Τι Ελληνόπουλα παράγει το εκπαδευτικό σύστημα σήμερα ;

Από το blog του Ακρίτα.

Στην εποχή του ΔΝΤ, πολυπολιτισμού, εθνομηδενισμού και μεταμοντερνισμού, όπου τα πάντα «αμφισβητούνται» (αποκηρύσσονται, αποδοκιμάζονται, σαρκάζονται, αποδομούνται) δεν μπορούσε να μην «αμφισβητηθεί» και το εκπαιδευτικό σύστημα. Πανάρχαιος θεσμός, που με διάφορες παραλλαγές και μορφές διέπλευσε όχι απλώς τους αιώνες άλλα τις χιλιετίες της ιστορίας, κινδυνεύει σήμερα να καταποντισθεί μέσα στην άρνηση και στη χλεύη των αδυσώπητων κριτικών του. Και αν ήσαν μόνο τα ανυπόταχτα Νιάτα των δύσκολων καιρών μας, που θέλουν να γκρεμίσουν τούς τοίχους του σχολείου, για ν' απελευθερωθούν και να σώσουν, όπως λένε με οργή, την πνιγόμενη ψυχή τους — το πράγμα θα ήταν βέβαια ανησυχητικό, άλλα όχι και απελπιστικό.

Μπορεί να έχουμε Υπουργείο Παιδείας αλλά δεν έχουμε Παιδεία. Ούτε σε γνωστικό αλλά ούτε σε ηθικό μέγεθος και περιεχόμενο. Ο Ευάγγελος Παπανούτσος είχε πει ότι «ο κοινός άνθρωπος που δεν είναι κατά τον ίδιο τρόπο τοποθετημένος, εύκολα εξαντλείται και καταρρέει όταν χτυπηθεί από ένα ανεπάντεχο δεινό ή όταν η υπέρμετρη δουλειά αρχίσει να φθείρει την υγεία το» ανώ ο «πνευματικά τοποθετημένος δημιουργός δεν γκρεμίζεται εύκολα ούτε από τη νόσο, ούτε από τα γερατειά, ούτε από τις απογοητεύσεις και τα πένθη, τα ατυχήματα της ζωής, και όπως ο πολυάσχολος και προκομμένος άνθρωπος δεν «ευκαιρεί», καθώς λέμε, ν’ αρρωστήσει, έτσι κι αυτός, με την προσήλωσή του στο νόημα που έχει δώσει στη ζωή του, δεν «ευκαιρεί» ούτε τον κόπο να αισθανθεί ούτε τη φθορά — και φτάνει στο τέρμα του βίου σαν τον αθλητή που πέφτει επιτέλους για να αναπαυθεί στη χαρά της νίκης.» Από την αρχαιότητα, η Παιδεία στη χώρα μας ήταν το λίκνο του πολιτισμού και η κορωνίδα του ελληνισμού. Ύψιστος στόχος της η πνευματική αλλά και συναισθηματική ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Σήμερα όμως είναι κάτι άλλο.
Παράγει εθνομηδενισμό.

Ποιοι είναι εκείνοι που σήμερα εφαρμόζουν την εθνομηδενιστική Παιδεία του 2010 και των τελευταίων 30 χρόνων;....

Είναι εκείνοι οι «μεγάλοι», οι ώριμοι και οι στοχαστικοί, εκείνοι πού ζουν και μελετούν τα προβλήματα του, πού πέρασαν στην αμφισβήτηση του σχολείου και το λιθοβολούν χωρίς έλεος.

Είναι εκείνοι που έγιναν πανεπιστημιακοί χωρίς πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης σύμφωνα με τους νόμους του κράτους, όπως και αυτοί που έγιναν υπουργοί Παιδείας και που ζήτησαν την καθιέρωση της αγγλικής γλώσσας σαν επίσημη στην χώρα που γέννησε την σκέψη και την κρίση.

Είναι εκείνοι που έγραψαν σχολικά βιβλία με θέματα όπως το συνωστισμό στην Σμύρνη , στο πως μας έκαναν Έλληνες, στο πώς δουλεύει η καφετέρια και κυρίως πόσο κακό κάνει η Ελλάδα στις πάσης φύσεως μειονότητες που κατασκευάζονται αργά αλλά σταθερά εδώ και 20 χρόνια από τις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, τα κομματόσκυλα και τους άγνωστους ως προς το ζην διεθνικοφιλοσόφους συγγραφείς.

Είναι εκείνοι που παραβλέπουν τι γράφει το Σύνταγμα της Ελλάδος και προωθούν διαπολιτισμικές, πολυπολιτισμικές και νεοθωμανικές πολιτικές παιδείας.

Πώς ν' άνθέξει λοιπόν στα χτυπήματα τους το σημερινό ελληνόπουλο;

Και κυρίως ποιο είναι το παιδί που κατασκευάζει σήμερα η παιδεία του Εθνομηδενισμού και του άκρατου ορθολογισμού;

Ξαναδιαβάζοντας τον Πλούταρχο και το «Περί Παίδων Αγωγής» έπεσα σε ένα απόσπασμα το οποίο κατά την γνώμη απαντάει λακωνικά στα παραπάνω ερωτήματα. Λέει λοιπόν ο συγγραφέας:

Ο Λυκούργος, ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων, πήρε κάποτε δύο κουταβάκια γεννημένα από τους ίδιους γονείς και τα μεγάλωσε με τρόπο εντελώς διαφορετικό το ένα από το άλλο, κάνοντας το ένα λαίμαργο και με ροπή στην κλοπή, και το άλλο ικανό στην ανίχνευση και επιτήδειο στο κυνήγι. Αργότερα, όταν κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι είχαν συγκεντρωθεί σ' ένα μέρος, τους είπε:

«Για τη δημιουργία της αρετής, Λακεδαιμόνιοι, μεγάλη συμβολή έχουν η συνήθεια, η εκπαίδευση, η διδαχή και ο τρόπος αγωγής, και τούτα ευθύς θα σας τ' αποκαλύψω».

Έφερε τότε τα δύο σκυλιά και τ' άφησε ελεύθερα, αφού έβαλε στη μέση μπροστά τους ένα δοχείο με φαγητό κι ένα λαγό. Τότε το ένα σκυλί κίνησε κατά τον λαγό, ενώ το άλλο όρμησε στο δοχείο. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν ακόμη να καταλάβουν τι σημασία απέδιδε σ' αυτό και με ποια πρόθεση τους έφερε τα σκυλιά τότε τους είπε:

«Και τα δύο τούτα είναι από τους ίδιους γονείς, αλλά, με το να λάβουν διαφορετική αγωγή, το ένα έγινε του φαγητού και το άλλο του κυνηγιού».

Έτσι λοιπόν και σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αυτό που έχει αλωθεί από παιδαγωγούς λαίμαργους και εύκολους, παράγει πλέον νέους άβουλους και ανελλήνιστους, άτομα τα οποία τα κάνουν «τι να σκέφτονται» και όχι «πώς να σκέφτονται». Ο Λόρδος Λοντόντερυ είχε πει το 1866 ότι οι Έλληνες πρέπει να γίνουν λιγόψυχοι για να είναι λιγότεροι επικίνδυνοι. 150 χρόνια μετά και με την τελευταία πολιτική των 40 ετών αυτό πλέον γίνεται πραγματικότητα. Ο Έλληνας περιφρονεί την γλώσσα του, λοιδορεί την εθνική συνείδης, μισεί το κράτος που ζει και έδωσαν αγώνες οι προγονοί του για να υπάρχει και κυρίως δεν είναι πλέον κυνηγός αλλά άβουλος παρατηρητής. Και αυτό ξεκίνησε από τα κομματικοποιημένα Πανεπιστήμια της δεκαετίας του 75-85, άλωσε την Μέση εκπαίδευση την δεκαετία του 80 και 90 με την μονιμοποίηση των παιδαγωγών της δεκαετίας του 70, και τώρα εισβάλει επιθετικά και στο Δημοτικό διότι όπως είναι γνωστό εκεί γαλουχούνται συνειδήσεις. Όπως αποδείχτηκε στην πράξη κατά την Μέση και Ανώτερη Βαθμίδα εκπαίδευσης μεγάλο ποσοστό Ελληνόπουλων ξεφεύγει από την δικτατορία των Μεταμοντέρνων απόψεων.

Ο Σαράντος Καργάκος πριν 20 χρόνια είχε πει για την γλώσσα ότι ηλίθιο-ποιείται. Σήμερα μιλάμε για ηλίθιο-ποίηση της Παιδείας μέσω των διάφορων ξενήλατων ενέσεων ανοησίας (μεταμοντερνισμός, πολυπολιτισμός κλπ). Ο ακαδημαϊκός Γιώργος Μπαμπινιώτης μάλιστα αναφέρει ότι «ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική Παιδεία στη χώρα μας είναι υποτιμημένες αξίες! Κάποια στιγμή –από ακατανόητη και αδικαιολόγητη παρεξήγηση– το να μιλάς για ελληνικότητα, ελληνισμό, ελληνική παράδοση κ.λπ. θεωρήθηκε εθνικισμός, πατριδολαγνεία, προγονολατρία κ.τ.ό. Έφτασε να θεωρείται κανείς υπερσυντηρητικός, δεξιός, εχθρός της προόδου κ.λπ., αν υποστήριζε την ανάγκη συστηματικής διδασκαλίας της διαχρονίας της γλώσσας μας στο σχολείο, τη διδασκαλία του αρχαίου λόγου και την άμεση επαφή των μαθητών με το κείμενο, με ό,τι ο Σεφέρης αποκαλούσε τα “παλαιότερα Ελληνικά μας”».

Το ζήτημα είναι τι παιδεία θέλουμε για τα Ελληνόπουλα;

Αυτή του σήμερα που βγάζει χαρακτήρες κοινούς, του «φαγητού» και ηλίθιο-ποιημένων ή αυτή που βγάζει χαρακτήρες κυνηγού, πνευματικά τοποθετημένες και δημιουργικές;

Βιβλιογραφία

1-Ευάγγελος Παπανούτσος, Η Παιδεία το μεγάλο μας πρόβλημα, 1976

2- Ευάγγελος Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία, 1980

2-Σαράντος Καργάκος, Ελληνική παιδεία: Ένας νεκρός με... μέλλον, 2008

2-Σαράντος Καργάκος, Αλεξία, 1991

3-David Horowitz, Indoctrination U., 2007.

4-Παιδεία, Κάκτος, 2009