ΠΩΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ

Ξέρετε το ανέκδοτο με τον ξενοδόχο ; Θα σας το πω.
Μια φορά στο ξενοδοχείο μια κωμόπολης έρχεται ένας ξένος και πιάνει δωμάτιο."Πόσο πάει το δωμάτιο, έχω σκοπό να μείνω 1 εβδομάδα" ρωτάει.40 Ευρώ τη βράδια απαντά ο ξενοδόχος ."Ωραία" λέει αυτός , " πάρε 100 ευρώ προκαταβολή και τα υπόλοιπα στο τέλος".
Χαρούμενος ο ξενοδόχος με το 100ρικο στην τσέπη τρέχει στον χασάπη και του το δίνει για τα κρέατα που είχε αγοράσει βερεσέ.Ο χασάπης τρέχει και τον δίνει στον υδραυλικό σαν αμοιβή για κάτι μερεμέτια στο μαγαζί. Ο υδραυλικός χαρούμενος τρέχει να ξεχρεώσει τον μπακάλη που του χρωστούσε για τα ψώνια του μήνα. Ο μπακάλης τρέχει στην ιερόδουλη του χωριού που της χρωστούσε για τις "υπηρεσίες" της. Η δε ιερόδουλη πάει στον ξενοδόχο και του δίνει το 100ρικο που του χρωστούσε για τα δωμάτια του ξενοδοχείου που χρησιμοποιούσε. Πριν καλά καλά ξαναδεί το 100ρικο έρχεται ο πελάτης , λέει ότι άλλαξε γνώμη και θα φύγει . Παίρνει πίσω τα 100 ευρώ και μένει έτσι ο ξενοδόχος.
Δεν είχε κανένας στο χωριό τίποτα στην τσέπη αλλά όλοι είχαν ξεχρεώσει τα χρέη τους και ήταν χαρούμενοι!!

Κάτι τέτοιο μου θυμίζει και όλο το σύστημα της Ελληνικής οικονομίας , ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.Ιδίως στο χώρο των ασφαλιστικών ταμείων .Διάβασα πρόσφατα :
"Υπολογίζεται πως συνολικά, τα χρέη του ελληνικού δημοσίου προς τον μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό της χώρας, το ΙΚΑ προσεγγίζουν τα 9 δισ. ευρώ, ενώ το Ίδρυμα χρωστά στον ΟΑΕΔ, τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) και τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ."
Από το ίδιο άρθρο επίσης :
"Είναι γνωστό άλλωστε, πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι το ίδιο το κράτος. Η ΠΟΠΟΚΠ έχει υπολογίζει τα χρέη του δημοσίου προς το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων στα 12 δισ. ευρώ. Ιδιώτες αλλά και Δημόσιες Επιχειρήσεις χρωστούν στα ταμεία άλλα 7,5 δισ. ευρώ."
Να μην μιλήσουμε για τον ΟΠΑΔ (Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου), οποίος χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια σε γιατρούς , φαρμακοποιούς , φυσιοθεραπευτές. Υπάρχουν επαγγελματίες υγείας που έχουν να λάβουν λεφτά από το δημόσιο από πέρυσι τον Ιανουάριο.
Που θα πάει αυτήν η κατάσταση ;Ως πότε θα μεταβιβάζουμε ο ένας στον άλλον χρέη ( μήπως με τις επιταγές τι γίνεται;) , με πρώτο και καλύτερο διδάξαντα το κράτος.
Τι μέλλον έχει άραγε ένα τέτοιο σαθρό οικοδόμημα , μια πυραμίδα που στηρίζεται στην κορυφή αντί για την βάση της;
Ποιος θα πληρώσει στο τέλος , όταν ο "πεπιεσμένος αέρας" διαφύγει με θόρυβο ;
Μετά θα παίξουμε το άλλο παιχνίδι.Εκείνο που 10 άτομα κινούνται κυκλικά γύρω από 8 καρέκλες και όταν δοθεί το σήμα κάθονται. Οι δύο αργοί που μένουν όρθιοι χάνουν...
Ποιοι"κώτσοι" άραγε θα μείνουν όρθιοι και θα φάνε την λέζα στο τέλος και θα κοιτάνε σαν κακομοίρηδες τους άλλους να είναι αραχτοί και καλοθρεμμένοι στις πολυθρόνες τους;

Read more...

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου λέγονται πολλά. Για τους φοιτητές για τους στρατιώτες , την αστυνομία την χούντα .Οι περισσότεροι τείνουν να αναλώνονται στα γεγονότα των ημερών και να αποφεύγουν τα γεγονότα πριν και μετά.Έτσι ακούσαμε π.χ. πάρα πολλές για την κ.Δαμανάκη που ήταν εκφωνήτρια όπως και για τον οδηγό του άρματος που έριξε την πύλη. Είναι μαρτυρίες συναισθηματικά φορτισμένες από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και γιαυτό έχουν την αξία τους.
Σήμερα μετά την μεταπολίτευση, που κυβερνάει πλέον η γενιά του Πολυτεχνείου ,η εξέγερση στα μάτια μου μοιάζει σαν ένα παλιό γραμμάτιο που κάποιοι θέλουν να εξαργυρώνουν εσαεί. Αυτό γίνεται είτε παραχαράζοντας και καπελώνοντας τους αγώνες άλλων , είτε αποδίδοντας στα γεγονότα πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που τους αναλογεί ιστορικά.
"Η γενιά του Πολυτεχνείου" κυβέρνησε και τα έκανε σκατά , της αρέσει δεν της αρέσει.Οι επαναστάτες και καταπιεσμένοι του τότε είναι οι εκμεταλλευτές του σήμερα .

Το καλύτερο άρθρο που διάβασα αυτές τις μέρες σχετικά με το Πολυτεχνείο το βρήκα στο μπλογκ του Ελληνόψυχου και είναι ένα άρθρο στην ουσία του Μελέτη Μελετόπουλου .
Έτσι ακριβώς το αναδημοσιεύω και λέει τα πράγματα πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα να τα πω.Μας διδάσκει κάτι πολύτιμο. Πως πολλές φορές τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε από πολλές οπτικές γωνίες και να μην τα θεωρούμε δεδομένα ,απλά και μόνο γιατί έτσι παπαγαλίζονται από τους περισσότερους.

Διαβάστε παρακαλώ :

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Υπάρχει ένα θαυμάσιο διήγημα του Γιάννη Βλαχογιάννη, στο οποίο ο γηραιός αγωνιστής του εικοσιένα, επιζών της εξόδου του Μεσολογγίου αρνείται, παρά την επίμονη παράκληση του μικρού του εγγονού, να σηκωθεί από το κρεβάτι του και να βγει στον δρόμο, όπου περνάει η επίσημη πομπή του εορτασμού της επετείου της εξόδου.

Όταν ο εγγονός ρωτά τον παππού γιατί αρνήθηκε να παρακολουθήσει την πομπή, ο γέρος απαντά: «γιατί, παιδί μου, δεν ήταν έτσι η έξοδος».

Όταν, ύστερ, από λίγο, ακούγεται από τον δρόμο ένας θλιβερός ήχος από ένα μισοχαλασμένο νταούλι, ο γέροντας σηκώνεται από το κρεβάτι του και βγαίνει στον δρόμο, όπου ένας ζητιάνος παίζει μουσική.

Ο αγωνιστής κλαίει βουβά.

«Γιατί κλαις, παππού;», ρωτά το παιδάκι.

«Γιατί, παιδί μου», απαντά ο γέρος, «έτσι ήταν η έξοδος».


Ίσως η μόνη λύση ώστε να περισωθεί η μνήμη του γεγονότος είναι να καταργηθεί ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου και οι σχετικές κυβερνητικές ανακοινώσεις, διαγγέλματα, λογύδρια κ.λ.π. που τόσο αφόρητα θυμίζουν πια τους επίσημους, εορτασμούς άλλων σημαντικών γεγονότων της ελληνικής ιστορίας, από προηγούμενα καθεστώτα.

Όλα τα καθεστώτα χρειάζονται ιστορικά σημεία αναφοράς, αλλά εδώ πρόκειται για καπηλεία, όπως καπηλεία ήταν η αυτο-αναγωγή της χούντας στο «σαράντα» και στην «25η Μαρτίου».

Η καπηλεία συνεπάγεται την πλήρη αποκοπή της επετείου από το πραγματικό ιστορικό γεγονός και την μετατροπή της σε μηχανισμό νομιμοποίησης και αναπαραγωγής ενός καθεστώτος.

Αυτό ακριβώς έγινε με το «πολυτεχνείο»: άλλο τα πραγματικά γεγονότα του 1973 κι άλλο η ιδεολογική τους χρήση από το πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης.


Η μετάβαση στην Δημοκρατία του Μαρκεζίνη και Το Πολυτεχνείο


Υπενθυμίζουμε: τον Νοέμβριο του 1973 μία ομάδα φοιτητών κλείστηκε στο Πολυτεχνείο.

Ήταν μία περίεργη, μεταβατική συγκυρία: ο δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος, προχωρούσε σε μία μετεξέλιξη του καθεστώτος του, στην κατεύθυνση μιας ελεγχόμενης πολιτικοποίησης.

Ο ίδιος θα παρέμενε πρόεδρος της χώρας, διατηρώντας τον έλεγχο σε σημαντικούς τομείς, όπως η άμυνα και η ασφάλεια, ίσως και η εξωτερική πολιτική.

Την διαδικασία της διεξαγωγής εκλογών, που είχαν προγραμματισθεί για τον Φεβρουάριο του 1975, είχε αναθέσει στον παλαιό κοινοβουλευτικό -και χωρίς πολλές μελλοντικές ελπίδες πολιτικής επιβίωσης- Σπύρο Μαρκεζίνη.

Ο Μαρκεζίνης, που αμαυρώθηκε δια παντός λόγω της συνεργασίας του με τον Παπαδόπουλο, θα είχε ασφαλώς άλλη υστεροφημία, εάν είχε επιτύχει στην αποστολή του.

Ήταν όμως ένας ρηξικέλευθος πολιτικός, με όραμα και τεράστιες ικανότητες, με νεανικό πνευματικό σφρίγος και σύγχρονες ιδέες.

Μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- εδέχθη την κυβέρνηση Μαρκεζίνη ως πιθανή διέξοδο από το παρατεινόμενο δικτατορικό καθεστώς.

Κάποιοι άλλοι εσιώπησαν καιροσκοπικά, ώστε αν ο Μαρκεζίνης επιτύγχανε να το εισπράξουν, αν αποτύγχανε να τον καταγγείλουν εκ των υστέρων.

Το μέγα σφάλμα του Μαρκεζίνη ήταν ότι υπήρξε πολύ ενδοτικός προς τον Παπαδόπουλο: του επέτρεψε να συνεχίσει να κυβερνά, ενώ ο ίδιος περιορίσθηκε στον ρόλο του αναμένοντος την διεξαγωγή των εκλογών.

Δέχθηκε όλους τους όρους του Παπαδόπουλου, αντί να θέσει ο ίδιος τους δικούς του.

Προφανώς, αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι κατανοούσε ότι ήταν η μοναδική του ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός, αφού η λαϊκή του απήχηση ήταν μηδαμινή.

Αυτή η έλλειψη διαπραγματευτικής βούλησης του Μαρκεζίνη υπήρξε καθοριστική για το εγχείρημά του.


Η αντιαμερικανική πολιτική Παπαδόπουλου στην Σούδα

Το δεύτερο -μεγαλύτερο ακόμη- σφάλμα του Μαρκεζίνη ήταν η συμφωνία του με τον Παπαδόπουλο, στην κοινή τους άρνηση να διαθέσουν την βάση της Σούδας στα αμερικανικά αεροπλάνα, στον πόλεμο μεταξύ Αράβων και Ισραήλ.

Λίγο πριν το «πολυτεχνείο», η αραβοϊσραηλινή κρίση είχε φτάσει στην κορύφωσή της, κι η Σούδα παρέμενε κλειστή, ούτως ώστε το Ισραήλ βρισκόταν σε δεινή θέση από αεροπορικής πλευράς, αφού πλησιέστερη φιλία βάση δεν υφίστατο.

Ο μεν Μαρκεζίνης είχε γνωστές αντιαμερικανικές αντιλήψεις, και μάλιστα έναν χρόνο νωρίτερα είχε αντιδράσει στον ελλιμενισμό του αμερικανικού «έκτου στόλου» στον Πειραιά, όπως ο ίδιος αναφέρει στις «αναμνήσεις» του (σ. 105), και μάλιστα σε επίσημη συνέντευξή του στους ξένους ανταποκριτές.

Ίσως η θέση αυτή του Μαρκεζίνη να προερχόταν από την αγγλοφιλία του, δεδομένου ότι παγίως υφίστατο ανταγωνισμός μεταξύ βρετανικής και αμερικανικής πολιτικής για τον έλεγχο της Μεσογείου.

Η αντίδραση, όμως, του Παπαδόπουλου, που είχε υπηρετήσει στην ΚΥΠ ως σύνδεσμος με τις αμερικανικές υπηρεσίες, είναι ανεξήγητη και μόνον εικασίες μπορεί να διατυπώσει κανείς.

Το αποτέλεσμα, φυσικά, της άρνησης του διδύμου Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη να παράσχει την Σούδα στην αμερικανική αεροπορία ήταν να παρεμποδισθεί η γεωστρατηγική ισορροπία μεταξύ δύσης και Μέσης Ανατολής.

Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι μόνη γεωστρατηγική αποστολή του νεώτερου ελληνικού κράτους είναι να γεφυρώνει το γεωστρατηγικό χάσμα μεταξύ Ιταλίας και Μικράς Ασίας και να αποτελεί δίαυλο της δυτικής πολιτικής στην περιοχή.

Οσάκις ελληνική κυβέρνηση παραβίασε αυτόν τον όρο διακινδύνευσε όχι μόνον την δική της επιβίωση αλλά και την εθνική ακεραιότητα της χώρας.


Το Πολυτεχνείο και η ανατροπή Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη

Η έναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων δεν συνέπεσε όμως με την αντιαμερικανική στροφή της «χούντας», ώστε να αποδοθεί σε εξωτερικούς παράγοντες.

Ήδη από τό 1972 υπήρχαν φοιτητικές κινητοποιήσεις (Νομική), που ορισμένοι μαρξιστές ιστορικοί αποδίδουν στην οικονομική ύφεση που εμφανίστηκε τότε.

Τα γεγονότα του «πολυτεχνείου» δεν υποκινήθηκαν, είναι αυθόρμητα, προϊόν αγανάκτησης ολίγων νέων με ηρωϊκή αντίληψη κι επαναστατική διάθεση.

Αυτό που εκ των υστέρων εμφανίσθηκε και δεν είχε προβλεφθεί απ, τους φοιτητές, ούτε δημιουργήθηκε απ, αυτούς, είναι η αιφνίδια επέκταση των γεγονότων, η εμφάνιση πλήθους εκτός του Πολυτεχνείου και -κυρίως- η αιματηρή παρέμβαση του στρατού, που χτύπησε με πυρά τους καταληψίες.

Αυτή η αιματηρή τροπή οδήγησε στην επιβολή στρατιωτικού νόμου και λίγες μέρες αργότερα στην ανατροπή του Παπαδόπoυλoυ από έναν στυγνότερο δικτάτορα, τον Δημήτριο Ιωαννίδη, που έκανε δύο πράξεις: άνοιξε αμέσως την Σούδα στα αμερικανικά αεροπλάνα και λίγους μήνες αργότερα ανέτρεψε βιαίως τον πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο, δίδοντας έτσι το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.

Αυτά είναι τα γεγονότα, που μιλούν από μόνα τους.


Πώς από τα γεγονότα παρήχθη ο μύθος;

Πώς φτάσαμε σήμερα το «πολυτεχνείο» να θεωρείται προϊόν «ονομασίας» προέλευσης της αριστεράς, όταν το φύλλο 8 της «πανσπουδαστικής», που κυκλοφόρησε τις ημέρες του «πολυτεχνείου», κατήγγελλε την εξέγερση ως «προβοκάτσια»;

Πώς η μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία στην συντριπτική της πλειοψηφία πιστεύει ότι «το "πολυτεχνείο" έριξε την χούντα»;

Ένα σημαντικό μέρος των πρωταγωνιστών (ή δευτεραγωνιστών) του «πολυτεχνείου» οικοδόμησε την μετέπειτα πολιτική του καριέρα στην βάση της συμμετοχής του στα γεγονότα.

Το «πολυτεχνείο» κατέστη έτσι συλλογικό σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά, που στην συνέχεια διεκδίκησε την πρωταγωνιστική της συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι της «μεταπολίτευσης».

Πλήθος στελεχών του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του σημερινού ΣΥΝ, ακόμη και της Νέας Δημοκρατίας αυτονομιμοποιούνται και αυτοηρωποιούνται αναφερόμενα στην πραγματική (ή και φανταστική) τους συμμετοχή στο «πολυτεχνείο».

Ακόμη και ο αρχηγός της δεξιάς Κώστας Καραμανλής προεκλογικά αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει δημοσίως ότι, ως μαθητής τότε, αποφάσισε με φίλους του να επισκεφθούν το Πολυτεχνείο.

Η αριστερά, θρασύτατα, «καπέλωσε» το «πολυτεχνείο» από την πρώτη στιγμή.

Ήδη από τις πρώτες επετείους, ο περίβολος του Πολυτεχνείου παρέπεμπε σε φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Η άνοδος στην εξουσία φορέων της «γενιάς του "πολυτεχνείου"» κατέστησε το γεγονός του 1973 επίσημη εορτή της «μεταπολίτευσης», κι αυτό βεβαίως το ενέταξε στους μηχανισμούς παραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας του καθεστώτος της «μεταπολίτευσης».

Και μένουν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, που δεν έκαναν πολιτική καριέρα στο μνημείο του νεανικού τους αυθορμητισμού, να θυμούνται μόνοι την αχλύ των ημερών και να αναπολούν σιωπηλά κάποιες καθημερινές, απλές στιγμές στην καφετέρια με άλλα παιδιά, που πέθαναν την φοβερή νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και σήμερα έχουν μπει στην σειρά, ως μαρμάρινες παρακαταθήκες πολύτιμες για υποψήφιους βουλευτές, μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Παύλο Μελά.

Η δε κοινωνία, που επί δικτατορίας εσιώπησε, έχτισε πολυκατοικίες, πήρε άδειες ταξί και δάνεια, και ουδεμία συλλογική προέβαλε αντίσταση, βρήκε στο «πολυτεχνείο» ένα λυτρωτικό αντιστάθμισμα της ενοχής της.

Έγινε το «πολυτεχνείο»; ,Αρα να, έγινε αντίσταση, η κοινωνία δεν συνέπραξε με την χούντα, που έδωσε την Κύπρο στους Τούρκους!

Είμαστε αθώοι του αίματος!

Η ίδια κοινωνία, που στην συντριπτική, συντριπτικώτατη πλειοψηφία της είδε στο «πολυτεχνείο», στην καλύτερη περίπτωση μία παρακινδυνευμένη νεανική απρονοησία, στην χειρότερη μία αναρχική εκδήλωση, τώρα εορτάζει με την βαρεμάρα των επίσημων επετείων και σπεύδει μετά να φύγει για το εορταστικό της τριήμερο.

Που είναι και το πρακτικό αντίκρισμα του πένθιμου Νοέμβρη του μακρινού, πολύ μακρινού 1973;



Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών από τα πανεπιστήμια Αθηνών και Γενεύης και διευθυντής των περιοδικών «Νέα Κοινωνιολογία» και «Νέα Πολιτική»

Αναδημοσιεύτηκε από το Προοδευτική Πολιτική

Read more...

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Θα ακούσατε ίσως πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δια στόματος του Υπουργού κ. Παπακωνσταντίνου , ανάμεσα στα άλλα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης ,αποφάσισε να προβεί και σε φορολόγηση στα κέρδη μεγάλων επιχειρήσεων με την μορφή έκτακτης εισφοράς . Διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο .
Το θέμα είναι ότι ο Υπουργός ανακοίνωσε αυτήν την απόφαση στο συμβούλιο του ΣΕΒ και ο πρόεδρος κ.Δασκαλόπουλος δήλωσε ότι οι επιχειρήσεις είναι πρόθυμες να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης !!!
Από πότε ρε παιδιά είναι πρόθυμοι οι μεγαλοβιομήχανοι να αποχωριστούν τα φράγκα τους οικειοθελώς ; Θα μας τρελάνουν μου φαίνεται .
Αυτό και αν είναι είδηση.Το κοινωνικό πρόσωπο του ΣΕΒ !
Μήπως παίζεται τίποτα άλλο λέω εγώ ο καχύποπτος ;
Μερικά πράγματα απλώς είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά.

Read more...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Χτες την Κυριακή ενώ έκανα κάτι δουλειές χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Ανοίγω και βλέπω δυο κορίτσια μικρότερα από 20 που πουλούσαν τον "Ριζοσπάστη" πόρτα - πόρτα. Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα σε αυτό γιατί είμαι σίγουρος πως σε όλους σας έχει συμβεί . Τέλος πάντων επειδή δεν με ξύπνησαν και επειδή αρκετές φορές μου αρέσει να διαβάζω διάφορες εφημερίδες ,την αγόρασα. Είπα να βοηθήσω και τα παιδιά μπας και πάνε μια ώρα αρχύτερα σπίτι τους - αν δεν τους έχουν καμιά άλλη δουλειά οι ινστρούχτορες .Φυσικά κάθισα και την διάβασα και βρήκα θησαυρό !
Σε μια σελίδα φιλοξενείται ένα άρθρο του Μάκη Μαΐλη με τίτλο :" Ζωντανή η ψυχή , το μεγαλείο του ΔΣΕ". Το άρθρο με την ευκαιρία μιας αναφοράς στο ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) , κάνει και ευθεία επίθεση στην καινούρια ταινία του Παντελή Βούλγαρη ,"Ψυχή Βαθιά" η οποία αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949).
Ειλικρινά έμεινα κατάπληκτος από το πως ο "σύντροφος" Μάκης και μαζί του φυσικά όλοι οι ιθύνοντες του Περισσού , διαστρεβλώνουν την ιστορία , αποσείουν κάθε ευθύνη από επάνω τους και εμφανίζονται με φωτοστέφανο .
Αρχικά θα πρέπει θυμίσω ότι ο ΔΣΕ ήταν η μεγαλύτερη ένοπλη οργάνωση προσκείμενη στο ΚΚΕ κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Έτσι το άρθρο ξεκινάει ως εξής :
"Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, για τον ένοπλο ταξικό αγώνα 1946 - 1949, συνεχίζεται και εντείνεται. Και μόνο αυτό το γεγονός υποδηλώνει την τεράστια σημασία που είχε η δημιουργία και η δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), τόσο για τα χρόνια εκείνα, όσο και για τον αντίκτυπό τους μέχρι σήμερα."

και λίγο παρακάτω συνεχίζει :
"Η πολιτική ωρίμανση της εργατικής συνείδησης συνδέεται άμεσα (μεταξύ πολλών άλλων στοιχείων) και με τη θεώρηση του ΔΣΕ από την πρωτοποριακή τάξη, ως αυτού που ήταν: Η κορυφαία ώρα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα."

Ποια είναι η πρωτοποριακή τάξη κ. Μαίλη ;Πόσοι ακριβώς από όλους αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες που σύρατε στον εμφύλιο είχε διαμορφωμένη ταξική συνείδηση ;Πόσοι από αυτούς ήταν πραγματικά κομμουνιστές ;Μήπως οι περισσότεροι απλά αγωνιζόταν για την ελευθερία της πατρίδας τους και μετά κομμουνιστοποιήθηκαν από εσάς αλλά και από τους απέναντι εθνικόφρονες βιαίως ;
Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος της τότε Ελληνικής κυβέρνησης του Εμφυλίου, αλλά και των μετεμφυλιακών Κυβερνήσεων, που δυστυχώς επανδρώθηκαν -όπως και ο Εθνικός Στρατός - και από ένα σωρό δοσίλογους και φυγόμαχους εθνοπροδότες . Χαρακτήρισαν με μιας κομμουνιστές και συμμορίτες όλους τους αντάρτες που πολεμούσαν μαζί με τον ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών και τους έριξε έτσι στα νύχια των Ζαχαριάδηδων που άλλο δεν ήθελαν. Σιγά μην ήξερε από κομμουνισμό και ταξική πάλη ο αγράμματος στην κυριολεξία , αγρότης ή ο κτηνοτρόφος ή ο κάθε Έλληνας που ανέβηκε στο βουνό για να πολεμήσει τους Γερμανο-Βούλγαρους. Σε κομμουνιστή τον μετέτρεψαν δυστυχώς πολύ μετά, οι διψασμένοι για εξουσία ψευτοεθνικόφρονες και οι Σταλινικοί ινστρούχτορες του ΕΑΜ-ΚΚΕ.
Αυτό το παραδέχεται μόνο κατά το ήμισι (φυσικά) και ο ίδιος παρακάτω όταν αναφέρει πως :
"Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος. Εξέφραζε ανεκπλήρωτα οράματα της εργατικής τάξης και της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού που μάτωσε επί τριάμισι χρόνια και βρέθηκε μετά την Κατοχή να κάθονται στο σβέρκο του οι αστοί πολιτικοί και οι Εγγλέζοι σύμμαχοί τους. Του λαού, που βρέθηκε κυνηγημένος και αιμόφυρτος ζητούσε στοιχειώδη δικαιοσύνη. Οι καταδιωκόμενοι ΕΑΜίτες - ΕΛΑΣιτες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να βγούνε στα βουνά, από το να συγκροτήσουν τον ΔΣΕ. Κάθε άλλη επιλογή τους, κάθε άλλη επιλογή του ΚΚΕ, θα ήταν «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω».

Λίγο παρακάτω κατακεραυνώνει την υπόλοιπη Ευρώπη και τα υπόλοιπα αντάρτικα κινήματα τα οποία δεν ακολούθησαν τον δρόμο που επέβαλλε στην Ελλάδα το ΕΑΜ - ΚΚΕ με το εξής υπέροχο σχόλιο :
"Οι εξελίξεις στην καπιταλιστική Ευρώπη ενδεχομένως θα είχαν πάρει άλλη τροπή, αν και άλλα ΚΚ, τελειώνοντας ο πόλεμος, προσανατολίζονταν στη γραμμή της σύγκρουσης με την αστική τάξη των χωρών τους και όχι στη γραμμή της συναίνεσης μαζί της, όπως συνέβη σε μια σειρά περιπτώσεις."
Κρίμα δηλαδή π.χ. που οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι κομμουνιστές δεν ξεκίνησαν και αυτοί εμφύλιους στις χώρες τους και να έχουν την προκοπή την δικιά μας ! Η συναίνεση που χάρισε σε αυτές τις χώρες ηρεμία και ευημερία μεταπολεμική , σύμφωνα με το δικό μας ΚΚΕ είναι κάτι το κατάπτυστο και αναίσχυντο. Αλλά φυσικά το ΚΚΕ προτιμούσε και προτιμά πάντα την ακραία πόλωση και δυστυχώς σε αυτό το βοήθησαν τόσα χρόνια και οι δεξιές μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τις γελοίες ταμπέλες της γιαλαντζί εθνικοφροσύνης που κόλλησαν στους μισούς Έλληνες και των αναρχοκομμουνιστοσυμμοριτών στους άλλους μισούς. Έτσι κατάφεραν να κάνουν την μισή Ελλάδα να βλέπει με συμπάθεια το ΚΚΕ αφού στην ουσία τους ταύτισαν με αυτό, με ηλίθια κριτήρια και πολιτικές αποκλεισμού.

Το κορυφαίο της ανάλυσής του έρχεται όμως παρακάτω με το :
"Το δίκαιο ή όχι ενός αγώνα καθορίζεται από το ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις τον διεξάγουν. Οι δυνάμεις που εκπροσωπούν το παλιό, το ιστορικά ξεπερασμένο, δηλαδή οι αστικές, δεν ήταν δυνατό να διεξάγουν και τότε δίκαιο αγώνα. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που η αστική τάξη ήταν δύναμη ανερχόμενη, άρα προοδευτική."
Μάλιστα .Δηλαδή όποιος άλλος εκτός των κομμουνιστών είχε a-priori λάθος και σε καμιά περίπτωση δεν διεξήγαγε δίκαιο αγώνα εφόσον αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο των κομμουνιστών.Πραγματικά αξιοθαύμαστη η διαλεκτική του κ.Μαΐλη .

Έτσι ο αρθρογράφος αρχίζει την επίθεση στην ταινία του Βούλγαρη , για την οποία να σημειώσω δεν την έχω δει .

Λέει λοιπόν ο κ . Μαΐλης συνεχίζοντας την θεωρία του "δίκαιου αγώνα" :
Το δίκαιο ή όχι ενός αγώνα δεν καθορίζεται από το αν ο αγώνας αυτός είναι τελικά νικηφόρος. Στο αίμα πνίγηκε η Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Στο αίμα πνίγηκε η επανάσταση του 1905 - 1907 στη Ρωσία. Το ίδιο και η σοσιαλιστική επανάσταση στη Γερμανία το 1918 και ο ένοπλος ξεσηκωμός των λαϊκών δυνάμεων στην Ισπανία το 1936 - 1939. Το ίδιο και πολλοί άλλοι ξεσηκωμοί. Αλλά ήταν αγώνες δίκαιοι. Και τα διδάγματά τους παραμένουν επίκαιρα.
Στην ταινία του Π. Βούλγαρη Ψυχή βαθιά, αυτό το βασικότατο στοιχείο, όχι μόνο δεν φαίνεται, αλλά και ισοπεδώνεται. Η φράση του γέροντα, που υποδύεται ο Θ. Βέγγος, «Ντροπή! Ελληνες να τουφεκάνε Ελληνες!», τα λέει όλα. Ότι, δηλαδή, και οι δύο πλευρές που συγκρούστηκαν είχαν άδικο, αφού, σύμφωνα με την ταινία, επιδόθηκαν σε μία αλληλοσφαγή από όπου δεν υπήρξε νικητής και νικημένος, καθότι νικημένη ήταν τελικά η Ελλάδα! Το μετέωρο στην ταινία ερώτημα «ποιος νίκησε, τελικά;», είναι σαφές τι υπονοεί, έστω κι αν ο σκηνοθέτης εναποθέτει την απάντηση στον προβληματισμό των θεατών. Αυτό λέει, δίχως να το ομολογεί.
Το πέρασμα των δύο αδελφών σε αντίθετα μεταξύ τους στρατόπεδα δεν είναι πρωτοφανές, και δεν είναι φυσικά ελληνική πρωτοτυπία. Μια μόνο ματιά στη Γαλλική Επανάσταση και στις άλλες αστικές επαναστάσεις, μια μόνο ματιά στο 1821, στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην περίοδο της ΕΑΜικής Αντίστασης και σε πολλές άλλες, επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση.

Η πιθανότητα να είχε άδικο το ΚΚΕ και να έσφαλλε προφανώς είναι πέρα από κάθε συζήτηση για τον κ. Μαΐλη. Δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν την πιθανότητα να έχει ένα οποιοδήποτε μερίδιο ευθύνης . Το γεγονός ότι αλληλοσκοτωθήκαμε στον Εμφύλιο είναι για το ΚΚΕ ισοπεδωτικό και αποπροσανατολιστικό. Σύμφωνα με την θεωρία του μόνο το ΚΚΕ έκανε δίκαιο αγώνα και ας έχασε , οι υπόλοιποι είχαν άδικο αλλά κέρδισαν για διάφορους λόγους που τους εξηγεί παρακάτω. Μόνο αυτό μετράει.Το θέμα της αδελφοσφαγής τον αφήνει αδιάφορο αφού όπως λέει δεν αποτελεί δα και καμιά Ελληνική πρωτοτυπία !

Όσο για τα αίτια της ήττας και την τότε στάση της Σοβιετικής Ένωσης , εδώ δίνουμε τα ρέστα μας , διαβάστε :

"Ο ταξικός αγώνας 1946 - 1949 ήταν πρώτα και κύρια γέννα της μεγάλης όξυνσης των εσωτερικών κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων. Δίπλα στην κάθε πλευρά βρέθηκαν οι σύμμαχοί της. Οι Εγγλέζοι αρχικά και κατόπιν οι Αμερικανοί στο πλευρό της αστικής τάξης και του συνασπισμένου αστικού πολιτικού κόσμου όλων των αποχρώσεων. Στο πλευρό του ΔΣΕ τα σοσιαλιστικά κράτη και ΚΚ καπιταλιστικών κρατών, σε όποιον βαθμό τους επέτρεπε ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, αλλά και με παλινωδίες, όπως στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας που έκλεισε τα σύνορα αφήνοντας τον ΔΣΕ αποκλεισμένο και οξύνοντας έτσι το πρόβλημα των εφεδρειών του, που ο ίδιος δεν είχε φροντίσει να λυθεί.

Ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων καθόρισε και τη στάση της Σοβιετικής Ενωσης, την οποία η Ψυχή βαθιά παρουσιάζει να έχει εγκαταλείψει τον ΔΣΕ στην τύχη του. Πρόκειται για πομπώδη επανάληψη του γνωστού μύθου για το «μοίρασμα του κόσμου» στη Γιάλτα. Κι ας είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση που ο Κόκκινος Στρατός έμπαινε και στην Ελλάδα, πολλοί από εκείνους που αγανακτισμένοι(;) επικαλούνται το «μοίρασμα», θα καταδίκαζαν σήμερα τη Σοβιετική Ενωση... "

Θέλετε σχολιασμό αλήθεια; Όλα για το ΚΚΕ είναι πλέον ιστορικοί μύθοι που χάνονται στην αχλή του χρόνου .Ο ισπανικός εμφύλιος , το σύμφωνο Μολότωφ- Ρίμπεντροπ , η εισβολή σε Φιλανδία -Πολωνία , η συμφωνία της Γιάλτας , τα ιστορικά αρχεία,τα ημερολόγια των Στάλιν - Δημητρώφ , η Βιβλιογραφία , όλα, όλα .
Από ότι φαίνεται σε όλη την Ευρωπαϊκή ιστορία από τ0 1084 μ.χ. έως σήμερα, ο Πάπας της Ρώμης και οι κομμουνιστές έχουν το αλάθητο !

Τα όσα γράφει παρακάτω σχετικά με την απουσία εθνικής ομοψυχίας κατά την διάρκεια και της αντίστασης και τις συγκρούσεις των ένοπλων ομάδων είναι δυστυχώς αλήθεια και αντικατοπτρίζει μια άσχημη συνήθεια που κουβαλάμε οι Έλληνες και πάντα θέλουμε κάποιους ξένους να μας καπελώνουν , να μας καθοδηγούν και να κερδίζουν από την φαγωμάρα μας ενώ αρπαζόμαστε σαν τα σκυλιά για το κόκκαλο. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν απαλείφει τις ευθύνες του ΚΚΕ ( και της άλλης πλευράς φυσικά) για τον Εμφύλιο.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι ευθύνες ή το φταίξιμο είναι δυνατό να ποσοτικοποιηθούν και να πάρουν συγχωροχάρτι κάποιοι έτσι δια της μεθόδου της συγκρίσεως. Δεν σημαίνει ότι αν οι κομμουνιστές στον εμφύλιο έσφαξαν π.χ. 50,000 άτομα ενώ οι εθνικόφρονες π.χ. 60,000 τότε αυτοί που έσφαξαν τους λιγότερους είναι καλύτεροι, άρα πιο σωστοί, πιο δίκαιοι κλπ . Ποτέ και σε καμία περίπτωση.




Παρακάτω συνεχίζει παραθέτοντας αποσπάσματα από τον Μαρξ που περιγράφουν πως η γαλλική κομμούνα αντιμετωπίστηκε από τον στρατό της Γαλλίας με ιδιαίτερη σκληρότητα κομμούνα, πράγμα το οποίο είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός.Παραμένει το γεγονός ότι ήταν μια ένοπλη εξέγερση, εάν δεν απατώμαι, εναντίον του συντεταγμένου κράτους. Εξάλλου μήπως πρέπει να θυμίσω στον κ. Μαΐλη πως αντιμετώπισε ο Τρότσκι τους εξεγερμένους ναύτες της Κροστάνδης , ή τους Ουκρανούς εξεγερμένους του Μαχνό και τις διάφορες πρακτικές του Μπάρμπα - Ιωσήφ όταν νόμιζε πως απειλείται το καθεστώς.
Μετά ακολουθούν διάφορες συγκρίσεις ανάμεσα στον Δόκτωρ Ζιβάγκο , τον Πάβελ Κορτσάγκιν του "Πως δενότανε τ 'ατσάλι" . Συγκρίνει τον "οπορτουνιστή" Ζιβάγκο , με τον Κομσομόλο ήρωα Πάβελ και φυσικά καταλαβαίνετε ποιος "κερδίζει". Το βιβλίο του Πάστερνακ , το οποίο προσωπικά δεν το θεωρώ και τίποτα σπουδαίο και πιστεύω ότι συμβολικά πήρε το Νόμπελ εξαιτίας του Ψυχροπολεμικού κλίματος , διαδραματίζεται την εποχή του εμφυλίου στη Ρωσία μεταξύ Κόκκινων και Λευκών .Στηλιτεύει δε τον Ζιβάγκο επειδή δεν βρίσκει κανένα νόημα σε αυτήν την σφαγή. Όσο για τον Οστρόφσκι και τον ήρωά τους τον Πάβελ , αυτός μένει ανάπηρος στον πόλεμο αλλά το φρόνημά είναι πάντα υψηλό και δεν παύει να υμνεί το κόμμα και τον αρχηγό και να αποτελεί έμπνευση και παράδειγμα.Το βιβλίο του είναι τόσο ακραία προπαγανδιστικό και υμνητικό για το ΚΚΣΕ και τον Στάλιν που θα νόμιζε κανείς ότι γράφτηκε κατά παραγγελία .
Επίσης μια που λέγαμε για σκληρότητα καταστολής , δεν νομίζω ότι οι Μπολσεβίκοι αντιμετώπισαν καλύτερα τους Λευκούς από ότι ο Θιέρσος τους εξεγερμένους της Κομμούνας
Γενικά οι κομμουνιστές πάσχουν από επιλεκτική αμνησία , ασθένεια ιδιαίτερα πρακτική και βολική.
Ο αρθρογράφος παρακάτω δεν ξεχνάει να καταφερθεί και εναντίον του Άρη Αλεξάνδρου που τόλμησε να κάνει στο "Κιβώτιο" μια νύξη του ότι ο αγώνας του ΚΚΕ-ΔΣΕ ήταν κενός νοήματος σαν ένα άδειο κιβώτιο που έσερναν μαζί τους με χίλιους κινδύνους και βάσανα νομίζοντας ότι είχε μεσα κάτι πολύτιμο.Φυσικά τον καταδικάζει και αυτόν μαζί με τον Βούλγαρη και την ταινία του.
Δεν σας κρύβω ότι ξαφνικά έπαθα Total Recall και νόμισα για μια στιγμή ότι ζει ακόμα ο Χρουστσόφ όταν επέβλεπε τον σχεδιασμένο από τον "πατερούλη" λιμό στην Ουκρανία ή ο Μπέρια όταν έκανε εκκαθαρίσεις σαν αρχηγός της OGPU. Νόμιζα προς στιγμή ότι θα άνοιγα την τηλεόραση και αντί για τον Πούτιν θα έβλεπα τον Στάλιν να υπογράφει τις μαζικές θανατικές καταδίκες "κουλάκων" σαν να υπογράφει δελτία παραγγελίας.
Ευτυχώς ήταν ένα παροδικό παιχνίδι του μυαλού και ο κατά Μάκη Μαΐλη παράδεισος που ευαγγελιζόταν το ΚΚΕ παρέμενε ένα παλιό κεφάλαιο της ιστορίας.Αλλά για πέστε μου όλοι εσείς οι "θεωρητικοί" του Περισσού .Πόσα δάκρυα χύσατε όταν τα Σοβιετικά τανκς έμπαιναν στην Ουγγαρία ή στην Πράγα , ή κλαίγατε από λύπη που δεν εισέβαλαν και στην Ελλάδα ;

Από ότι κατάλαβα αυτό που ενοχλεί στην ταινία τον κ. Μαΐλη και όλους που ασπάζονται την ίδια ιδεολογία, είναι η νύξη της για τις ευθύνες του ΚΚΕ στον εμφύλιο και η αίσθηση ματαιότητας που αποπνέει ως προς την πορεία που πήραν τα πράγματα .Η ταινία δεν μπαίνει απ' ότι κατάλαβα σε βαθείς πολιτικούς στοχασμούς και γεωπολιτικές αναλύσεις.Απλά δραματοποιεί κάποια γεγονότα κοινά για όλους τους Έλληνες και προσπαθεί να εξορκίσει κάποιους δαίμονες. Όλοι όμως οι μεταπολεμικοί κομμουνιστές έχουν ανατραφεί με τον μύθο της προδοσίας , των Αμερικανο- Εγγλέζων ιμπεριαλιστών που καπηλεύτηκαν τους αγώνες του λαού κλπ και ως ένα βαθμό έχουν δίκιο . Τους είναι αδύνατον να δεχτούν όμως έστω και ένα ψήγμα άδικου και ευθύνης πάνω στο μακελειό που ακολούθησε, ενώ αυτοί προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους.
Αυτήν είναι η μεγάλη αδυναμία και ο δαίμονας του ΚΚΕ που δεν μπόρεσε να εξορκίσει τόσα χρόνια. Γαλουχημένοι στις πρακτικές των Λένιν -Στάλιν - Τρότσκι , ποτέ δεν δέχτηκαν ότι μπορεί να υπήρχε και άλλος δρόμος από αυτός του αίματος.

Σαν δεν ντρέπεσαι λέω εγώ κύριε Μαΐλη με αυτά που γράφεις , αν και περισσότερο θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί που σε διαβάζουν και δεν σε παίρνουν και εσένα και τους υπόλοιπους στον Περισσό με τις ντομάτες.
Αν αυτά τα παιδάκια που στέλνετε να μοιράσουν τις φυλλάδες σας είχαν ώριμο πολιτικό κριτήριο και γνώση της ιστορίας , θα σας έφερναν τις εφημερίδες στο κεφάλι και θα μάζευαν υγρασία στις ΚΟΒες.
Αλλά τι λέω ; Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον απολογισμό που κάνατε για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη τα 50 χρόνια για να αναρωτηθεί αν ζει στην ίδια Ευρώπη με εσάς.

Read more...