος θα έχουν οι καταστηματάρχες και πόσα μαγαζιά θα κλέισουν.

Read more...

Για την υπεράσπιση των αντιεξουσιαστών

"Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «κομματόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για «τεχνικούς» λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μην τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός -ας πούμε- ο κομαντάντε Μάρκος;

Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από τον ιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά ως μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ' όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια...

Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Εναν Κόκκορα»:

Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,

λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι

ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά

η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει;

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,

να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές

με κάνουνε να μοιάζω μ' αρλεκίνο;"




(Από μια συνέντευξη του θανάση Παπακωνσταντίνου στην Αυγή τον Δεκέμβριο του 2008)


Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, σκεφτείτε πως έτσι όπως πάμε ή μάλλον όπως μας πάνε, σε λίγο θα είμαστε όλοι αντιεξουσιαστές

Read more...

Όχι άλλες πράσινες αλλαξοκωλιές.....

Το αν ένα νομοσχέδιο αρχικά θα πάει προς ψήφιση και το αν τελικά θα παραμείνει στην αρχική του μορφή δεν εξαρτάται σε καμιά περίπτωση από την τεχνική και νομική του αρτιότητα ή από τα θέματα που επιλαμβάνεται, αλλά από την αποδοχή του από τις εκάστοτε κοινωνικές ομάδες πίεσης, οι οποίες αποτελούνται από δυο συνισταμένες:

1. Την αγέλη των ψηφοφόρων 

2.Τους χρηματοδότες/ευεργέτες/πάτρωνες των πολιτικών

Αν σε οποιαδήποτε συνιστώσα ανάλογα με την εκάστοτε βαρύτητα δεν αρέσει κάτι, τότε δεν πα να φέρεις τον Σόλωνα μαζί με τους άλλους  έξι σοφούς να νομοθετήσουν. Πάπαλα. 

Δεν γίνεται τίποτα και αυτό αποδείχτηκε και πρόσφατα με τις αλλαξοκωλιές και τα πισωγυρίσματα του Λοβέρδου, του οποίου δεν ίδρωσε καθόλου το αυτί του ενώ κατεδάφιζε τα ασφαλιστικά και εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, αλλά "αφουγκράστηκε" την φωνή του λαού στην περίπτωση του νόμου για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Ταυτόχρονα βρήκε και μια ευκαιρία με το "βλακοτσιγαρόσημο" να φέρει και έσοδα στο κράτος. Είναι πραγματικά απίστευτο να αναγνωρίζει η πολιτεία ότι το τσιγάρο βλάπτει, να αυξάνει τον φόρο στον καπνό και μετά να βάζει ειδικό τέλος στα καταστήματα που θα πηγαίνει στο ΕΣΥ για την θεραπεία των όσων μπορεί να πάθεις εκούσια ή ακούσια από το κάπνισμα.  
Το επόμενο βήμα θα είναι η επιβολή ειδικού τέλους στους  drug dealers και η ενίσχυση μέσω αυτού των κέντρων απεξάρτησης !!

Μια ακόμα παρόμοια ιστορία που ίσως ακουστεί τις επόμενες μέρες, αν βρουν χρόνο τα δελτία ειδήσεων ανάμεσα στα reality, είναι αυτήν σχετικά με το νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ για την βιοποικιλότητα, στο οποίο ορίζει ότι το όριο για την δόμηση σε περιοχές NATURA  είναι πλέον στα 10 στρέμματα. 

Αυτόματα με τα "ισχυρά πολιτικά τους αντανακλαστικά" , οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ως νέες πασιονάριες,  δήλωσαν "NO PASARAN". Οι αγωνιστές βουλευτές δήλωσαν πως με αυτόν τον τρόπο θα πληγεί η οικοδομική δραστηριότητα στην επαρχία a.k.a στα κομματικά μαγαζάκια τους και κυρίως στην Χαλκιδική και στα νησιά , που παίζεται το χοντρό παιχνίδι της λαμογιάς στα ακίνητα και στις οικοδομές.
Βέβαια για κάποιο μυστήριο λόγο που ανάγεται μάλλον σε συμπτώματα κωλογλυφτικής και οσφυοκαμπτικής αιτιολογίας, τα αντανακαλστικά αυτά δεν ενεργοποιήθηκαν σε κανένα από τα νομοσχέδια εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης που ήρθαν στην Βουλή τον τελευταίο χρόνο.

Μόνο σε ότι έχει να κάνει με μάσα και συμφέροντα ανταποκρίνονται και ξεσπαθώνουν οι πολιτικοί μας, κατά παρότρυνση της ψηφοφόρου ορδής ή της οικονομικής ελίτ. 
Κανένας δεν συζήτησε καν περιβαλλοντικά  ή επιστημονικά το όλο θέμα, σιγά μην τους ενδιέφερε κιόλας.

Μόνο σε μια κοινωνία που θεωρεί την οικοδομή ως την μοναδική ανάπτυξη και σε μια χώρα με τον πολεοδομικό ιστό της παραμορφωμένο από την αντιπαροχή- προσφορά του Εθνάρχη- και την αυθαίρετη δόμηση και τον αιγιαλό και τα δάση της βιασμένα από καταπατητές, αυθαιρετάκηδες και παραθυράκηδες, θα μπορούσαν τέτοιοι καραγκιόζηδες να είναι βουλευτές και μάλιστα να αισθάνονται και περήφανοι για τις παρεμβάσεις τους.

Μια άλλη φοβερή ιστορία πράσινης ανάπτυξης είναι η όλη ιστορία που ξέσπασε σχετικά με την διαχείριση των απορριμάτων στην Αττική. Παρ' όλες τις ενστάσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων επιλέχτηκε η μέθοδος της βιοξήρανσης, και της καύσης τεχνογνωσία την οποία "πουλάει" η εταιρία ΗΛΕΚΤΩΡ του Μπόμπολα ( ναι πάλι αυτός).

Η όλη ιστορία χαρακτηρίζεται από μάλλον αδιαφανείς διαδικασίες σύμφωνα με ισχυρισμούς των οργανώσεων και στην ουσία πρόκειται για μονόδρομο έτσι όπως την χειρίστηκε η πολιτεία αφού δεν εξετάστηκαν άλλες λύσεις και με αυτην αποδυναμώνεται, αν δεν εξαφανίζεται η ανακύκλωση.

Για το συγκεκριμένο θέμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ , εδώ και εδώ.

Υπάρχουν και ποιο εξειδικευμένα άρθρα αν θέλετε αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη "Μπιρμπίλω", η σταυροφόρος της πράσινης ανάπτυξης, δεν τόλμησε.

Επίσης στο ΥΠΕΚΑ έκαναν πάλι ένα άλλο κορυφαίο . Επειδή φοβήθηκαν ότι θα τους κράξουν στην δημόσια διαβούλευση για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εξόρυξης χρυσού στην Χαλκιδική, τι κορυφαίο έκαναν τα παλικάρια ;
Μετέφεραν απλά την διαβούλευση στην .....Αθήνα !!!
Διαβάστε εδώ για την ιστορία αυτή και για το πως κάποιοι πουλώντας αέρα θησαυρίζουν . Το πως γίνεται και αυτοί οι κάποιοι είναι πάλι παρατρεχάμενοι του Μπόμπολα, είναι απορίας άξιο.

Κάπου στην μακρά πορεία η πράσινη ανάπτυξη μαράθηκε για τους πολλούς, αλλά  για τους εκλεκτούς έγινε χρυσή.

Read more...

Να τελειώνουμε με την μεταπολίτευση τώρα

 

γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου

Ζούμε εδώ και χρόνια το αργό και επώδυνο τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής που τελειώνει μέσα στην αισθητική καθίζηση, την ηθική απαξίωση και τη διεθνή χλεύη. Η περιστολή της εθνικής μας κυριαρχίας, φαίνεται πως θα είναι η τελευταία πράξη αυτού του δράματος που άρχισε με μια εθνική τραγωδία, εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία και απειλεί να τελειώσει και πάλι με εθνική τραγωδία. Πώς φτάσαμε, αλήθεια, τέσσερις δεκαετίες μετά από εκείνη την άκριτη ίσως αλλά βάσιμη αισιοδοξία που γεννούσε η δημοκρατική απελευθέρωση του 1974, σε αυτή την κατάντια, όταν είναι γενικά αποδεκτό ότι ζήσαμε μια πρωτόγνωρη στη νεώτερη ιστορία μας περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και μαζικής ευημερίας; Φτάσαμε διότι αργήσαμε να αντιληφθούμε ότι η εποχή της Μεταπολίτευσης είχε και κάτι ακέραια αρνητικό, κάτι που εν τέλει υπονόμευσε και οσονούπω θα ανατινάξει τους επίχρυσους ντενεκέδες με τους οποίους καλύψαμε τα χαλάσματα του ρημαγμένου μας πατρικού.

Αν κάτι κυρίαρχα χαρακτήρισε τη μεταπολιτευτική ζωή, αυτό ήταν η έλλειψη οποιουδήποτε γνήσιου εσωτερικού συνεκτικού δεσμού. Ήταν αυτή η έλλειψη που άνοιξε το δρόμο στη λογική του «όλα επιτρέπονται», υπό τη δωρική σκέπη του Γηραιού Καραμανλή στην αρχή της, υπό την εμπνευσμένη απάτη του Ανδρέα Παπανδρέου στη συνέχεια, για να «δοξαστεί» τις ημέρες της χρηματιστηριακής και ενημερωτικής έκρηξης, πριν καταλήξουμε στην εσχάτη ευτέλεια: να κυβερνώμεθα τα τελευταία χρόνια από νοητικά υστερούντες επιγόνους, πέριξ των οποίων κωμικοτραγικές φιγούρες και αδίστακτα υποκείμενα έπραξαν ή παρέλειψαν ό, τι μπορούσαν για να μας παραδώσουν δεμένους χεροπόδαρα στη διεθνή τοκογλυφία.
Η έλλειψη αυτή δεν προέκυψε τυχαία. Αποτελεί σύμπτωμα μακροχρόνιας ασθένειας που δεν αρχίζει φυσικά το 1974, με την εκκίνηση της Μεταπολίτευσης. Αρκεί να περάσουμε απλώς από το εξωτερικό, το επιπόλαιο επίπεδο των φαινομένων και να εισέλθουμε στο καίριο πεδίο του στοχασμού και της ιστορικής επισκόπησης, για να αντιληφθούμε πως το 1974 απλώς σημειώθηκε (διά της περιβόητης «αλλαγής φρουράς» και της εγκατάλειψης της Κύπρου) η καθολική μετάσταση μιας χρόνιας κακοήθειας. Από τότε που απωλέσθηκε η αιτία υπάρξεως του Νέου Ελληνισμού, το 1922 στο λιμάνι της Σμύρνης, η ελλαδική ζωή περιορίστηκε είτε σε ηθικιστικές ασυναρτησίες (αυτός ήταν ο θρίαμβος της «μικράς και έντιμης Ελλάδος») είτε σε διεθνιστικές ονειρώξεις (με πρωτεύον το όραμα της θεολογίας της προόδου). Η ηρωική προσπάθεια ανασύνταξης που ανέλαβε η γενιά του Τριάντα κατέρρευσε μέσα στις φωτιές του εμφυλίου πολέμου. Οι καλύτεροι των δύο πλευρών χάθηκαν, έμειναν ανάπηροι ή κατέστησαν εγκάθειρκτοι για χρόνια, ψυχές μαραγκιασμένες διά βίου. Απέμειναν οι άθλιες ηγεσίες, νικητών και ηττημένων, να στήσουν τα εμπορεία τους στη μεταπολεμική αγορά. Η φάρσα του 1967 (κορύφωση της εθνικόφρονος ρητορείας) εξελίχθηκε σε τραγωδία και η δημοκρατία που γεννήθηκε χάρη σε αυτή την τραγωδία έφτασε στην κατάντια να χορεύει και να αγκαλιάζεται με τους μακελάρηδες της Κύπρου. Παχυδερμία τάχα ή μήπως ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς που της άνοιξαν το δρόμο;
Σαράντα χρόνια τώρα (όσα κι ο προηγούμενος κύκλος, μια τεσσαρακονταετία κυριαρχίας της αυταρχικής εθνοκάπηλης Δεξιάς- από το 1935), η Αριστερά χειρίστηκε και διαχειρίστηκε τις τύχες του τόπου. Δεν έχει σημασία αν κυβέρνησε ως πραγματική Αριστερά. Σημασία έχει ότι οι Αριστεροί κυβερνούσαν. Αυτοί είχαν την πλήρη ιδεολογική ηγεμονία, αυτοί ήλεγχαν όλους τους αστικούς καθεστωτικούς μηχανισμούς, ειδικά στο χώρο επηρεασμού της κοινής γνώμης. Σχολεία, πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης (ακόμη και της Δεξιάς!), γράμματα, τέχνες, επιστήμες. Πίσω από μια αριστερή ρητορεία που δόξαζε υποκριτικά το λαό (όπως οι κοτζαμπάσηδες που ήθελαν καθολική ψηφοφορία για τις συνελεύσεις της Επανάστασης επειδή είχαν σίγουρη την ψήφο των «πελατών» τους) η αρρώστια προχωρούσε: Κανένας υπερατομικός σκοπός, καμία πίστη σε κάτι ιερό και απαραβίαστο, καμία ανιδιοτέλεια. Απλώς φθόνος και μνησικακία. Εκδίκηση για την ήττα του 1949 και τις επακόλουθες διώξεις. Κι ας γίνουν όλα ρημαδιό. Και να που έγιναν. Κι όπως μέσα στη χλεύη και την ευτέλεια τελείωσε το 1974 η εθνικοφροσύνη της Δεξιάς, τελειώνει σαράντα χρόνια αργότερα και ο προοδευτισμός της Αριστεράς.
Βέβαια, η αποκοπή από την εθνική και θρησκευτική μας Παράδοση που πρότεινε κάποιους κανόνες ζωής και προσδιόριζε το ήθος μιας ομοψυχίας, δεν συντελέστηκε μόνο με ευθύνη της Αριστεράς. Πολύ συχνά τον τόνο της αποδόμησης και του οίστρου της ακολασίας τον έδινε η Δεξιά. Όπως ακριβώς ήθελε ο εκ Σερρών αναμορφωτής της, στον οποίο ομνύουν πάντα οι εθνικόφρονες, παλαιάς ή νέας κοπής, τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ ή φιλελεύθεροι ιδεολόγοι, όπως, καλή ώρα, η νέα τους ηγεσία που σεμνύνεται ότι αποτελεί πολιτικό τέκνο του Ευάγγελου Αβέρωφ, δηλαδή του αρχιτέκτονα της Ζυρίχης (1959) και θεωρητικού της εγκατάλειψης της Κύπρου (1974). Ή, όπως κάποιοι άλλοι που εκφωνούν δεκάρικους για τους αρχαίους ημών προγόνους αλλά δεν έχουν οι δυστυχείς ιδέα για τη διάνοια και την αισθητική εκείνων των σπουδαίων ανθρώπων που κάτι περισσότερο από τηλεμάρκετιγκ άξιζαν. Πώς να καταλάβουν όλοι αυτοί οι δήθεν «συντηρητικοί» ότι όταν ο σεβασμός στις αξίες της Παράδοσης γίνεται μηχανικός, ρητορικός ή και απλή συνήθεια, ένα λαϊκό ετήσιο πανηγύρι ή ένα καθημερινό φτηνό τηλεοπτικό θέαμα, η κοινή πίστη δεν θα αργήσει να εκμετρήσει το ζην; Πως όταν ο συλλογικός μας βίος γίνεται ιλαροτραγωδία που ξετυλίγεται πότε με εξάρσεις αυταρέσκειας και πότε με καταβυθίσεις αυτοκαταδίκης, η συμβίωση θα καταστεί αβίωτη και το εγώ άρρωστα αδηφάγο;
Οι άνθρωποι δεν συνδέονται απλώς επειδή συμβιώνουν. Συνδέονται όταν αισθάνονται ότι υπηρετούν μια κοινή υπόθεση. Και οι Έλληνες μετά το 1974 δεν πιστεύουν ότι τους συνέχει μια αλληλεγγύη πέρα από ατομικές θελήσεις ή κοινές αντιπάθειες –εκτός βέβαια από την αλληλεγγύη εκείνη που γεννά η ένοχη ματιά μεταξύ των πλιατσικολόγων την ώρα της «δουλειάς». Τι συνέβη λοιπόν πραγματικά το 1974; Ο Έλληνας της Μεταπολίτευσης, τον οποίο όλοι βρίζουμε, ένιωσε πως βρίσκεται μόνος, σε έναν κόσμο ξένο και πρόσκαιρο αλλά και με γοητεία αβάσταχτη, με πλούτο προκλητικό τριγύρω, που σε καλούσε να απλώσεις το χέρι και να τον κερδίσεις γρήγορα και άκοπα. Αν τα κατάφερνες, σε περίμενε η δόξα, ο έπαινος μιας κοινωνίας που κρίνει τον άνθρωπο με βάση τον τύπο του αυτοκινήτου που οδηγεί. Στη χειρότερη περίπτωση σε ανέμενε ο φθόνος, όσων απλώς δεν συμμετείχαν στην καταλήστευση.
Υπήρχαν βέβαια καθ’ όλη αυτή την περίοδο και δυνάμεις και πρόσωπα που κήρυσσαν την αντίσταση στη γενική διαφθορά προβάλλοντας την αρράγιστη λογική του εκσυγχρονισμού. Φυσικότατα απέτυχαν. Διότι η αρράγιστη λογική δεν πείθει τις μάζες κι ούτε συνεγείρει συνειδήσεις απλώς το γίνουμε σύγχρονη κοινωνία αν λείπει το «προς τι». Καμιά λογική δεν στρατεύει τις συνειδήσεις σε μια επαγγελία που βιολογικά και χρονικά τις υπερβαίνει. Ουδείς θυσιάζεται για ένα παράδεισο που δεν θα ζήσει αν δεν τον συνεπάρει ένα όραμα που θα πυροδοτήσει το αίσθημα της αυτοθυσίας. Χωρίς αυτό το όραμα, μόνος υπαρκτός παράδεισος μένει ο κόσμος του «ό, τι φάμε, ό, τι πιούμε κι ό, τι αρπάξουμε». Αυτό που είναι δηλαδή το ιδανικό της κοινωνίας της αφθονίας: Το πλουσιότερο παχνί.
Δεν μπορεί ασφαλώς να αγνοήσει κανείς ότι οι άνθρωποι έχουν καθημερινές πρακτικές ανάγκες. Εδώ ακριβώς αναπότρεπτα αλλά και λίγο πονηρά προβάλλεται σήμερα από τους αυτουργούς της καταστροφής το ερώτημα: Και τώρα τι κάνουμε; Να πτωχεύσει η χώρα; Η απάντηση σε αυτό το υπαρκτό δίλημμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι τέτοια που να επιτρέπει στους ανθρώπους της Μεταπολίτευσης να εμφανίζονται ως η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα. Δεν είναι πράξη αντίστασης να ζητούμε διεθνώς αυτό που κάναμε τα χρόνια της μεταπολιτευτικής κουτοπονηριάς: να «ρυθμίζουμε» τα χρέη που δεν πληρώνουμε εις υγείαν των κορόιδων που καταβάλλουν φόρους, εισφορές και δόσεις. Δεν συνιστά λύση αξιοπρεπή να μην πληρώνει κανείς όσα εθελουσίως δανείζεται. Είναι μια συνέχιση της μεταπολιτευτικής μας ευτέλειας και μάλιστα απόπειρα να την ντύσουμε με επικό, τάχα αντιστασιακό στυλ.
Πρέπει λοιπόν να το αναγνωρίσουμε. Ναι, απαιτούνται εδώ που φτάσαμε θυσίες. Αλλά η γενιά που οδήγησε την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια δεν μπορεί, δεν έχει το ηθικό ανάστημα να ζητήσει θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση. Η μοιραία αυτή γενιά, η γενιά του 1970 (στην πολιτική, στην οικονομία, στα γράμματα) πρέπει το ταχύτερο να μας απαλλάξει από την παρουσία της, πρέπει να πεθάνει. Με κάθε τρόπο. Αρκετά μας στέρησε από τις βρύσες της ζωής, αρκετά πηγάδια ζωής επιχωμάτωσε ή βοθροποίησε. Καμιά σωτηρία δεν μπορεί να προσφέρει αυτή η γενιά. Είναι ανίκανη για οποιαδήποτε ευφυή επινόηση. Στερείται κάθε ταλέντου. Καμιά αξιοθρήνητη εξιδανίκευση των μέτρων εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να ανασκευάσει την βαθιά ψυχική παραμόρφωση αυτής της γενιάς. Γι’ αυτό και τα όποια μέτρα λαμβάνει είναι αναποτελεσματικά. Διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν στόχο τη σωτηρία της πατρίδας αλλά τη σωτηρία των ατομικών και ταξικών συμφερόντων αυτής της γενιάς.
Εδώ ακριβώς θα μπορούσε να προβληθεί βέβαια η καλόπιστη αντίρρηση: Υπάρχει κάποια άλλη έτοιμη συνταγή εθνικής σωτηρίας; Θα ήταν κωμικό να το υποστήριζε κανείς αυτό. Η μία και μόνη ελπίδα που υπάρχει, είναι να εμφανιστεί μια νέα γενιά με κοινή συναίσθηση ενός ιστορικού χρέους. Με πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού λαού αλλά και αυστηρή στις μικρές και μεγάλες κατεργαριές του δήθεν αθώου, βασανισμένου λαϊκού ανθρώπου. Με στοχασμό ελληνικό –σφραγίδα εντυπωμένη στο νου και στη συνείδηση που θα έχει για τον κόσμο– αλλά και γνώση πως αυτός ο κόσμος αλλάζει ορμητικά, ακατάσχετα, και η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει καθηλωμένη στα σχήματα της Μεταπολίτευσης ή στα κρησφύγετα της ρωμέικης αυταρέσκειας που πάντα σε κάποιον άλλο ρίχνει την ευθύνη για τα δικά μας σφάλματα.
Η γενιά αυτή δεν θα συνασπιστεί για να θορυβήσει όπως κάνουν διάφοροι γραφικοί ψευδο- ελληνοκεντρικοί ή κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγοι που απαξιώνουν το έπος του Νέου Ελληνισμού. Θα αισθάνεται δέος για τη στράτευσή της και δεν θα έχει χρόνο για πλάκα, ατάκες και τηλεοπτικά σώου. Θα της αρκεί η στράτευσή της. Αυτή θα την θερμαίνει, αυτή θα την ενθουσιάζει. Η ελληνική ζωή με μια τέτοια γενιά θα αποκτήσει ξανά ένα σκοπό υπαγορευμένο από τη δύναμη των πραγμάτων. Κι ένας σκοπός, όταν μάλιστα είναι κοινός, σου υπόσχεται μια δικαίωση, αδιάφορο αν τον πετύχεις ή όχι. Αρκεί που αγωνίστηκες. Μπορεί μια μάχη να μη την κερδίσεις, φτάνει όμως που υπήρξες πολεμιστής. Που έβγαλες –εν προκειμένω– το κεφάλι από το δύσοσμο βόθρο της Μεταπολίτευσης και ανάσανες ελεύθερα. Ανταμοιβή μεγαλύτερη δεν υπάρχει.
Είναι καιρός λοιπόν να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση και να γυρίσουμε πίσω, στον Ιούλιο του 1974. Από εκεί να αρχίσουμε ξανά για να ξαναχτίσουμε μια δημοκρατία γνήσια και νόμιμη, όχι προσχηματική, όχι αυθαίρετη. Με θεμέλια στέρεα και βαθιά στη γη μας αλλά και ανοιχτούς ορίζοντες στην οικουμένη. Με την ανεξόφλητη οφειλή μας προς την Κύπρο (πηγή της μεταπολιτευτικής μας ελευθερίας), ως πρώτο  χρέος, να οικοδομήσουμε μια νέα εξωτερική πολιτική με γνώση ποιος είναι ο διαρκής ιστορικός μας εχθρός. Με μια νέα αποχουντοποίηση στο εσωτερικό: Αυτή τη φορά εναντίον όσων κυβέρνησαν μετά το 1974 και οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεωκοπία και την ηθική εξαθλίωση. Με ένα νέο Σύνταγμα ακέραια δημοκρατικό, με εκκαθάριση του κομματικού συστήματος. Προτάσεις θα υπάρξουν πολλές σε αυτή τη νέα Συντακτική διαδικασία. Ας ξεκινήσουμε από εδώ με μία: Να στερηθούν του δικαιώματος του εκλέγεσθαι όλοι όσοι διατέλεσαν βουλευτές μετά το 1974. Θα είναι η ελάχιστη ποινή για όσους υπηρέτησαν ενσυνείδητα τις καταστροφικές κυβερνήσεις αυτής της τεσσαρακονταετίας και παραμένουν, όπως όλοι βλέπουμε, αμετανόητοι. Ίσως έτσι περιοριστεί η καταστροφή στο ηθικό και το οικονομικό πεδίο. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, αν η Μεταπολίτευση τελειώσει, όπως άρχισε, με μια εθνική καταστροφή, τότε η επανεκκίνηση δεν θα γίνει από το 1974. Θα γίνει από το 1922. Με όλες τις αναλογίες. Και ας έλθουν μετά από έναν αιώνα οι επίγονοι όσων τιμωρηθούν να διαμαρτύρονται για την διαδικασία, όπως τολμούν εσχάτως οι ιδεολογικοί κληρονόμοι του μικροελλαδισμού.

από το manifesto τ.19, Οκτώβριος 2010

Read more...

Περί κοινωνικής δικτύωσης και αρεσκείας

Με τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος. Σε καμιά περίπτωση δεν συμμερίζομαι το χαρακτήρα της πανάκειας που πάνε να τους αποδώσουν οι δημιουργοί τους, με σκοπό τα δολάρια που εισέρχονται στις τσέπες τους. Μέσα από εκεί θα μιλάς, θα ψωνίζεις θα κάνεις chat, σε λίγο καιρό μπορεί και να πηδάς και πάει λέγοντας. 
Είναι κάποιες περιπτώσεις που σε βοηθάνε να κρατήσεις επαφή με κάποια άτομα που βρίσκονται μακριά και η διαφορά ώρας ή και τα ωράρια του καθενός δεν κάνει βολικό άλλο τρόπο.
Μέχρι εκεί όμως , δεν αντικαθιστούν ποτέ την ουσιαστική επαφή και ειλικρινά δεν βλέπω τον λόγο γιατί να ξαναβρείς κάποιον παλαιό συμμαθητή ή συμφοιτητή που είχες να μιλήσεις τόσα χρόνια. Πιστέψτε με αν θέλεις να κρατήσεις επαφή με κάποιον , απλά κρατάς. Για να χάσεις επαφή σημαίνει πως δεν καιγόσουν ούτε εσύ ούτε αυτός για να την διατηρήσετε. Έτσι απλά. Αλλά ας το παραβλέψω και αυτό και ας αποδώσω μια αξία στην νοσταλγία ή έστω στην περιέργεια .
Μετά από μια συνάντηση με παλαιούς συμμαθητές έφτιαξα και εγώ ένα λογαριασμό στο Facebook προκειμένου να ανταλλάξουμε στοιχεία και κλπ. Μέχρι εδώ καλά. Που και που συνδέομαι βλέπω καμιά μαλακία, μαθαίνω κανένα ψιλονέο και αυτό είναι. 
Το θέμα με αυτά τα δίκτυα είναι πως σε κατευθύνουν σε συγκεκριμένα μοντέλα συμπεριφοράς και ανταπόκρισης.Ψάχνοντας λίγο διαπίστωσα ότι υπάρχουν άτομα που ακόμα και για κατούρημα να πάνε, ενημερώνουν "την κατάσταση τους" . Κάθε φορά που έχουν καύλες βάζουν ένα καψουροτράγουδο και κάθε φορά που πάνε να το παίξουν διανόηση πετάνε και από ένα ρητό ή καμία ατάκα "κονσέρβα". 
Έμαθε ο κάθε κάγκουρας το youtube και κάθε τραγούδι που του έρχεται στο μυαλό το ανεβάζει. Χεστήκαμε μεγάλε για το πόσο "ψαγμένα" κομμάτια ακούς ή για το αν σε έκλασε η γκόμενα και ακούς μόνο Θεοδωρίδου, Καρρά και Τερλέγκα.
Δεν έχεις 5000 χιλιάδες "φίλους" ; Πω πω !! Έσβησες δεν μετράς σαν άτομο καθόλου και πέφτεις στα μαύρα πανιά ή σκυλιάζεις και κάνεις εναγωνίως προσκλήσεις για να αποκτήσεις.
Κάθονται όλοι για καφέ και σηκώνουν σημαία στο F/B. Αλήθεια τι χρειάζεται ο μεγάλος αδελφός και το "echelon" που σκύλιασε η Λιάνα ή γιατί τα φοβούνται όλοι ; Αφού οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι από μόνοι τους να ενημερώνουν τους πάντες για τα πάντα.
Όλοι οι "φίλοι" τους μετά αισθάνονται την ανάγκη να πατήσουν το πλήκτρο "μου αρέσει", κοινώς να τους κάνουν "like" και παπάρια μπλε. Αν κάποιον δεν του κάνεις και πολλά "like" , παρεξηγιέται κιόλας!!
Ξυπνά ο Χ μαλάκας , ανοίγει το PC ή το mobile για ποιο "προχώ" καταστάσεις και γράφει "καλημέρα" , ακολούθως οι άλλοι μαλάκες πατάνε "like". 
Καλημέρα λέει ο άνθρωπος , τι σου αρέσει δηλαδή μαλάκα ; Η καλημέρα;;;
Λέει ο ένας  :"πίνω καφέ"
Απαντά ο άλλος "τι καφέ" και ταυτόχρονα πατά "like".
"Νες με γάλα" απαντά ο πρώτος και πατά και αυτός "like".
Ωραία ξανααπαντά ο δεύτερος μαζί με "like".
Πολύ ωραίος και ουσιαστικός διάλογος, αντάξιος λοβοτομημένων έγκλειστων σε άσυλο. 
Σκέτη αυλή ψυχιατρείου . Αυτήν είναι και η όλη "ουσία" , η ΚΕΝΟΤΗΤΑ και η αγωνία να δείξεις ότι υπάρχεις και ότι είσαι κάποιος και υπάρχουν άτομα που ενδιαφέρονται για αυτά που λες και κάνεις.
Όλα αυτά είναι πολύ χαριτωμένες και άνευ λόγου και αιτίας μαλακιούλες που γεμίζουν τις άδειες ανούσιες ώρες κάποιων  και τις τσέπες κάποιων άλλων έξυπνων. Όταν όμως αυτήν η αναισθησία και η κεκτημένη βλακώδης ταχύτητα ανταπόκρισης στο κοινωνικό γίγνεσθαι (ήμαρτον) του F/B γίνεται τρόπος ζωής και μέσο για να φιλτράρεις πράγματα ή καλύτερα για να τα καταπίνεις όλα αμάσητα, τότε οδηγούμαστε σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Χτες μπήκα και εγώ στο F/B και στα τελευταία νέα ένας συνάδελφος έγραφε με κάποια δόση μαύρου αυτοσαρκαστικού χιούμορ  : 
" Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα ...είμαι ΑΝΕΡΓΟΣ ".
Ο άνθρωπος μετά από τόσα χρόνια έμεινε άνεργος σε ηλικία 45 ετών.
Και τι βλέπω ;
Καμιά 70-ριά άτομα είχαν εκφράσει την ευαρέσκειά τους πατώντας "like"!!
Τι σου αρέσει βρε μαλάκα και μαλακισμένη ;
Το γεγονός ότι ο άλλος έμεινε άνεργος με 2 παιδιά ;
Ή το γεγονός ότι πολύ δύσκολα θα ξαναβρεί δουλειά ;
Ή απλά ήθελες να δηλώσεις την μαλακισμένη παρουσία σου και να αισθανθείς ότι υπάρχει και έχεις κοινωνική υπόσταση (χαχαχαχαχααχ)  πατώντας πλήκτρα στο ποντίκι;
Δεν πας καλύτερα να χτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο και να κάνεις και ένα κλύσμα μπας και αποτοξινωθείς από την μαλακία που σε δέρνει. 
Πόσο πρέπει να έχει κολλήσει η μπουγάτσα στον εγκέφαλο που να μην αντιλαμβάνεσαι τι είναι για γέλια και τι για κλάματα.
Είναι δυνατόν να είσαι τόσο κρετίνος και να μην μπορείς πλέον να φιλτράρεις τίποτα και όλα να τα βλέπεις και να τα κρίνεις μέσα από ανταπόκριση σε προεπιλεγμένα πλήκτρα και καταστάσεις;
Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσα να πω , αλλά μην νομίζετε ότι κατηγορώ το διαδίκτυο ή ακόμα και το FB. Δεν φταίει ποτέ το εργαλείο, αλλά ο χρήστης.
Με τα μαχαίρια κόβουμε ψωμί , αλλά σφαζόμαστε κιόλας. 
Με τα αυτοκίνητα κάνουμε τις βόλτες μας έχουμε την ανεξαρτησία μας αλλά και σκοτωνόμαστε τα Σαββατοκύριακα.
Την μαλακία που μας δέρνει κατηγορώ.

Read more...