Η Ανατολή και η βραδεία Δύση της Αμερικής

Του Βασίλειου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού
Στα μαθήματα μου Ιστορίας του Δικαίου στις ΗΠΑ, πάντοτε λέω στους φοιτητές μου ότι η εξέλειξη του Δικαίου ακολούθησε την πορεία του Ήλιου –από την Ανατολή προς τη Δύση–, ιχνηλατώντας τη διαδρομή των πολιτισμών: Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Δυτικοευρωπαίοι, Άγγλοι – μέχρι τη στιγμή που οι Αμερικανοί κατέστησαν τη χώρα τους επίκεντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής δραστηριότητας.

Το Δίκαιο, λοιπόν, ακολουθεί το χρήμα, το χρήμα ενθαρρύνει την εφευρετικότητα, η τεχνολογική πρόοδος ενισχύει τη δύναμη, και η τελευταία, με την σείρα της, στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η μεσημβρία σηματοδοτεί επίσης την απαρχή της δύσης∙ και η δύση της Αμερικής επισπεύδεται σήμερα τόσο από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος της (για το οποίο δεν λαμβάνει ακόμη τα δέοντα μέτρα) όσο και από τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει από την Ανατολή. Με άλλα λόγια, και για να επεκτείνω τη μεταφορά μου, μια νέα ημέρα έχει αρχίσει να χαράζει, και, όπως είναι εύλογο, αυτό συμβαίνει στην Ανατολή.

Οι μεσανατολικές και απωανατολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αμερική πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Η διάλυση του δικτύου των αυταρχικών συμμάχων στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή προκλήθηκε από διάφορους παράγοντες, για πολλούς από τους οποίους ευθύνεται άμεσα η Αμερική. Και εξηγούμαι.

Πρώτον: Η φαρισαϊκή στάση της Αμερικής απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα την έκανε να παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις που διέπρατταν κάποιοι από τους «δορυφόρους» και τους συμμάχους της, αλλά την ενοχλούσαν εντονότατα όταν διαπράττονταν από αντιπάλους της.

Δεύτερον: Είναι πλέον διαβόητες οι αποτυχίες των πολλαπλών και εσωτερικά διχασμένων μυστικών υπηρεσιών της. Ειδικότερα, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν μπόρεσε να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την εισβολή στο Κουβέιτ, την 11η Σεπτεμβρίου και, πολύ πρόσφατα, την πτώση του αιγυπτιακού καθεστώτος, έναν μόλις μήνα έπειτα από μία ακόμη απρόβλεπτη κατάρρευση του καθεστώτος της Τυνησίας.

Τρίτον: Όταν η Αμερική αποφάσισε εντέλει να αντιδράσει στην πρόσφατη κρίση, την είδαμε απλώς να υιοθετεί την στάση της μια στάση διγλωσσίας και αμφισημίας. Ας το σκεφτούμε: η Αμερική πήρε άραγε το μέρος του λαού ή το μέρος των αυταρχικών ηγετών; Σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση ότι η Αμερική επαναλαμβάνει αναφορικά με την Αίγυπτο τα λάθη που είχε κάνει παλαιότερα με τον Σάχη: την εποχή εκείνη, υιοθετώντας αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει το κύρος της να μειώνεται στα μάτια όλων: φίλων και εχθρών.

Τέταρτον: Η σταδιακή υποβάθμιση του ρόλου της Αμερικής δεν επήλθε μόνον ως αποτέλεσμα της ανοχής που αυτή επέδειξε σε σειρά διεφθαρμένων καθεστώτων∙ συνδέεται επίσης άμεσα με την απροθυμία της να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ προκειμένου να επιλύσει, προς κοινό συμφέρον, το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Ποιος όμως θα τολμούσε έστω και να προειδοποιήσει τις δύο αυτές χώρες ότι, χωρίς άμεσο συμβιβασμό, θα πληγούν και οι δύο από έναν αναπόφευκτο σεισμό; Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που προειδοποιούν είναι προφήτες. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι προφήτες ποτέ δεν εισακούονται. Και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι το μένος των επιθέσεων εναντίον των ανθρώπων που προειδοποιητικά συνιστούσαν την επίτευξη ενός συμβιβασμού προτού να είναι πάρα πολύ αργά για όλους αποκορυφώθηκε στα κείμενα και στις ομιλίες των διανοουμένων λακέδων της Αμερικής!

Πέμπτον: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας. Πράγματι, οι αυτοκρατορίες αυτές σπανίως παρενέβεναν στρατιωτικά για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στις επαρχίες τους, αλλά τις εξουσίαζαν μέσω μιας σειράς από τοπικούς διακανονισμούς χάρις στους οποίους τα κράτη (ή η περιφέριες) κρατούσαν την ισορροπία. Τα τελευταία χρόνια, τρεις πυλώνες τέτοιας Αμερικανικής εξισορρόπησης – Ισραήλ/Άραβες∙ Ιράκ/Ιράν∙ Πακιστάν/Ινδία – διαλύθηκαν εν πολλοίς λόγω του απροσχεδίαστου και παρορμητικού μιλιταρισμού της Αμερικής, ο οποίος, με διάφορους τρόπους, οδήγησε στη μείωση της κατά τόπους επιρροής και του γοήτρου της.

Έκτον: Ακόμη και στο ελληνοτουρκικό πλαίσιο, κάποιοι εφήμεροι –και, όπως πλέον αποδεικνύεται, «ημαρτημένοι»– υπολογισμοί ώθησαν την Αμερική να ρίξει όλο της το βάρος στην Τουρκία, υποσκάπτοντας έτσι τις σχέσεις της με την Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τώρα και έναν νέο εφιάλτη: την εύλογη αντιπαλότητα και καχυποψία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.

Τέλος, η πιο σοβαρή αστοχία της Αμερικής αφορά τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και της τεράστιας οικονομικής δύναμης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στο εξελισσόμενο αυτό πλαίσιο, η Αμερική επέδειξε τη συνήθη αλαζονεία της, συνδυάζοντάς τη με την προθυμία της να αρχίσει διενέξεις για μάχες που είχαν οριστικά χαθεί, όπως στην περίπτωση του Θιβέτ, ή να πιέσει τον αναδυόμενο γίγαντα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσει μικρή ομάδα φιλελεύθερων ακτιβιστών της. Στην πραγματικότητα, όμως, αδυνατούσε πλήρως να πείσει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, να επιβραδύνει την τεχνολογική πρόοδο της, γενικά να τη φέρει σε δύσκολη θέση μια και η χώρα αυτή είναι πλέον η βασική δανείστριά της αλλά και είναι και απαραίτητη για να κρατήσει τη Βόρεια Κορέα έστω και υπό υποτυπώδη «έλεγχο».

Καθένα από αυτά τα θέματα θα απαιτούσε μια ξεχωριστή, διεξοδική ανάλυση. Στην παραμικρή απόπειρα, όμως, να πείσει κανείς τους Έλληνες ότι εσφαλμένα εμπιστεύονται μόνο τις ΗΠΑ η Αμερικανική Πρεσβεία και εν Ελλάδι «φίλοι» θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πλέον παρωχημένη προπαγάνδα.

Το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνον από τους Έλληνες, υπέρ των Ελλήνων, και χάρη ελληνικών συμφερόντων. Και αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση το επιχείρημά του, εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά πειστικό, έστω και αν έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναφαινόμενη παγκόσμια σκηνή. Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς «ατλαντιστές» να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης.

Διότι πώς μπορεί, σήμερα, ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος να προβάλει παρόμοιες απόψεις, τη στιγμή που από τη Μέση Ανατολή λαμβάνουμε αδιάσειστες αποδείξεις ότι η Αμερική ούτε να σώσει μπορεί ούτε να προστατεύσει τους «συμμάχους» της και ότι, αντιθέτως, θα τους εγκαταλείψει όταν δει ότι οι πολίτες των κρατών τους τούς έχουν απορρίψει και έχουν μάλιστα εξεγερθεί εναντίον τους οπλισμένοι μόνο ... με κινητά τηλέφωνα; Πόσο σημαντική, λοιπόν, είναι η αξία της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία, ενώ κοστίζει πανάκριβα στον Αμερικανό φορολογούμενο, αδυνατεί να προστατεύσει τους εκδιωκόμενους αυταρχικούς πρίγκιπες;

Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί πολύ σοβαρά τα όσα συμβαίνουν γύρω της, να σταματήσει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει διατεινόμενη ότι οι αναταραχές αυτές δεν την αγγίζουν – αμέσως ή εμμέσως - να αναζητήσει την βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων, που η ιστορία τους –την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν– τους έχει διδάξει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι να παραμένουν διατεθειμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους. 

--------------------------------------------------
Από το Αντίβαρο

Read more...

Ναγκασάκι

Ηλιοβασιλέματα στους υπονόμους
σκοπιές με ευζώνους
σε καρτ-ποστάλ
Βιντεοκασέτες με το Νταλάρα
και μια λαχτάρα
για κρουασάν

Κάτω από το χώμα σαν τα ποντίκια
κι ο εφιάλτης
σε κυνηγά
Τέρμα τα πουλάκια και τα τζιτζίκια
μονάχα βράχια
ραδιενεργά

Θαμμένοι παρέα μ' ατομικά κεφαλάκια
από πυραύλους
Πέρσινγκ και Κρουζ
Κι ο συγκάτοικός μου ακόμα γουστάρει
μόνο πυραύλους σοσιαλιστικούς

Zεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι
σε κάθε δρόμο κάθε σοκάκι

Read more...

Το τέλος μια εποχής

Κάπως έτσι τελειώνει το όνειρο της ασφαλούς και φτηνής πυρηνικής ενέργειας.

Η εποχή της αθωότητας τελείωσε με το Τσέρνομπιλ, τώρα με τη Φουκουσίμα τελείωσε και η εποχή της αυταπάτης του Δυτικού κόσμου. 

Ποιοι είναι χειρότεροι, οι κομματικοί γραφειοκράτες της Ουκρανίας που φοβόταν να πάρουν τηλέφωνο τη Μόσχα για να πουν ότι τα έκαναν μαντάρα ή τα στελέχη των ιδιωτικών εταιριών που έκρυβαν τη αλήθεια από το Τόκιο ;

Τα κίνητρα και των δύο έχουν μια συγγένεια παρά την μεγάλη διαφορά τους αλλά και μια ομοιότητα ώς προς το αποτέλεσμα .

Δεν ξέρω αν θα σταματήσει η παραγωγή ηλεκτρισμού από πυρηνικούς αντιδραστήρες και δεν ξέρω αν είναι καν εφικτό αυτό με τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής έτσι όπως διαμορφώνεται από τα ασύδοτα καταναλωτικά πρότυπα του Δυτικού κόσμου.

Ξέρω πως ότι και να λένε, η "Πράσινη ενέργεια" δεν μπορεί να μπαλώσει τις τρύπες των ενεργειακών απαιτήσεων.

Ξέρω πως οφείλουν όλοι να καταλάβουν, είτε το ομολογήσουν είτε όχι οι αρμόδιοι,πως  θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να φωσφορίζουμε την νύχτα.

Read more...

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τη ζωή σαν αχθοφόρος
όπου βρω την κουβαλάω,
στο αγώι τραγουδάω
κι ο σκοπός θανατηφόρος.

Μεροκάματο δε θέλω
ούτε και για χαρτζιλίκι
από περιέργεια υπάρχω
και από καραγκιοζιλίκι.

Δίχως τέλος κι ως το τέλος
θέλω να την σεργιανάω
κι αν στον Άδη πει να πάω,
σύμφωνος κι ετοιμασμένος.

Μεροκάματο δε θέλω
ούτε και για χαρτζιλίκι
από περιέργεια υπάρχω
και από καραγκιοζιλίκι.

Read more...

Δανείζεστε για να ξεχρεώνετε !!!

(ΓΡΑΠ! Which side are you on, boy?)

Είναι από αυτά τα μικρά παράδοξα τα οποία ο εγκέφαλος των κοινών θνητών δεν μπορεί να αντιληφθεί. Κάτι σαν το πολεμάμε για να φέρουμε ειρήνη. Αλλά ευτυχώς που έχετε εμένα και τον ΓρΑΠ για να σας μεταδίδουμε Tο Φως . (δυστυχώς ο έταιρος διαφωτιστής υιός καντάφι και γκαρντάσι του ΓρΑΠ δεν θα είναι για πολύ ακόμα μαζί μας σε αυτόν τον κόσμο)

Το καινούργιο κοσκινάκι της κυβέρνησης είναι λέει να μας δανείσουν ξανά οι εταίροι μας προκειμένου να αγοράσουμε τα παλιά μας ομόλογα σε υποτιθέμενες καλές τιμές. My lord I have a cunning plan που θα έλεγε και ο μπόλντρικ στο Black Adder.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Το κράτος έχει εκδώσει κάποιο χρέος σε ομόλογα. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η στιγμή της έκδοσης και η (μελλοντική) στιγμή της πληρωμής. Ολη η ενδιάμεση πορεία της δευτερογενούς αγοράς είναι αδιάφορη για το κράτος καθώς το ρίσκο βρίσκεται σε αυτόν που εχει το ομόλογο. Και όλη η ιστορία με τα spread δεν ηταν προβληματική για το κράτος, παραμόνο στο σημείο εκείνο που θα ήθελε να εκδοσει ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ομόλογα. Καθώς το σπρεντ ανέβαιναν το κράτος δεν πλήρωνε παραπάνω τόκους για τα παλιά ομόλογα. Άρα τα παλιά ομόλογα δεν απασχολούν κανέναν εκτός από αυτούς που τα κατέχουν. Τα περισσότερα παλιά ελληνικά ομόλογα δε, διαθέτουν και εξαιρετικά καλά επιτόκια.

Τι ζητά λοιπόν ο πολυχρονεμένος ΓΡΑΠ (απόφάσισα να βάζω το Ρ από το ρουφιάνος -βλ ερμηνεία 3 επειδή το αστειάκι με το GAP πάλιωσε και το βαρέθηκα). Να πάρουμε νέα δανεικά, όχι για κάποιο φιλόδοξο αναπτυξιακό σχέδιο, αλλά για να αποπληρώσουμε πριν της ώρας τους παλιά δανεικά σε “καλές τιμές”.

Ας πιάσουμε τώρα και το “καλές τιμές”. Καθώς οι ομολογιούχοι φοβούνται πως η ελλάδα δεν θα καταφέρει να πληρώσει τις υποχρεώσεις της πουλάνε τα ομόλογά τους σε τιμές χαμηλότερες της ονομαστικής αξίας. Μπορεί λοιπόν το ομόλογο να είναι αξίας 1000 ευρώ, όμως ο ομολογιούχος να προτιμά να πάρει 800 στο χέρι τώρα, παρά να ρισκάρει για 1000 σε 3 χρόνια που λήγει. Το σχέδιο λοιπόν καλεί να αγοράσουμε αυτά τα ομόλογα στις χαμηλότερες τιμές και έτσι να κερδίσουμε τη διαφορά. Αντί λοιπόν να πρέπει το κράτος να δώσει 1000 σε 3 χρόνια θα δώσει 800 σήμερα. Καλό? Ναι θα ήταν πολύ καλό εάν δούλευε.

Γιατί δεν θα δουλέψει? Μα γιατί είναι κομμένο και ραμμένο για να κερδίσουν οι ομολογιούχοι και να δεσμεύσει τις αποφάσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης έρθει μετά από αυτόν.

Το δεύτερο θα συμβεί μέσο της περαιτέρω “μνημονιοποίησης” του ελληνικού χρέους. Τα 2/3 του ελληνικού χρέους αυτή τη στιγμή είναι σε ομόλογα, για τα οποία οι ομολογιούχοι πρέπει να βρουν το δίκιο τους στα ελληνικά δικαστήρια. Η δανειακή σύμβαση του μνημονίου από την άλλη είναι διμερής μεταξύ κρατών και την εκδικάζουν τα αγγλικά δικαστήρια.
Παρότι δεν μπορεί κανείς “να έρθει να μας πάρει τα νησιά”, είναι διαφορετικό για τον πιστωτή “Lord μπαρμπαγιώργης Ltd” να προσφεύγει στην ελληνική δικαιοσύνη και διαφορετικό να προσφεύγει το ίδιο το ολλανδικό δημόσιο στην αγγλική δικαιοσύνη με την οποία παίζει μπρίτζ κάθε σαββατοκύριακο. Άρα ο ΓρΑΠ προσπαθεί να μετατρέψει ένα χρέος που είναι υπέρ μας ως ανεξάρτητου κράτους, σ’ ένα χρέος που θα είναι δυσκολότερο να αναδιαπραγματευτούμε.

Όσο για το πρώτο. Θυμάστε για ποιό λόγο είναι σήμερα κάποιος διατεθειμένος να σου πουλήσει ένα ομόλογο αξίας 1000 ευρώ, μόνο 800?? Διότι φοβάται πως δεν θα πάρει τα χρήματά του πίσω. Εάν λοιπόν το ελληνικό κράτος ανακοινώσει πως ξεκινά να αγοράζει παλιά ομόλογα, τότε αυτομάτως ο λόγος για τον οποίο το ομόλογο διαπραγματεύεται σε χαμηλότερη αξία εξαφανίζεται. Και τσουπ θα δείτε τις τιμές των ομολόγων να ξανανεβαίνουν και το ελληνικό κράτος να πληρώνει κοντά στο 100% της ονομαστικής αξίας.

Τέλεια θα πει ο καλός ΠΑΣΟΚος η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της. Η χώρα βγήκε από την κρίση. Εάν τα ελληνικά ομόλογα φτάσουν κοντά στο 100% της ονομαστικής αξίας, τότε και τα σπρέντ θα πέσουν. Κι έχει δίκιο, διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ευφυές από την κυκλική λογική (πέρα από έναν σκύλο που δαγκώνει την ουρά του). Τα ομόλογα θα διατηρηθούν κοντά στο 100% της ονομαστικής αξίας μόνο όσο ισχύει το πρόγραμμα επαναγοράς. Διότι όλο αυτό το υπέροχο σχέδιο δεν θα μειώσει το χρέος, άρα ούτε θα αυξήσει την επιθυμία των υπολοίπων να σου δανείσουν. Άρα η όποια αύξηση των τιμών (και πτώση των επιτοκίων) θα είναι πλασματική και θα προέρχεται από την ίδια την απόφαση να επαναγοραστούν τα ομόλογα. Μόλις εκλείψει η επαναγορά θα εκλείψει και ο λόγος που οι τιμές ήταν τόσο καλές.

Τώρα όποιος με θεωρεί κατάπτυστο συκοφάντη, δεν έχει παρά να διαβάσει τι έγινε με το πρόγραμμα επαναγοράς τοξικων ομόλογων στις ΗΠΑ (το λεγόμενο TARP). Πριν το TARP τα τοξικά ομόλογα πουλιούνταν στα 20-30 σεντς ανά δολάριο ονομαστικής αξίας. Με το που ανακοινώθηκε το TARP μαγικά οι τιμές τους ξαναγύρισαν στο 85-90% της ονομαστικής αξίας… Αυτό δεν σημαίνει πως σήμερα (αφού τελείωσε το TARP) υπάρχει κανένας τρελός που θέλει να αγοράσει τοξικά ομόλογα.

Αλλά είπαμε εσείς είστε αγράμματοι μουζίκοι και δεν μπορείτε να καταλάβετε τα υψίπεδα της οικονομικής σκέψης του ΓΡΑΠ και του επιτελείου του. Όσο για την ερώτηση του τίτλου μην απαντήσετε. Ρητορική ήταν.

Από το Techie Chan

Read more...